انواع ترس های کودکان، رفتار والدین چگونه باشد؟

شایعترین ترسی که کودکان دارند، ترس از تاریکی است و معمولاً از سن دو سالگی شروع می‌شود.

شایعترین ترسی که کودکان دارند، ترس از تاریکی است و معمولاً از سن دو سالگی شروع می‌شود و ممکن است تا سن بلوغ هم ادامه پیدا کند (اگر کودک ده تا دوازده ماهه را نیز در اتاق تاریک قرار دهید، او با گریه به طرف در اتاق یا پنجره‌هایی که روشنی دارد می‌خزد)

ترس از آب

ترس دیگری که ممکن است کودک داشته باشد، ترس از آب است، زیرا کودک را از روزهای اول تولد حمام می‌کنند، ولی معمولاً ترس از آب در سن هیجده تا 24 ماهگی بیشتر دیده می‌شود.

موقعی که مادر میخواهد کودک را حمام کند، می‌ترسد و شیون می‌زند، موقعی که کودک برای اولین مرتبه چنین واکنشی از خود نشان میدهد، اگر مادر، او را با زور و برخلاف میل او حمام کند، دفعات بعد هراس و ترس کودک بیشتر خواهد شد.

مادر باید آنچه را که قبلاً در حمام و نسبت به کودک انجام میداده است، متوقف کند و کودک را به شکل دیگری حمام نماید، به طور مثال او را در اتاق حمام کند یا خیلی ساده و سریع گردن و زیر بغل و پاهای او را با اسفنج و آب و صابون بشوید و مخصوصا کودک را از پشت بشوید و با حوله ای نرم او را خشک کند یا شخص دیگری به جای مادر کودک را حمام کند.

اگر پدر چنین کاری را انجام دهد و کودک را در حالی که روی زانوهای خود قرار داده است،حمام کند، کودک مقاومت کمتری خواهد کرد. اگر کودک از آب حوض و استخر و از آب دریا می ترسد ، به او امکان دهید که در کنار استخر یا در ساحل دریا و یا در منزل با مقداری آب بازی کند، تا خود به خود ترس او از بین برود.

ترس از پزشک و معاینه ی پزشکی

کودکان مخصوصا در سال دوم و سوم تولد، از پزشک و معاینه ی پزشکی ترس و وحشت دارند. عللی که موجب ترس کودک می شود عبارت است از :

- کودک در سال دوم و سوم تولد، احساس استقلال می کند و مایل است به او اهمیت داده شود، بنابراین اگر بخواهیم کودک را روی تخت بخوابانیم و او را معاینه کنیم، چون به این کار تمایل ندارد ،مقاومت می کند و ناراحت می شود.

- کودک معمولا زمانی که بیمار است ، نزد پزشک برده می شود، بنابراین کودک ناراحت است و مایل است در منزل و در رختخواب خود بخوابد و بردن او نزد پزشک باعث خستگی و دلتنگی او می شود.

- کودک بارها از پدر و مادر و از دیگران در مورد پزشک و معاینه ی پزشکی و آزمایش و تزریق و مشکلات و درد ناشی از آن، صحبت ها شنیده است، بنابراین احساس ترس و وحشت پیدا کرده است.

- رفتار پزشک در کشور ما مخصوصا با کودکان با مهر و محبت نیست و کودک احساس امنیت نمی کند و اگر کودک نیز در مطب پزشک معطل بشود ،خسته و دلتنگ می گردد و تجربه ی تلخی از آن در ذهنش می ماند. اگر کودک نیز سابقه ی تزریق و درد ناشی از آن را داشته باشد ، آمادگی برای خوابیدن و معاینه کردن نخواهد داشت.

رفتار پزشک در برخی از کشورها بر مبنای برقرار کردن رابطه ی عاطفی بین پزشک و کودک است ، به طوری که کودک در اتاق پزشک بی صبرانه منتظر داخل شدن به اتاق معاینه می باشد و موقعی که در اتاق باز می شود ، کودک به طرف پزشک می دود و روی زانوهای او می نشیند.

پزشک در چنین شرایطی از مادر شرح حال بیماری کودک را جویا می شود و کودک و پزشک هر دو در حال آرامش هستند و معاینه انجام می گیرد. در حقیقت کودک احساس می کند که پزشک یکی از افراد خانواده ی او می باشد.

رفتار پدر و مادر و پزشک باید چگونه باشد تا کودک از پزشک نترسد و معاینه ی او با آرامش انجام شود ؟

پدر و مادرها بعد از سن یک سالگی کودک باید به دفعات در مورد پزشک و معاینه ی پزشکی با کودک خود صحبت کند و با عکس ها و فیلم هائی کودک را با مطب پزشک و کارهای پزشکی آشنا کنند و مخصوصا یک نفر پزشک یا یک مرکز بهداشت را برای امور پزشکی کودک انتخاب نمایند و همیشه او را به همان مرکز بهداشت و پزشک ببرند. همچنین پزشکان و مراکز پزشکی باید هنگام ملاقات با کودک ، با رفتار دوستانه و با مهر و محبت با کودک رفتار کنند.

ترس از دندانپزشک

بیشتر کودکان از دندانپزشک و مخصوصا کارهای دندانپزشکی ترس و وحشت دارند،چون کودک از دندان و فساد و درد دندان صحبت ها شنیده است و یا خود دچار درد دندان شده است، بنابراین ممکن است از دندانپزشک و همچنین کارهائی که روی دندان انجام می گیرد ،وحشت داشته باشد.

بعضی از کودکان ،بدون مشکل آمادگی دارند که دندانپزشک دندان های آنها را معاینه و سپس ترمیم کند ، ولی بعضی دیگر مقاومت می کنند. اگر پدر به دفعات و به طور جدی با کودک صحبت کند ،کودک آمادگی پیدا خواهد کرد. اگر پدر بگوید که من هم با شما نزد دندانپزشک می آیم تا اگر مشکلی داشتید من هم باشم و به شما کمک کنم ، کودک موافقت خواهد کرد . در ضمن دادن جایزه و پاداش هم به راضی کردن کودک کمک خواهد کرد.

خوشبختانه به کار بردن فلوراید به صورت دهان شویه یا در خمیر دندانها سبب شده است که دندانهای کودکان کمتر خراب و پوسیده شود. اگر کودکی نیاز به ترمیم دندانها دارد ، دندانپزشک باید قبل از شروع ، برای کودک توضیح دهد تا او کاملا بفهمد و اجازه دهد که در دهان او کار انجام شود.

دندانپزشک معمولا با تزریق داروهای بی حس کننده به لثه ی کودک سبب می شود که کودک احساس درد نکند . از سوی دیگر اگر دو کودک در یک زمان با هم به اتاق دندانپزشک بیایند و کارها یکی پس از دیگری انجام شود، هر دو بهتر قبول می کنند .