داروهای بیش فعالی کودکان، اثرات مثبت و منفی

یکی از بخش های مهم درمان بیش فعالی با دارو است. خیلی از داروها می توانند برای کنترل علائم این اختلال استفاده شوند.
شما و پزشکتان با همکاری هم خواهید فهمید که کدام دارو برای شما مناسب است و حتی مقدار(دوز مصرفی) ایده آل آن چه قدر باید باشد و برنامه آن (چند وقت یکبار و چه زمانی باید مصرف شود) چطور باشد. شاید کمی زمان ببرد تا متوجه این موضوعات شوید.

محرک ها برای بیش فعالی
این گروه از داروها برای چندین دهه بیش فعالی را درمان کرده اند. این داروها ممکن است به شما کمک کند که بر روی افکارتان تمرکز کنید و چیزهایی که حواستان را پرت می کند نادیده بگیرید. محرک ها برای ۷۰ تا ۸۰ درصد مردم اثر دارند.
آن ها برای درمان هر دو نوع بیش فعالی متوسط و شدید استفاده می شود. آن ها برای بچه ها، نوجوانان و بزرگسالانی که زمان های سختی را در مدرسه، محیط کار یا خانه دارند استفاده می شوند. بعضی از محرک ها فقط برای بچه های بالای سه سال استفاده می شود و بعضی دیگر برای بچه های بالای ۶ سال مناسب هستند.

داروها به شکل های مختلفی هستند
اثر کوتاه مدت(رهایی_سریع). این داروها خیلی سریع اثر می گذارند و خیلی زود هم اثرشان از بین می روند. شاید لازم باشد چندین مرتبه از این داروها استفاده کنید.
اثر میان مدت. اثر این داروها زمان بیشتری نسبت به داروهای کوتاه مدت باقی می مانند.
اثر طولانی مدت. شاید لازم باشد این داروها را یکبار در روز مصرف کنید.
داروهای محرک شامل داروهای زیر می باشند:
-آمفتامین
-آمفتامین/دگزامفتامین(آدرال)
-دگزامفتامین(دکستروآمفتامین)
-دکسمتیلفنیدات
-لیزدکسامفتامین
-متیل فنیدات

داروهای غیرمحرک بیش فعالی
مواقعی که داروهای محرک اثر نکند یا اثرات جانبی منفی داشته باشند داروهای غیرمحرک می توانند کمک کنند. این داروها می توانند همگی باعث تمرکز و کنترل بر روی هوس ها شوند.
اتوموکستین اولین داروی غیر محرکی بود که توسط سازمان غذا و دارو توصیه شد. این دارو برای بچه ها، جوانان و بزرگسالان تجویز شد.
کلونیدین هیدروکلرید هم برای مصرف تنها یا ترکیب با دارو های محرک توصیه می شود تا اثربخشی دارو افزایش یابد.
گوانفاسین برای بچه ها و نوجوانان بین سنین ۶ تا ۱۷ سال توصیه می شود.

چه داروهای دیگری می تواند کمک کند؟
داروهای متعددی برای درمان بیش فعالی در دسترس هستند. پزشکتان ممکن است بخواهد آن ها را امتحان کنید اگر:
-داروهای محرک و غیر محرک جواب ندهد.
-داروهای محرک اثرات جانبی داشته باشد که نتوانید با آن ها زندگی کنید.
-شرایط پزشکی دیگری داشته باشید.
این داروها شامل:
-آمی‌تریپتیلین، دزپپرامین، ایمی‌پرامین، نورتریپتیلین و یا دیگر داروهای ضد افسردگی می باشند.
-بوپروپیون
-اسیتالوپرام و سرترالین
-ونلافاکسین

اثرات جانبی داروهای بیش فعالی
گاهی اوقات داروهای محرک اثرات جانبی دارند اما بعضی از آن ها در ابتدای درمان اتفاق می افتد که معمولا این اثرات متوسط و کوتاه مدت هستند و بیشتر شامل موارد زیر هستند:
-کم اشتهایی یا کاهش وزن
-مشکلات خواب
-سردرد
-عصبی شدن
به ندرت اتفاق می افتد که داروهای بیش فعالی اثرات جانبی جدی ای داشته باشند. برای مثال، بعضی از داروهای محرک به افزایش خطر مشکلات قلبی و رگ های خونی مربوط هستند. آن ها ممکن است باعث مشکلاتی همانند افسردگی، اضطراب یا روان پریشی شوند. همچنین این مشکلات در مصرف داروهای دیگر همانند داروهای ضد افسردگی نیز پیش می آید که برای درمان بیش فعالی استفاده می شود. هم چنین پوست پوست شدن هنگام مصرف داروی متیل فنیدات از دیگر مشکلاتی است که باعث بی رنگی پوست می شود.
بنابراین قبل اینکه خودتان یا فرزندتان شروع به مصرف هر نوع دارویی کنید با پزشک خود در مورد سابقه خانوادگی و پزشکی خود صحبت کنید. شاید لازم باشد در مورد دیگر داروها و ویتامین هایی که مصرف می کنید نیز با او مشورت کنید.
در اغلب مواقع، اثرات جانبی می تواند با کمک پزشک بهتر شود اگر:
-مقدار مصرفی دارو تغییر کند.
-خودتان را با تعداد و زمان های مصرف دارو وفق دهید.
-از داروی دیگری استفاده کنید.
همیشه قبل اینکه هر تغییری در داروهای بیش فعالی خود بدهید با پزشک خود صحبت کنید. تغییرات می تواند باعث اثرات جانبی خطرناکی شوند.