علل گوشه گیری کودکان، ریشه‌دار است؟
در شرایط طبیعی بازی های کودکان تا سنین ۶ سالگی به صورت فردی میباشد، و اثری از بازی های جمعی دیده نمیشود. حتی اگر با بچه های دیگر هم به بازی بپردازند باز هم به گونه ای این نوع بازی ها فردی میباشد.
سوال مخاطب نی‌نی‌بان: زمانی که پسر ۴ساله ام را به پارک یا جایی که کودکان دیگر حضور دارند می برم،اصلا تمایلی به بازی، با بچه های دیگر ندارد.همیشه در حال بازی با خودش است. چه کنم؟
پاسخ اشکان ترکمن، مدیر کلینیک روانشناسی آرسین:
در شرایط طبیعی بازی های کودکان تا سنین 6 سالگی به صورت فردی میباشد، و اثری از بازی های جمعی دیده نمیشود. حتی اگر با بچه های دیگر هم به بازی بپردازند باز هم به گونه ای این نوع بازی ها فردی میباشد. در ضمن در این سن نیازی به نگرانی در مورد انزوا طلبی کودکان نیست. در طی دوران مدرسه چناچه این خصوصیت باقی بود فرزند شما باید توسط روانشناس بالینی کودک معاینه گردد، که به دو تشخیص خواهد رسید 1- شخصیت کودک که اصل و ریشه رفتاری فرزند شما است قابل دستکاری نیست، اما با یک سری از روش ها درمانی بهبود مییابد 2- آسیب و اختلال که لزوما با یک نشانه قابل برچسب زدن نیست و نیاز به بررسی دقیق تر میباشد.
امیر حسین کمیجانی، روانشناس بالینی:
بازی کردن در کودکان یکی از مهمترین فعالیت های روانشناختی در این دوره است که منجر به رشد مهارت های مختلف روانی و شناختی در آنان می شود، و از طرفی باعث تجربه هیجانات مختلف مثل شادی، خشم، ترس، شرم،و تعجب و... در آنها می شود که این مهم باعث کاهش احتمال ابتلای آنان به بیماریهای مختلف روانی در سنین بالاتر در آنان خواهد شد.
اما اینکه چرا برخی کودکان و از جمله کودک شما مبادرت به این امر نمی کند، علل مختلفی خواهد داشت و با توجه به عدم شناخت فرزند شما نمی توان حکم قطعی ای در این خصوص صادر کرد. بهتر است برای بررسی علت آن و در صورت لزوم برطرف کردن این مسئله به روانشناس کودک مراجعه مراجعه بفرمایید.
اما به طور کلی بازی نکردن در کودکان می تواند به این دلایل باشد: اعتماد به نفس و عزت نفس پایین تر از نرمال؛ خیلی از کودکان به دلیل سرکوب شدن توسط والدین و سخت گیری های شدید و نبود محبت و یا ارتباط کم والدین با آنها از خود باوری کمی برخوردار هستند، و لذا همین منجر می شود که کودک جسارت ورود به ارتباطات را نداشته باشد.ئاختلال اتیسم ( اختلالات حلیف اتیسم): عدم بازی در کودک می تواند نشانه ای از ابتلا کودک به اختلالات حلیف اتیسم باشد. که توضیح این اختلال در این بحث نمی گنجد. فقط ذکر این نکته مهم است که شیوع این اختلال در جمعیت عموم بسیار نادر است. اضطراب های مختلف: بسیاری از کودکان به دلایل مختلف مبتلا به اضطراب های متفاوتی هستند. مثل اضطراب از تنبیه شدن، اضطراب از دزیده شدن، اضطراب از تحقیر شدن، اضطراب از مورد تایید قرار نگرفتن و ... که این اضطراب ها می تواند هر کدام مانع ورود به بازی در آنان شود. توصیه می شود اگر بازی نکردن با دیگران در وی شدید و مزمن است، حتما در اولین فرصت به یک روانشناس بالینی کودک مراجعه نمایید.
پاسخ اشکان ترکمن، مدیر کلینیک روانشناسی آرسین:
در شرایط طبیعی بازی های کودکان تا سنین 6 سالگی به صورت فردی میباشد، و اثری از بازی های جمعی دیده نمیشود. حتی اگر با بچه های دیگر هم به بازی بپردازند باز هم به گونه ای این نوع بازی ها فردی میباشد. در ضمن در این سن نیازی به نگرانی در مورد انزوا طلبی کودکان نیست. در طی دوران مدرسه چناچه این خصوصیت باقی بود فرزند شما باید توسط روانشناس بالینی کودک معاینه گردد، که به دو تشخیص خواهد رسید 1- شخصیت کودک که اصل و ریشه رفتاری فرزند شما است قابل دستکاری نیست، اما با یک سری از روش ها درمانی بهبود مییابد 2- آسیب و اختلال که لزوما با یک نشانه قابل برچسب زدن نیست و نیاز به بررسی دقیق تر میباشد.
امیر حسین کمیجانی، روانشناس بالینی:
بازی کردن در کودکان یکی از مهمترین فعالیت های روانشناختی در این دوره است که منجر به رشد مهارت های مختلف روانی و شناختی در آنان می شود، و از طرفی باعث تجربه هیجانات مختلف مثل شادی، خشم، ترس، شرم،و تعجب و... در آنها می شود که این مهم باعث کاهش احتمال ابتلای آنان به بیماریهای مختلف روانی در سنین بالاتر در آنان خواهد شد.
اما اینکه چرا برخی کودکان و از جمله کودک شما مبادرت به این امر نمی کند، علل مختلفی خواهد داشت و با توجه به عدم شناخت فرزند شما نمی توان حکم قطعی ای در این خصوص صادر کرد. بهتر است برای بررسی علت آن و در صورت لزوم برطرف کردن این مسئله به روانشناس کودک مراجعه مراجعه بفرمایید.
اما به طور کلی بازی نکردن در کودکان می تواند به این دلایل باشد: اعتماد به نفس و عزت نفس پایین تر از نرمال؛ خیلی از کودکان به دلیل سرکوب شدن توسط والدین و سخت گیری های شدید و نبود محبت و یا ارتباط کم والدین با آنها از خود باوری کمی برخوردار هستند، و لذا همین منجر می شود که کودک جسارت ورود به ارتباطات را نداشته باشد.ئاختلال اتیسم ( اختلالات حلیف اتیسم): عدم بازی در کودک می تواند نشانه ای از ابتلا کودک به اختلالات حلیف اتیسم باشد. که توضیح این اختلال در این بحث نمی گنجد. فقط ذکر این نکته مهم است که شیوع این اختلال در جمعیت عموم بسیار نادر است. اضطراب های مختلف: بسیاری از کودکان به دلایل مختلف مبتلا به اضطراب های متفاوتی هستند. مثل اضطراب از تنبیه شدن، اضطراب از دزیده شدن، اضطراب از تحقیر شدن، اضطراب از مورد تایید قرار نگرفتن و ... که این اضطراب ها می تواند هر کدام مانع ورود به بازی در آنان شود. توصیه می شود اگر بازی نکردن با دیگران در وی شدید و مزمن است، حتما در اولین فرصت به یک روانشناس بالینی کودک مراجعه نمایید.
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼