اضطراب جدایی نوزادان، همه چیزی که باید بدانید

اضطراب جدایی مرحله ای از رشد و تکامل است که بسیاری از نوزادان آن را تجربه می کنند؛ به ویژه زمانی که می خواهند در تمام مدت همراه مادر و پدرشان باشند. نوزاد هر سنی که داشته باشد، کاملاً طبیعی است که وقتی او را تنها می گذاری یا ترک می کنی گریه کند. اما اگر نوزاد به اضطراب جدایی دچار شده باشد، موضوع برای هر دوی شما فرق خواهد کرد.

تا سه ماهگی
اغلب نوزادان که بین ۳ - ۱۲ هفته سن دارند، بسیار پر سر و صدا و ایرادگیر هستند و این خلق و خو در ساعت های پایانی روز شدیدتر می شود. اگر نوزاد تو در این سن و سال است و نیاز است او را گاهی تنها بگذاری، سعی کن این کار را در زمان هایی به جز ساعات پایانی روز انجام دهی. حقیقت این است که در این بازه زمانی برای نوزادان، در معرض دید نبودن به معنای در ذهن نبودن است! وقتی نوزاد تو را نبیند، فراموشت می کند و از بابت رفتن تو خیلی نگران نمی شود. تمام تجربیات نوزاد در این سن به لحظه بستگی دارد.

تا هشت ماهگی
اغلب نوزادان زیر هشت ماه می توانند جدایی را بدون نگرانی تجربه کنند. با این حال بهتر است نوزادت را پیش یک فرد آشنا بگذاری و او را ترک کنی. اگر زمانی که نوزادت را ترک می کنی دچار ناراحتی می شود و بی قراری می کند، احتمالاً در حال تجربه مراحل اولیه اضطراب جدایی است. کاملاً طبیعی است که با ترک کردن او، غمگین شود؛ اما اگر تو هنگام این جدایی آرام و خوشحال باشی، ترس و نگرانی او از جدایی کمتر خواهد شد. البته که همیشه شاد نشان دادن چهره راحت نیست! اما بهتر است بدانی که نوزاد تو در این سن، به احساسات تو وابسته است و با دیدن غم و ناراحتی تو ناراحت تر می شود.

هشت ماهگی تا یک سالگی
بسیاری از نوزادان در این سن دوست دارند به والدینشان بچسبند و از او جدا نشوند. احتمالاً در این بازه زمانی به خوبی متوجه تغییر رفتار او هنگام جدایی می شوی. نوزاد اگر تو را اطراف خود نبیند غمگین و تندخو می شود؛ به ویژه اگر خسته باشد. در این بازه زمانی او برای اولین بار رفتن و نبودن تو را به خوبی تشخیص می دهد و فکر می کند ممکن است بازگشتی در کار نباشد. این حالت اضطراب جدایی نامیده می شود و برای نوزاد ایده ای بسیار ترسناک است. البته که اضطراب جدایی هم بخشی از روند رشد و تجربه استقلال نوزاد است.
یکی از راه حل های خوب و کاربردی برای کمک به نوزاد برای کنار آمدن با اضطراب جدایی، این است که هم زمان، خودت و کسی که قرار است وظیفه مراقبت و پرستاری از او را به عهده داشته باشد، هم زمان در کنار او باشید. به عنوان مثال اگر قرار است پرستاری از نوزاد کوچک تو مراقبت کند، نباید از همان دفعه اول این دو را با هم تنها بگذاری و خودت فضا را ترک کنی! نوزاد باید مدتی تو و پرستار را در کنار هم ببیند و با هر دوی شما ارتباط برقرار کند تا با این عضو تازه آشنا شود و ترس او از تنهایی از بین برود و به او هم اعتماد کند.
با شروع اضطراب جدایی نوزاد، خود تو هم دچار نگرانی هایی خواهی شد و هنگام دوری و جدا شدن از نوزاد احساسات غمگینی را تجربه خواهی کرد؛ اما اگر او را پیش فرد قابل اعتمادی مثل مادرت، خواهرت یا پرستاری که برای استخدام او تحقیق کرده ای بگذاری، می توانی با خیال آسوده بروی و بازگردی. موقع خداحافظی از نوزاد به او بگو که به زودی باز می گردی، او را در آغوش بگیر و ببوس و با خنده از او جدا شو. بازی هایی مثل قایم باشک، برای آشنایی با مفهوم رفتن و برگشتن بسیار کاربردی هستند. هیچ وقت بدون خداحافظی او را ترک نکن که باعث غافلگیری او شوی. بعد از خداحافظی بلافاصله فضا را ترک کن. چیزهایی که برای او آَنا هستند، مثل پتو یا عروسک محبوبش را کنارش بگذار تا به او حس خانه را منتقل کنند. نوزاد کوچولو به زودی یاد می گیرد که به دیگران اعتماد کند و از جدا ماندن از تو نترسد. گریه های او بعد از جدایی چندان طول نمی کشد؛ اما این به میزان اضطراب و ناراحتی او بستگی دارد.