فرق گذاشتن بین فرزندان، گله همیشگی کودکان!
وای، دیگه خسته شدم. همیشه به من می‌گن هوای خواهر و برادر کوچک‌ترت رو داشته باش. پس کی قراره هوای منو داشته باشه؟ آخه مگه بچه آخر بودن، گناهه؟
شهرزاد: «وای، دیگه خسته شدم. همیشه به من می‌گن هوای خواهر و برادر کوچک‌ترت رو داشته باش. پس کی قراره هوای منو داشته باشه؟ یا آخه مگه بچه آخر بودن، گناهه؟ اصلا شما داداش‌بزرگه رو یه جور دیگه دوست دارید.»
این‌ها جمله‌های آشنایی است که نه هر روز، ولی دست‌کم هفته‌ای یک یا دو بار، به گوش پدرها و مادرها می‌رسد و یک علامت سوال بزرگ در ذهن‌شان ایجاد می‌کند که «ما که فرقی بین بچه‌هامون نمی‌ذاریم؛ پس چرا بچه‌ها، مدام دنبال جایگاه‌شان در دل و فکر ما می‌گردند؟»
شما چه فکر می‌کنید؟ آیا رفتار والدین، علت این جست‌وجوهاست؟
حواستان باشد فرق گذاشتن بین فرزندان باعث ایجاد احساس حقارت در یکی و حس خودبزرگ بینی در دیگری می شود.
بچه ها از چه گله دارند؟
شکایت همیشگی بچه‌های بزرگ خانواده، این است که چرا والدین، از آن‌ها می خواهند همیشه در برابر خواهر یا برادر کوچک‌تر، کوتاه بیایند و با خوشان فکر می‌کنند که شاید بچه کوچک‌تر، عزیزتر هستند.
البته در این موقعیت، والدین هم عکس العمل‌های جالبی در قبال فرزند کوچک‌تر دارند. وقتی او خراب‌کاری می‌کند یا حرف بدی می‌زند، این رفتار را پای کودکیش گذاشته و فرزند ارشد را به‌خاطر واکنشی که نسبت به خواهر یا برادر کوچک‌تر نشان داده، شماتت می‌کنند با وجود این‌که گاهی فرزند ارشد، خود نیز هنوز کودک است.
برخی اوقات، والدین برای بچه‌های ارشد توضیح می‌دهند که «تو بزرگ‌تری. توانایی‌هایی که تو داری، خواهر یا برادر کوچک‌ترت ندارد. ما به او بیشتر توجه می‌کنیم، چون او، نیاز بیش‌تری به ما دارد. تو می‌توانی کارهای شخصی خودت را انجام دهی، اما او به کمک ما نیاز دارد»، اما باز هم آن‌ها، قانع نمی‌شوند.
کودکان را با هم مقایسه نکنید
اگر مثلا یکی از فرزندان، آرام‌تر است و به درخواست‌های شما، بهتر پاسخ می‌دهد، این رفتار را به رخ کودک دیگر نکشید و نگویید «کاش تو هم مثل خواهر یا برادرت بودی» یا «خواهر یا برادرت، خیلی از تو بهتره».
بچه‌ها را بی قید و شرط دوست داشته باشید و برای تک‌تک آن‌ها، ارزش قایل شوید. به‌خاطر وجود بچه‌ها، به آن‌ها اهمیت دهید. برابری در برابر بچه‌ها، امری نشدنی است، زیرا نیاز و خواسته‌های بچه‌ها، با هم متفاوت است، اما احساس دوست داشتنی بودن باید برای همه آن‌ها وجود داشته باشد.
از توانایی‌هایشان، صحبت و تفاوت‌هایشان را گوشزد کنید. برایشان توضیح دهید که شرایط سنی و قدرت بچه‌ها در منزل، متفاوت است و به آن‌ها، برحسب سن‌شان، توجه می‌شود. برایشان توضیح دهید که چه کارهایی را فقط برای آن‌ها انجام می‌دهید که فرزند کوچک‌تر، از آن محروم است یا امتیازاتی که او، به‌خاطر بزرگ‌تر بودن‌اش نزد شما دارد.
احساس و رفتارتان را هم‌سو کنید
پدر و مادر، هر دو، بچه‌هایشان را به یک میزان دوست دارند، اما گاهی، احساس آن‌ها با رفتاری که بروز می‌دهند، متفاوت است و بچه‌ها، آن چیزی را که می‌بینند، باور می‌کنند.
اگر کودک به شما شکایت می‌کند، احساس او را درک کنید؛ چون او، از سر ناراحتی، این مساله را بیان می‌کند. حالت تدافعی به خود نگیرید و حتی جملات او را با حالت پرسشی تکرار کنید. مثلا «تو ناراحتی که من زمان بیش‌تری برای خواهر یا برادرت گذاشتم؟» یا «تو دلخوری که من غذاش رو بهش دادم بخوره؟» به رفتار خود توجه کنید.
نکته دیگر این‌که دقت کنید این شکایت‌ها، چه‌قدر تکرار می‌شود و اگر دفعات تکرار آن‌ها، زیاد باشد، شما باید توجه بیش‌تری نسبت به رفتارتان داشته باشید.
منظور از عدالت، برابری صددرصد نیست؛ بلکه عدالت، دوست داشتن کودکان به‌خاطر وجود آن‌ها و برآوردن نیازهای آن‌ها برحسب نیاز و سن آن‌هاست.
اعلام آتش بس
والدین عزیز بهتر است شما خودتان را قاطی دعواهای خواهر برادری نکنید و اجازه دهید خود بچه‌ها، راه‌حل مشکل را پیدا کنند. سپس با مشورت هم، یکی از این راه‌حل‌ها را انتخاب کنید.
اگر باز هم درگیری‌ها ادامه پیدا کرد، ابتدا:
1- فرصت دهید تا مشکل را حل کنند؛ با یادآوری این‌که عواقب این دعوا، به‌عهده خودشان است.
2- چند دقیقه بعد، تذکر دهید که اگر نتوانند مشکل را حل کنند، شما وارد عمل می‌شوید.
3- و در آخر، هر دو را به یک میزان، از آنچه بر سر آن مشاجره کردند، محروم کنید.
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼