چرا نباید جوش های خارش دار را خارانید

والدین شما درست می گفتند: خاراندن جوش خارش دار واقعاً آن را بدتر می کند. اکنون به لطف تحقیقات جدید منتشر شده در مجله Science که نشان می دهد چگونه خاراندن التهاب و تورم را در مدل موش نوعی اگزما به نام درماتیت تماسی آلرژیک تشدید می کند، می دانیم.

درماتیت تماسی آلرژیک یک واکنش آلرژیک به مواد حساسیت‌زا یا محرک‌های پوستی است - از جمله پیچک سمی و فلزات خاصی مانند نیکل - که منجر به راش خارش‌دار و متورم می‌شود. تسلیم شدن در برابر میل اغلب مقاومت ناپذیر به خاراندن باعث التهاب بیشتر می شود که علائم را بدتر می کند و روند بهبود را کند می کند.

برای اینکه بفهمند چه چیزی باعث این چرخه معیوب می شود، دکتر کاپلان و اندرو لیو، دانشجوی برنامه آموزشی دانشمندان پزشکی پیت، و تیمشان از آلرژن های محرک خارش استفاده کردند تا علائمی شبیه اگزما را در گوش موش های معمولی و موش هایی که به دلیل نداشتن نورون حساس به خارش دچار خارش نمی شوند، القا کنند.

زمانی که موش های معمولی اجازه خراشیدن گرفتند، گوش هایشان متورم شد و پر از سلول های ایمنی التهابی به نام نوتروفیل شد. در مقابل، التهاب و تورم در موش‌های معمولی که نمی‌توانستند خراش دهند، بسیار خفیف‌تر بود، زیرا قلاده‌های کوچک الیزابتی می‌پوشیدند، شبیه به «مخروط شرم» که سگ ممکن است پس از مراجعه به دامپزشک ورزش کند، و در حیواناتی که فاقد نورون حساس به خارش بودند. این آزمایش تایید کرد که خاراندن پوست را بیشتر تشدید می کند.

خارش و نورون های حسی

در مرحله بعد، محققان نشان دادند که خاراندن باعث می شود که نورون های حسی درد ترکیبی به نام ماده P را آزاد کنند. به نوبه خود، ماده P ماست سل ها را فعال می کند که هماهنگ کننده های اصلی التهاب هستند که از طریق جذب نوتروفیل ها خارش و التهاب را تحریک می کنند.

کاپلان توضیح داد: در درماتیت تماسی، ماست سل ها مستقیماً توسط آلرژن ها فعال می شوند که باعث التهاب و خارش جزئی می شود. در پاسخ به خاراندن، انتشار ماده P ماست سل ها را از طریق مسیر دوم فعال می کند، بنابراین دلیل اینکه خاراندن باعث التهاب بیشتر در پوست می شود این است که ماست سل ها از طریق دو مسیر به صورت هم افزایی فعال شده اند.

ماست سل ها در طیف وسیعی از بیماری های التهابی پوست و واکنش های آلرژیک مقصر هستند، اما برای محافظت در برابر باکتری ها و سایر عوامل بیماری زا نیز مهم هستند. به این ترتیب، محققان به این فکر افتادند که آیا فعال شدن ماست سل های ناشی از خراش می تواند بر میکروبیوم پوست تأثیر بگذارد.

در آزمایش‌هایی که توسط مارلیز مایزل، دکتری، استادیار ایمونولوژی در پیت انجام شد، تیم نشان داد که خاراندن مقدار استافیلوکوکوس اورئوس ، رایج‌ترین باکتری درگیر در عفونت‌های پوستی، را بر روی پوست کاهش می‌دهد.

خاراندن، نه همیشه

کاپلان می‌گوید : «این یافته که خاراندن باعث بهبود دفاع در برابر استافیلوکوکوس اورئوس می‌شود ، نشان می‌دهد که می‌تواند در برخی زمینه‌ها مفید باشد. اما آسیبی که خاراندن به پوست وارد می‌کند، احتمالاً زمانی که خارش مزمن است، بیشتر از این مزیت است.

اکنون، محققان در حال بررسی درمان‌های جدید برای درماتیت و سایر بیماری‌های التهابی پوست مانند روزاسه و کهیر هستند که با هدف قرار دادن گیرنده‌های روی ماست سل‌ها، التهاب را سرکوب می‌کنند.