علل استرس در کودکان، راهکارهایی برای کاهش آن

والدین به عنوان حامیان و سرپرستان، تمایل دارند که دنیای کودکان را شاد و و پر از بیخیالی ببینند. با این همه، کودکان شغلی برای حفظ کردن آن و قبضی برای پرداخت ندارند، بنابراین ممکن است نگران چه چیزی باشند؟
بله، نگرانی های بسیار زیادی! حتی کودکان بسیار کوچک نیز تا حدودی نگرانی و اضطراب دارند پس باید منشا استرس در آن ها را بیابید تا برای کاهش آن اقدام کنید.

منشا استرس در کودکان
استرس ، عملکرد خواسته های قرار گرفته درون ما و توانایی رو به رو شدن با آنها است. این خواسته ها اغلب از منشا خارجی مانند خانواده، شغل، دوستان یا مدرسه می آیند. اما می تواند از درون نیز باشد و اغلب مربوط به چیزی است که فکر می کنیم باید انجام دهیم در مقایسه با چیزی که در حقیقت قادر به انجامش هستیم.
بنابراین استرس می تواند بر هر فردی که احساس مستاصل بودن می کند اثر بگذارد حتی کودکان و در هر سنی منشا متفوتی دارد. در پیش دبستانی، جدایی از والدین ممکن است سبب اضطراب شود. همان طور که بچه ها بزرگ تر می شوند، فشار های تحصیلی و اجتماعی (خصوصا تلاش برای انجام آن ها) ایجاد استرس می کند.
بسیاری از کودکان به قدری مشغول هستند که وقتی برای بازی های خلاقانه یا استراحت بعد از مدرسه ندارند.
کودکانی که از همه ی فعالیت هایشان شکایت می کنند یا از انجام آنها خودداری می کنند، ممکن است بیش از حد برنامه داشته باشند. با فرزندتان درباره ی این که چه احساسی درباره ی فعالیت های فوق برنامه ای دارد صحبت کنید.
اگر گله و شکایت کردند، درباره ی خوبی و بدی انجام ندادن یکی از فعالیت ها بحث کنید. اگر انجام ندادن یکی از فعالیت ها، از موارد قابل انجام نیست، راه هایی را برای کنترل زمان و مسئولیت پذیری کودکتان برای کاهش اضطراب پیدا کنید.
اضطراب کودکان ممکن است بیش از آنچه در زندگیشان رخ می دهد، تشدید شود. آیا فرزندتان می شنود که درباره ی مشکلات محل کارتان صحبت می کنید، نگران بیماری خویشاوندانتان هستید یا درباره ی مسائل مالی با همسرتان بحث می کنید؟
والدین باید زمانی که فرزندشان در زمان اینگونه بحث ها کنارشان است، حواسشان باشد زیرا کودکان در معرض نگرانی های والدینشان قرار می گیرند و خودشان شروع به نگرانی می کنند.
اخبار جهان می تواند باعث استرس شود. کودکانی که تصاویر اضطراب آور در تلویزیون می بینند یا صحبت هایی درباره ی فجایع طبیعی، جنگ و تروریسم را می شوند، ممکن است نگران امنیت خود و کسانی که دوستشان دارند شوند.
با فرزندتان درباره ی آنچه که دیده و شنیده صحبت کنید، و بر آنچه که در تلویزیون می بینند نظارت کنید تا بتوانید در درک آنچه اتفاق می افتد کمک شان کنید.
همچنین از عوامل پیچیده ای مانند بیماری، مرگ یک عزیز یا طلاق آگاه باشید. زمانی که چنین مسائلی به فشار های روزانه ای که کودک با آنها رو به رو می شود، اضافه می شود، استرس شان افزایش می یابد.
حتی طلاق به دوستانه ترین شکل ممکن می تواند برای کودک سخت باشد زیرا که اساس سیستم امنیت شان (خانواده شان) در حال یک تغییر بزرگ است. والدین جدا شده یا طلاق گرفته نباید هیچگاه فرزندشان را در موقعیتی قرار دهند تا یک نفر را انتخاب کند یا در معرض نظراتی منفی نسبت به پدر یا مادر قرار گیرد.
همچنین توجه کنید چیزهایی که مسئله بزرگی برای والدین نیستند می تواند سبب استرس شدید در کودکان شود. اجازه دهید فرزندتان بداند که شما فهمیده اید استرس دارد و احساساتشان را به عنوان احساساتی نامناسب رد نکنید.

نشانه ها و علائم
در حالی که همیشه تشخیص آنکه کودک استرس دارد آسان نیست، تغیرات رفتاری کوتاه مدت مانند تغییرات خلق و خوی، بد رفتاری، تغییر در الگوی خواب یا شب ادراری می توانند از نشانه های استرس باشند.
برخی از کودکان علائم فیزیکی دارند که شامل شکم درد و سر درد می شود. سایر افراد در تمرکز کردن و انجام تکالیف مدرسه مشکل دارند. با این حال برخی منزوی می شوند و زمان زیادی را به تنهایی می گذرانند.
کودکان کوچک تر ممکن است عادت های جدیدی پیدا کنند مانند مکیدن انگشت، پیچاندن مو یا دست در بینی کردن. کودکان بزرگتر ممکن است شروع به دروغ گفتن، زور گویی و دعوا کنند.
همچنین کودکانی که استرس دارند ممکن است به مشکلاتی جزئی واکنش نشان دهند، کابوس ببینند، وابسته شوند یا تغییرات قابل توجهی در عملکرد تحصیلی شان بوجود آید.

کاهش استرس
چگونه می توانید به فرزندتان برای مقابله با استرس کمک کنید؟ استراحت مناسب و تغذیه خوب مانند پدر و مادری خوب بودن، برای کودک می تواند مهارت های مقابله کردن را تقویت کند.
هر روز برای فرزندتان وقت بگذارید. چه نیاز به صحبت کردن با شما داشته باشند چه در یک اتاق کنار شما بمانند، خود را در دسترسش قرار دهید.
سعی نکنید مجبور به حرف زدنشان کنید، حتی اگر می دانید که نگران چه چیزی هستند. گاهی کودکان زمانی که با آنها در فعالیت های جالب وقت می گذرانید، احساس بهتری پیدا می کنند.
حتی اگر کودک بزرگ شود، وقت گذراندن با آنها بسیار مهم است. برای برخی افراد بعد از کار به خانه آمدن، رقصیدن و بازی با فرزندشان یا صحبت کردن با آنها در مورد روزشان خصوصا اگر روز پر استرسی داشته باشند، بسیار سخت است. اما ابراز علایقتان به فرزندتان نشان می دهد که آنها برایتان مهم هستند.
به فرزندتان با صحبت کردن درباره ی آنکه چه چیزی باعث استرسش شده است، کمک کنید. با همدیگر می توانید به راه حل هایی برسید مانند حذف برخی از فعالیت های پس از مدرسه، صرف زمان بیشتری برای صحبت کردن با والدین یا معلمین، ایجاد یک رژیم غذایی یا نگه داشتن مجله.
همچنین می توانید با پیش بینی کردن موقعیت های استرس آور و آماده کردن کودکان برای آنها، به آنها کمک کنید.
به عنوان مثال دختر یا پسرتان را از نوبت دکترش باخبر سازید و درباره ی آنکه در آنجا چه اتفاقی می افتد با او صحبت کنید. اطلاعات را مناسب سن فرزندتان بگویید؛ کودکان کوچکتر به اندازه کودکان بزرگتر یا نوجوانان، نیاز به آمادگی قبلی و جزئیات ندارند.
به خاطر داشته باشید که برخی از سطوح استرس طبیعی است؛ به فرزندتان اجازه دهید که بداند احساس عصبانیت، ترس، تنهایی یا اضطراب مشکلی ندارد و سایر مردم نیز این احساسات را با هم سهیم می شوند.
اطمینان دادن مجدد، مهم است؛ به آنها یادآوری کنید که مطمئن هستید می توانند موقعیت را کنترل کنند.

به فرزندتان برای مقابله کردن کمک کنید
زمانی که کودکان نمی توانند یا نمی خواهند که درباره ی مشکلات استرس آورشان صحبت کنند، سعی کنید درباره ی مشکلات استرس آور خودتان صحبت کنید. این نشان می دهد که شما مایل به عهده گرفتن مشکلات سخت هستید و زمانی که آنها آماده صحبت کردن هستند، در دسترس هستید.
اگر کودک علائمی را نشان داد که شما را نگران می کند یا صحبت نمی کند، با پزشک متخصص یا دیگر روانپزشکان مشورت کنید.
کتاب ها می توانند به کودکان کوچکتر کمک کنند تا شخصیت هایی را که در موقعیت های استرس زا هستند را بشناسند و یاد بگیرند که با آنها چگونه مقابله می کنند.
اکثر والدین مهارت مقابله با استرس فرزندشان را دارند. زمان پیگیری های تخصصی، زمانی است که هر تغییری در رفتار باقی می ماند یا زمانی که استرس موجب اضطراب های جدی می شود و یا زمانی که رفتار ها باعث مشکلات جدی در مدرسه یا در خانه می شود.
اگر نیاز به کمک برای پیدا کردن منابعی برای فرزندتان دارید، با پزشک، مشاوران یا معلمان مدرسه مشورت کنید.