نوزاد زایمان زودرس، نکات مفید

نوزادانی که قبل از هفته سی و هشتم بارداری به دنیا می آیند و کمتر از ۳/۲ کیلوگرم وزن دارند زودرس خوانده می شود.

نوزادانی که قبل از هفته سی و هشتم بارداری به دنیا می آیند و کمتر از ۳/۲ کیلوگرم وزن دارند زودرس خوانده می شود. زودرسی در میان مادرانی که از لحاظ وضع مالی در سطح پایین هستند رایج تر است تا آنان که در رفاه به سر می برند.

همان طور که قبلاً گفته شد سیگار کشیدن، الکل و داروهای مختلف احتمال زودرس شدن کودک را افزایش می دهد. کودکان چند قلو نیز احتمال دارد زودرس باشند.

بین وزن نوزادان و وزن مادرانشان همبستگی معنی داری وجود دارد. در ضمن در میان اقوام و نژادهای مختلف نیز از این لحاظ تفاوت هایی دیده می شود (حتی بعد از کنترل عواملی مثل تغذیۀ مادر، مصرف الکل و سیگار و مواد مخدر). همین نشان می دهد که عوامل ژنتیکی در وزن نوزاد به هنگام تولد نقش تعیین کننده ای دارد.

تاثیرات طولانی مدت زودرسی نوزاد در رشد بستگی دارد به اینکه نوزاد تا چه حد زودتر از موعد به دنیا آمده است (مدت بارداری) و وزن نوزاد به هنگام تولد، نوع مراقبت بعد از تولد، و کیفیت محیط کودک در اوایل و اواسط دوران کودکی.

نوزادانی که قبل از هفتۀ بیست و هشتم حاملگی به دنیا می آیند (زودرسی خیلی شدید) و کمتر از ۱.۵ کیلوگرم وزن دارند شانس کمتری برای زنده ماندن دارند، برعکس، نوزادانی که کمی زودرس هستند (هفتۀ سی و چهارم تا سی و هشتم حاملگی به دنیا می آیند)، و با توجه به موقعی که به دنیا می آیند وزن مناسبی دارند، از جهات بسیاری به نوزادان کامل می مانند.

این نوزادان به طور کلی سالم اند، هرچند که نارسیده ترند، بیشتر آمادۀ ابتلا به بیماری هستند، به کُندی به وزن شان اضافه می شود، و باید به دقت از آنها پرستاری شود.

خطر مرگ یا نوعی ضایعه در نوزاد ناشی از بی موقع بودن زایمان و کم وزن بودن نوزاد به هنگام تولد است. نوزادی که خیلی زودرس است و وزنش حتی نسبت زمانی که متولد شده است کم است در مقایسه با نوزادی که همان قدر زودرس است ولی وزنش با زمان تولدش تناسب دارد به مراتب با مشکلات بیشتری مواجه می شود.

به طور کلی از بین کودکان نارس آن تعداد قلیلی که وزن شان کمتر از ۱.۵ کیلوگرم است در معرض خطرات بیشتری قرار دارند. البته اخیراً در کار مراقبت از نوزادان به شدت زودرس و نوزادان نیمه کامل که از لحاظ زودرسی در حد میانی قرار می گیرند پیشرفت بسیاری شده است.

کودکانی که زمان تولدشان بین هفتۀ سی ام و سی و سوم بارداری مادر است و وزنشان با توجه به زمان تولدشان در حد متوسط است یعنی حدود ۱.۵ کیلوگرم یا بیشتر در سی هفتگی و ۲ کیلوگرم یا بیشتر در سی و سه هفتگی، از طریق مراقبت های شدید و ویژه در شیرخوارگاه های بسیار مجهز برای نوزادان زودرس و در مراکز پزشکی دانشگاه ها تعداد بیشتری از نوزادان زودرس نه تنها زنده مانده اند، بلکه رشد بهنجاری نیز داشته اند.

یکی از انواع برنامه های درمانی برای نوزادان زودرس فراهم کردن محرک های حسی و لمسی و نیز تشویق والدین آنها به مشارکت در مراقبت از او طی مدتی است که نوزاد در بیمارستان است.

بعضی از محققان بر این عقیده اند که لمس ملایم نوزاد و تکان دادن ملایم او به طوری که قدری شبیه به وضعیت رحم باشد برای کودکان مفید خواهد بود.

دیگران محرک های شنوایی، بینایی و بساوایی فراهم می کنند و معتقدند که این انگیزه ها رشد را در نوزادان تسهیل می کند. چنین برنامه هایی ظاهراً دست کم مزایای کوتاه مدتی برای کودکان زودرس خواهد داشت. اما هر قدر این کودکان بزرگتر می شوند تفاوت شان با کودکان همسالشان کمتر می شود.

کودکان زودرس هم مثل کودکانی که به هنگام تولد دچار کمبود اکسیژن می شوند در برابر محیط و تاثیرات آن بسیار حساس هستند. در خانه هایی که مراقبت پیش از تولد و شرایط زندگی در آن ناجور است، کودکان زودرس بیش از کودکان کامل دچار مشکلات جسمانی و روانی می شوند.

کودکان زودرسی که در خانواده هایی زندگی می کنند که با آنها روابط گرمی دارند و در عین حال از لحاظ غذایی تامین می شوند و مراقبت روانی و جسمانی کافی از آنها می شود معمولاً کمتر دچار نقص طولانی مدت می شوند، مگر اینکه بسیار زودرس باشند و یا به هنگام تولد و یا پس از آن در بیمارستان از آنها مراقبت کافی نشده باشد.

منبع: کودک آنلاین