مراحل رشد کودک، تاثیر سن والدین بر آن

والدین جوانتر ممکن است انرژی بیشتری برای همراهی با فرزندان خردسال داشته باشند. در حالی که والدین مسن ترمنابع و تجربیات بیشتری برای مراقبت از بچه ها دارند. آیا سن شما به عنوان والدین می تواند در نحوه رشد فرزندان تان تأثیر بگذارد؟ و آیا واقعاً سن ایده آل برای بچه دار شدن وجود دارد تا بتوانید بهترین شرایط را برای رشد کودک فراهم کنید؟
تحقیقات نشان می دهد که مزایای احتمالی و همچنین اشکالاتی در مورد داشتن بچه ها در دوره های سنی مختلف در زندگی شما وجود دارد.

سن والدین در حال افزایش است
در سراسر جهان صنعتی، کاهش افراد خانواده و تأخیر در سن فرزندآوری مشاهده شده است. افزایش سن والدین ممکن است عواقبی برای سلامتی و رفاه والدین و فرزندان آنها داشته باشد. به همین دلیل، پیامدهای احتمالی تاخیر در فرزندآوری توسط پزشکان و محققان اجتماعی مورد بررسی قرار گرفته است. برخی تحقیقات نشان داده اند که این تاخیرها ممکن است در پیشرفت سلامت کودک تأثیر داشته باشد.
در حالی که تمرکز اغلب بر رابطه بین سن مادر و نواقص هنگام تولد است، برخی تحقیقات نگران کننده اعلام کرده اند که پیامدهای عصبی شناختی در کودکان مرتبط با سن پدر و مادر کاهش یافته است.

آزمون ها و تست های مرتبط با سن والدین و رشد کودک
این آزمونها توانایی های تفکر شامل استدلال، حافظه، یادگیری، تمرکز، درک، صحبت کردن و خواندن را بررسی می کردند. همچنین برخی از تست مهارت های فیزیکی نیز انجام شد. کودکان با پدران مسن تر از همه آزمونها به جز آزمون مهارت های زندگی نمره کمتری داشتند. هرچه پدر بزرگتر بود، ارتباط بین سن پدر و نمرات آزمون شناختی پایین تر بود. در مقابل، کودکان با مادران مسن بیشتر در آزمونهای توانایی شناختی از نمره بالاتری برخوردار بودند.
تحقیقات همچنین نشان می دهد که درصد مشخصی از افزایش اوتیسم با سن پدران مرتبط است.

نگرانی های بهداشت عمومی در مورد سن والدین
با این حال، در حالی که سن بالای پدربا تأثیرات بهداشتی در کودکان مرتبط است. محققان معتقد نیستند که این یک نگرانی عمده در مورد بهداشت عمومی باشد.

در مورد تأثیر سن مادر در پیامدهای سلامتی کودک چه می توان گفت؟
بارزترین نگرانی بیولوژیکی این است که افزایش سن مادر با نقایص هنگام تولد، افزایش خطر تولد زودرس و وزن کم در هنگام تولد نوزاد همراه است. با این حال، مطالعات همچنین حاکی از آن است که ممکن است نگرانی های بهداشتی دیگری در ارتباط با سن کم مادران نیز وجود داشته باشد. یک مطالعه در مقیاس بزرگ نشان داد که مادران جوان زیر ۲۵ سال دارای فرزندانی بودند که از نظر قد، چاقی، سلامتی خود دارای پیامدهای بهداشتی بدتری بودند.

تأثیر روانشناختی سن والدین
نگرانی های بیولوژیکی روشنی در ارتباط با سن والدین و تأثیر آن بر سلامت کودک وجود دارد، اما تأثیر ذهنی والدین در سنین مختلف چیست؟ چند مطالعه انجام شده است که به بررسی تأثیر روانی تأخیر در فرزندآوری در والدین و فرزندانشان می پردازد.
محققان دریافتند که هیچ مزایایی بین سن مادر وبهزیستی کودک وجود ندارد. این مطالعه همچنین نشان داد که مادران بزرگتر تمایل به داشتن تحصیلات بالاتر و درآمد بالاتری دارند وکمتر احتمال این است که در دوران بارداری دچار رفتارهای پرخطر شوند.

در مورد تأثیر بالقوه سن بر سلامت والدین چه می توان گفت؟
تحقیقات به طور فزاینده ای حاکی از آن است که سن والدین، ممکن است عواقب طولانی مدت در سلامت آنها داشته باشد. به عنوان مثال، زنانی که در اواخر نوجوانی و اوایل دهه ۲۰ مادر می شوند، نسبت به زنانی که بعداً مادر می شوند، میزان مرگ و میر بالاتری دارند.
مطالعات دیگر حاکی از آن است که داشتن یک فرزند اول در حدود 22 یا 23 سالگی تأثیر مخربی بر سلامتی دارد. این والدین نیز با میزان بالاتری از افسردگی در ارتباط اند. یک مطالعه نشان داد بین 28 تا 48 درصد از مادران بزرگسال از افسردگی رنج می برند.

یافته های مختصر در مورد سلامت روان والدین
برخی تحقیقات ارتباط بین افزایش سن مادر و تأثیرات مضر بر سلامتی بعد از تولد را نشان می دهند. برخی تحقیقات همچنین حاکی از ارتباط بین تولد اول بعد از سن ۳۵ سالگی و افزایش افسردگی است.

فراتر از پیامدهای بیولوژیکی بالقوه، داشتن فرزندان در سنین بالاتر، چه تأثیری در سبک فرزند پروری دارد؟
یک مطالعه کوچک نشان داد والدینی که فرزند اول خود را بعد از ۴۰ سالگی داشته اند، بیشتر معتقد بودند بهترین زمان برای والدین پنج تا ۱۰ سال زودتر است. جالب اینجاست که بیشتر والدین بیش از ۴۰ سال هنوز هم معتقد بودند که والدین بزرگتربودن مزایای بیشتری دارد. با این وجود ۸۰ درصد مادران و ۷۰ درصد پدران گفتند سن مطلوب برای فرزندان در دهه ۳۰ است.
اکثر والدین بزرگتر اظهار داشتند که بزرگترین مزیت آنها آمادگی عاطفی بیشتر است. برخی نیز یر این باورند که سن بالا باعث می شود که آنها به خود آگاهی، اطمینان، انعطاف پذیری، خود تحقق پذیرتر، توانایی بهتر ارائه پشتیبانی و توانایی برقراری ارتباط با کودک بپردازند.