تربیت درست کودکان، چند نکته ضروری

کودک و شخصیت
یکی از راه های شخصیت دادن به کودک، سلام کردن به اوست.
خانواده، اساسی ترین بستر رشد شخصیت مطلوب کودکان و نوجوانان است.
الگوهای محبوب بچه ها، بزرگسالانی هستند که شخصیت آنها، آمیزه ای از محبت و عطوفت است و هرگز پرخاش نمی کنند.

موقعیت سنجی در تربیت کودک
رعایت این اصل که در چه زمانی چه چیزی را باید به کودک آموخت، سبب موفقیت اولیا و مربیان در امر آموزش خواهد شد.
باید زمانی به سخن گفتن با کودک لب گشود که کودک علاقه مند به شنیدن باشد.
کودک، همچون گلی است که در موقعیت مناسب و زمینه مساعد شکوفا می شود و اگر زودتر از موقع باز شود، به زودی پژمرده خواهد شد.
مناسب ترین زمان برای درخواست از کودک، هنگامی است که زمینه های احساس نیاز و علاقه به انجام دادن کاری را در آنها مشاهده کنیم.
تا زمانی که رفتار با کودک همراه با تفاهم نباشد، نفوذ در وی ناممکن است.

پرهیز از زورگویی در تربیت
در امر تعلیم و تربیت روح لطیف انسان، عامل زور، ناموفق است. همان گونه که غنچه گل با زور و فشار شکوفا نمی شود.

رفتار محبت آمیز با کودک
اگر کودکان احساس کنند تحت فشار یا اجبار نیستند، از کار خلاف خود دست بر می دارند.

استفاده از صبر و سکوت به موقع
برای برقراری ارتباط مثبت با فرزندان، افزون بر کلام، صبر و سکوت نیز لازم است.

احترام متقابل
برای برقراری ارتباط درست با کودکان و نوجوانان، باید کار را با نشان دادن احترام متقابل به آنان شروع کرد.

کودکی کردن کودک
کودک باید در دوران کودکی، به قدر کافی کودکی کند. هرگونه شتاب زدگی کودکانه برای خروج زودرس از این مرحله، رشدیافتگی و بزرگ منشی او را با تأخیر روبه رو می کند.

ناکامی های سازنده
ناکامی کودک به اندازه و به تناسب ظرفیت تحمل او، نه تنها از رشد و تعالی او نمی کاهد، پرورش و تقویت اراده و پشتکار او را نیز موجب می شود.

تربیت واقع گرایانه کودک، نه سلیقه ای
گاهی می بینیم که پدر و مادری می خواهند، فرزند خود را به آن چیزی وادار کنند که خود دوست داشتند انجام دهند، اما موفق نشدند. این یعنی، نوعی سوءاستفاده از کودک و به بند کشیدن روان و بازیچه قرار دادن او به منظور تحقق خواسته های سرکوب شده خود.

نتیجه: «پدران و مادران، ناخواسته از فرزندان خود چیزی همانند خود می سازند و این کار را تربیت می نامند».

به گفته جبران خلیل جبران:
شما می توانید، مهر خود را به کودکان بدهید، ولی نباید اندیشه و سلیقه و آرزوی خود را به آنها بدهید. شما می توانید، جسم و تن آنها را در خانه نگاه دارید، ولی روح آنها باید در گستره ای از وسعت آینده پرورش یابد. شما می توانید، بکوشید مانند آنها باشید، ولی نکوشید تا آنها را مانند خود کنید؛ زیرا زندگی واپس نمی رود و در بند دیروز نمی ماند. ما مالک فرزندان خود نیستیم، ما محافظ آنها هستیم.