مبارزه با ترس کودکان، انتخاب بهترین روش
انتخاب بهترین روش برای تشویق فرزندتان به رو به رو شدن با مورد ترس، به تفکر نیاز دارد.
انتخاب بهترین روش برای تشویق فرزندتان به رو به رو شدن با مورد ترس، به تفکر نیاز دارد. اصل این است که روشی را انتخاب کنید که مؤثر باشد و آسیبی به او نرساند.
کودکان به روش های گوناگونی که آنها را به رو به رو شدن با مورد ترس تشویق می کند، واکنش های متفاوتی نشان می دهند. در اینجا فهرستی از محدودیت های هر روش را مشاهده می کنید. شاید به این ترتیب بهتر بتوانید تشخیص بدهید که چه روشی برای کودک تان مناسب تر است:
گفت و گوی ذهنی سازگاری
- کودک باید تا حدودی توانایی کلامی داشته باشد.
- کودک باید انگیزآ نظارت بر افکارش را داشته باشد.
- برای کودکان بسیار خردسال دشوار است.
- در مراحل ابتدایی اضطراب، زمانی که کودک هنوز احساس ناتوانی نمی کند، مؤثرتر است.
آسودگی
- کودک باید کم و بیش شوق به تمرین داشته باشد.
- برخی کودکان مضطرب، از حالتِ از دست دادن کنترل که گاهی همراه با آسودگی عمیق پیش می آید، هراسان می شوند.
- در مراحل ابتدایی اضطراب، زمانی که کودک هنوز احساس ناتوانی نمی کند، مؤثرتر است.
حواس پرتی
- فقط در مراحل ابتدایی اضطراب مؤثر است؛ وقتی اضطراب شدید شده باشد، فایده ای ندارد.
ایجاد انگیزه
- گاهی نمی توان به راحتی انگیزه های مؤثری برای کودکان بزرگتر پیدا کرد.
- گاهی ممکن است یک کودک کمال طلب، به اندازه ای نگرانِ به دست نیاوردن امتیاز یا جایزه باشد که اضطراب وی شدیدتر شود.
دارو
- عوارض جانبی
- ممکن است کودکان از مصرف دارو خودداری کنند.
تشویق
- اگر درست انجام گیرد و انتظار از کودک در حد واقع بینانه ای باشد، هیچ موردی ندارد.
عادات خوب تندرستی
- هیچ مشکلی ندارد؛ مگر آنکه زیادی ذهنتان را درگیر کنید.
نکات دیگر
- هیچ روشی صد در صد و در تمام اوقات مؤثر نیست.
هر روشی را منصفانه امتحان کنید.
- روشی یا روش هایی را که به نظر شما ممکن است برای کودک تان مفید باشد، انتخاب کنید و به طور ثابت به کار ببرید. بسیاری از پدر و مادرها احساس می کنند همۀ راه ها را امتحان کرده اند و هیچ کدام مؤثر نبوده است. این پدر و مادرها معمولاً برای هر روش، یکی دو روز وقت صرف می کنند و سپس روش دیگری را به کار می گیرند. وقتی روشی را در نظر می گیرید، مدتی به طور ثابت آن را دنبال کنید تا تاثیرش آشکار شود.
- هر روش تازه ای را دست کم سه هفته، به طور ثابت دنبال کنید. سه هفته طول می کشد تا رفتارِ تغییر یافته، به صورت عادت درآید. به یاد داشته باشید که در شروع، رفتار و واکنش های فرزندتان را یادداشت و مشخص کنید که چگونه پیشرفت ها را اندازه گیری خواهید کرد.
- انتظار داشته باشید که رفتار، پیش از احساس تغییر یابد. بسیاری از کودکان، تا چند هفته یا حتی چند ماه پس از آنکه با ترس هایشان رو به رو می شوند و در فعالیت های مناسب سن شان شرکت می کنند، هنوز احساس اضطراب می کنند.
سعی کنید امیدوار باقی بمانید. تمرکز بر پیشرفتی که حاصل شده است، به فرزندتان کمک می کند تا زودتر عواطفش را هماهنگ کند. انگشت گذاشتن روی اضطراب باقی مانده، مفید نیست.
- اگر روش خاصی را برای مدت مناسبی دنبال کردید و هیچ پیشرفتی حتی یک ذره ندیدید، پیش از گذاشتن روش، ببینید مشکل چه بوده است. یافتن مسئله، به شما این امکان را می دهد تا روشتان را تعدیل کنید یا روش دیگری برگزینید که چنین مسئله ای ایجاد نکند. برای نمونه:
الف) یک کودک یک دنده و لجباز، حتی حاضر نشده است که گفت و گوی ذهنی سازگاری را یک بار آزمایش کند. او هیچ پیشرفتی در جهت رو به رو شدن با ترس، به دست نیاورده است.
مسئله: گفت و گوی ذهنی سازگاری، مانند تمرین آسودگی، به شور و شوق کودک برای انجام آن نیاز دارد. به کار بردن این روش ها برای کودکان یک دنده و لجباز دشوار است.
راه حل: روش برانگیزنده، امکان موفقیت بیشتری دارد؛ زیرا حتی کودکان یک دنده و لجباز هم پاداش گرفتن را دوست دارند.
- اگر می بینید پیشرفت بسیار کند است، به روشی که انتخاب کرده اید، ادامه دهید، اما در نظر داشته باشید که روش دیگر را هم اضافه کنید. در ضمن، سرمشق قرار دادن رفتار سازگاری، در دراز مدت برای کودک تان مفید خواهد بود.
وانگهی به یاد داشته باشید که فرزندتان در سال های آتی، به رشد و نمو ادامه خواهد داد. شاید در طی رشد، فرزندتان بتواند از روش هایی استفاده کند که در حال حاضر خیلی مفید به نظر نمی رسند. به این دلیل که روشی امروز مفید نیست، نمی توان گفت که ماه دیگر یا سال دیگر هم مفید نخواهد بود.
منبع:
کودک آنلاین
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼