با وابستگی کودکم چه کنم؟

سوال مخاطب نی‌نی‌بان: با عرض سلام و سپاس فراوان. بنده پسری دارم که سه سال و نیمش است. به محض اینکه از خانه می زنم بیرون یا از ماشین پیاده می شوم دنبالم گریه می کند و دوست دارد با من بیاید بیرون. اگر نبرمش پشت سرم خیلی گریه می کند. لطف بفرمایید راهکاری برای این قضیه ارایه بفرمایید.

پاسخ محمدرضا دژکام، روانشناس:
مسلم است که بچه گردش رفتن را دوست دارد و این یک مساله کاملا طبیعی است و مشخص است که وقتی مادر می خواهد به بیرون برود بچه متوجه می شود و شروع به گریه کردن می کند. به این مادر توصیه می کنیم زمانی که می خواهند از خانه خارج شوند، در صورتی که پسرشان دنبال شان افتاد و گریه کرد، جلوی در بنشینند و چند دقیقه با فرزندشان صحبت کنند و بگویند که من الان کار دارم و باید بروم بیرون. کارم که انجام شد دوباره به خانه برمی گردم. در صورتی که با او ارتباط عاطفی داشته باشید و با هم صمیمی باشید، بچه با گفتن همین حرف ها متقاعد می شود که شما کار دارید و باید بروید. اما نباید پرخاشگری یا بی اعتنایی در میان باشد. بهتر است آرامش داشته باشید و بگویید من می روم و برمی گردم و بعد با هم بازی می کنیم. با این حرف ها بچه آرام می شود. من در یک کتاب خارجی خوانده بودم که نویسنده خیلی راحت نوشته بود که زمانی که با بچه می خواهید صحبت کنید بگویید من جایی کار دارم اگر نروم دیگر نباید از خانه بیرون بروم. مادر با گفتن این جملات در واقع به بچه شخصیت می دهد که شما به من اجازه می دهی که بروم و کارم را انجام بدهم؟ بچه به خوبی متوجه این نکته می شود که مادر با تمام مادر بودنش از او که یک بچه است برای بیرون رفتن اجازه می گیرد. البته شاید تصور این کار برای خیلی ها خنده دار باشد وقتی به بچه می گوییم اگر اجازه بدهی؟ در حالی که همین شما گفتن تاثیر زیادی روی بچه و برخورد بچه خواهد داشت. البته ممکن است بچه در مواردی دست به لجبازی کردن هم بزند. در این مواقع اگر جایی باشد که بتوان بچه را برد، یک بار او را همراه خود ببرید و دفعه بعد به او بگویید که الان بزرگترها آن جا هستند و اگر شما را ببرم خسته می شوی، کارم خیلی طول می کشد. بچه این را متوجه می شود که دفعه اول کار اداری نبود و می توانستید او را با خودتان ببرید اما بار دوم چون کار اداری دارید دیگر نمی توانید و بگویید که در خانه بمان و بازی کن تا من برگردم. بچه از این جا به بعد و با گفتن این حرف ها دیگر قانع می شود و بنای لجبازی را هم نمی گذارد. نکته دومی که پدر و مادرها حتما باید به آن توجه داشته باشند این است که اگر وعده ای به بچه می دهند حتما به آن عمل کنند. یعنی اگر به بچه گفته اند که وقتی به خانه برگشتم با هم به پارک می رویم یا بازی می کنیم، به این وعده خود عمل کنند. حتی اگر شده چند قدم در کوچه با هم قدم بزنند تا بچه این را متوجه شود که پدر یا مادرش حرفی زده و بعد هم به آن عمل کرده است. والدین حتما به این مساله توجه داشته باشند. چرا که عدم وفاداری به قولی که به بچه داده شده است باعث می شود تا او فکر کند پدر و مادرش دروغگو هستند و از همین جا هم دروغگویی را یاد می گیرد و یک جایی همان دروغ را به شکل دیگر به پدر و مادرش تحویل می دهد.