کودک کمرو و خجالتی، چه باید با او کرد؟

کمرویی صفتی نسبتا متداول در میان کودکان است که معمولا در حضور بزرگترها و کودکان غریبه بروز می کند.

کمرویی صفتی نسبتا متداول در میان کودکان است که معمولا در حضور بزرگترها و کودکان غریبه بروز می کند. کودکان خجالتی در این گونه جمع ها نسبت به حالت عادی بیشتر کمرو ، ترسو ، مضطرب و گوشه گیر میشوند.

در مواردی که شدت کمرویی زیاد باشد کودک با اجتناب از رفتن به محلی خاص ، ترس خود را از موقعیت های اجتماعی نشان می دهد.

در این مواقع کودک به مادر خود می چسبد ، خود را پشت او پنهان می کند و به سوالاتی که از او پرسیده میشود جواب نمی دهد. البته این نوع کمرویی کمتر در کودکان دیده میشود ولی به هر شکل و شدتی که باشد به دلخوری و ناراحتی والدین می انجامد.

یعنی دقیقا زمانی که والدین از او انتظار دارند خودی نشان دهد با انزوا و گوشه گیری کودک مواجه می شوند. سپس دلخوری و ناامیدی والدین به بی حوصلگی و عصبانیت تغییر شکل می دهد که بروز آن بیش از آنکه درمانی برای کمرویی باشد به افزایش ترس کودک منجر می شود.

چرا برخی کودکان کمرو هستند و برخی دیگر کمرو نیستند؟ در جواب میتوان گفت که طبیعت کودکان متفاوت است ولی شاید نتوان ثابت کرد که آنها در بدو تولد نیز کمرو و خجالتی بوده اند.

حقیقت این است که کودکان در بیشتر موارد از افراد ناشناس و غریبه میترسند. گرچه کودکان باید تا حدی نسبت به دنیای بیرون محتاط باشند ولی آشنایی با افراد خوش نیت میتواند ترس این کودکان را تا حد زیادی کاهش دهد.

صدای اطرافیان کودک باید با وضعیت آنی کودک سازگار باشد. شاید گاهی دیده باشید که پس از صدا کردن فرزندتان او واکنش ناگهانی از خود نشان می دهد.

هرگاه درخواستی داشته باشیم که او دوست نداشته باشد یا از پس پاسخ گویی به آن برنیاید حسی منفی در او تزریق می کنیم. این کار میتواند ترس بالقوه ای را در او ایجاد کند زیرا برای آن کار توانایی و اشتیاق ندارد.

سپس او نسبت به از دست دادن محبت و عشق ما دچار واهمه می شود . این موضوع میتواند بسیار مهم باشد زیرا وابستگی کودکان به ما شدید است. بی حوصلگی و کج خلقی های ما هنگام غذا دادن ، دستشویی بردن ، خواباندن و تمیز کردن او نه تنها موجب شکل گیری احساسات متزلزل در کودک میشود بلکه ترس آنها را نیز در پی دارد.

از آنجا که ما برای کودک نمونه ی بارزی از افراد دیگری پس او در مواجهه با دیگران همان احساسی را دارد که نسبت به ما حس می کند. در نتیجه کودک در رویارویی با دیگران نیز نگران خواهد شد.

نخستین روش برای مبارزه با کمرویی کودک این است که نارضایتی خود را کمتر بروز دهیم. سرزنش کودک اقدامی تنبیهی است و تنها به وخیم تر شدن اوضاع می انجامد.

هر چه اطمینان او نسبت به ما بیشتر باشد در مقابل دیگران نیز اعتماد به نفس بیشتری خواهد داشت. ما نباید در محیط هایی که او کمرویی خود را نشان می دهد درصدد کمک به او باشیم. باید توجه داشت که ما چه خواسته هایی از او داریم.

درست است که خواسته های ما معقول و منطقی است و با والدین دیگر تفاوتی ندارد اما چگونه میخواهیم آنها را به سرانجام برسانیم ؟ آیا با سرزنش ، تهدید و تنبیه میتوان مشکل کودک را حل کرد؟ اگر روش انتخابی ما این باشد پس بهتر است اول خود را درمان کنیم.

احتمال دیگری که درباره ی کمرویی وجود دارد ، نبود اعتماد به نفس در کودک است. این مشکل شاید ناشی از آن باشد که او در میان همبازیان خود کوچک ترین فرد محسوب میشود. همچنین شاید او گمان کند که والدینش برادر یا خواهرش را بیش از او دوست دارند.

به طور کلی والدین میتوانند رفتارهایی از خود نشان دهند که احساس ناخوشایند کودک در رویارویی با دیگران کاهش یابد. همه ی این موارد ارتباط مستقیمی با نگرش های عاطفی والدین دارد.

یعنی بهتر است والدین به جای اینکه ناامیدی خود را به دلیل ناتوانی کودک در انجام دادن کارها بیان کنند فرزندان خود را بپذیرند و عشق خود را به آنها نشان دهند ؛ در نتیجه کودک به شرکت در فعالیت های اجتماعی تشویق میشود .

بهتر است کمرویی کودکان را یک دوره ی گذرا تصور کنیم این طرز فکر کمک می کند که نگرش ساده تری نسبت به آن داشته باشیم. اگر این طرز فکر به کاهش انتقاد ما از کودکمان بینجامد تاثیر سودمندتری بر رفتارهای اجتماعی او خواهد داشت.

منبع: کودک آنلاین