تربیت موثر کودکان، چگونه محقق می‌شود؟

سیمرغ: تمام والدین خواستار داشتن فرزندانی خوب و موفق هستند و در این راه نیز هر کدام شیوه‌های خاصی را در پیش می‌گیرند اما برخی والدین تصور می‌کنند که زمان آموزش نظم و انضباط با زمان ابراز محبت و علاقه متفاوت است و هنگام تربیت فرزندان باید صرفا با جدیت به آموزش پرداخت .

تحقیقات اخیر نشان داده موارد تربیتی در صورتی بر کودکان تاثیر می‌گذارد که توام با رابطه احساسی صمیمانه میان والدین و فرزندان باشد .
در این میان حتی تاثیر مهدهای کودک نیز که در آنها مربیان به آموزش و تربیت فرزندان مشغول هستند نیز کمتر از تاثیر رفتار والدین بر کودک است .

بنابراین چنانچه مایلید فرزندتان رفتاری معقول داشته باشد، باید همواره رابطه احساسی صمیمانه‌ای با او برقرار کنید. فرزندتان باید بداند حتی اگر رفتاری می‌کند که مورد پسند شما نیست، باز هم به او علاقه دارید .

به یاد داشته باشید که کودکان همواره تصویر ذهنی خود را در آیینه والدین می‌بینند و آنچه در مورد خود فکر می‌کنند به واسطه واکنش‌ها و عکس‌العمل‌های والدین ایجاد می‌شود .

آنها به واسطه برداشتی که از تفکر شما نسبت به خود دارند، تصمیم می‌گیرند که آیا رفتارشان خوب بوده یا بد .

مطالعات نشان داده چنانچه والدین با کودکشان با مهربانی رفتار کنند به طوری که انگار او بسیار دوست‌داشتنی و باهوش است، او در آینده تمایل خواهد داشت همان گونه زندگی کند و در واقع نشان دهد که واقعا دوست‌داشتنی و باهوش است .

در مقابل اگر رفتار والدین توام با پرخاشگری باشد و فرزندشان را کودکی بی‌توجه و بی‌ملاحظه بدانند، رفتار آینده کودک نیز واقعا در جهت بی‌توجهی و بی‌ملاحظگی خواهد بود .

هر چه الگوی رفتاری کودک بدتر باشد، رفتار او نیز بدتر خواهد شد. وقتی والدین رفتار بد کودک را با دعوا و رفتار بد پاسخ دهند، این بدرفتاری در وی تشدید می‌شود .

چنانچه تصور کنید که کودک 42 یا 6 ساله شما غیرقابل کنترل شده پس دیگر کاری با او نداشته باشید، او روز به روز بدتر خواهد شد .

در این بخش شما را با چند نمونه راهکار آشنا می‌کنیم که مفید هستند :

راه‌هایی برای کنترل خشم خود بیابید

چنانچه کنترل خود را از دست بدهید احساس بدی پیدا خواهید کرد و پیغام بدی نیز با رفتار خود برای فرزندتان خواهید فرستاد .

فرزند 8 ساله شما آنقدر بزرگ شده که بفهمد رفتار بدش شما را ناراحت کرده، اما شما باید برای کنترل خشم خود کاری بکنید. نیازی نیست که خشم خود را به طور کامل بیرون بریزید و رفتار پرخاشگرانه داشته باشید تا به وی بفهمانید رفتارش بد بوده و موجب ناراحتی‌تان شده است، زیرا فرزندان بویژه در سنین پایین تصور می‌کنند هر کاری والدینشان انجام می‌دهند درست است .

پس اگر مراقب رفتار خود نباشید، از رفتارهای اشتباه شما نیز الگوبرداری می‌شود و تصحیح آن بسیار دشوار خواهد بود .

در مقابل می‌توانید با صحبت کردن به او نشان دهید که کتک زدن برادر کوچکش کار بد و ناراحت‌کننده‌ای بوده و مطمئن باشید تاثیر این کار بمراتب بیشتر از این است که در مقابل این رفتارش او را هم کتک بزنید تا بفهمد کار بدی کرده است .

در بسیاری موارد ما خشم خود را کنترل می‌کنیم تا از عواقب تشدید شدن و وخیم‌شدن جریانات جلوگیری کنیم، همان‌طور که روی زمین یک ملحفه پهن می‌کنیم تا از ساییده شدن پوست لطیف کودک به زمین زبر و خشن جلوگیری کنیم .

نگذارید کسی به شما بگوید بچه‌ای که کتک نخورد ادب نمی‌شود، زیرا وقتی شما با یک کودک یک تا 3 ساله چنین رفتار بدی می‌کنید انگار خود را تا حد او پایین آورده‌اید و خودتان نیاز به راهنمایی دارید تا بهتر رفتار کنید .

در مقابل بهتر است به دنبال راهی برای پرت کردن حواس او و جلب توجهش به کار دیگری شوید تا از فریاد کشیدن یا هر کار بد دیگری خودداری کند .

در مورد کودکان بزرگ‌تر می‌توانید از شوخی کردن استفاده کنید. یعنی کاری را که انجام داده وقتی در تنهایی با او قدم می‌زنید به گونه‌ای برایش تعریف کنید که برایش خنده‌دار باشد و دیگر نخواهد آن را مرتکب شود .

در مورد سنین پیش‌دبستانی یا دبستانی ترک کردن صحنه رمز موفقیت است. به جای این‌که با ناراحتی شروع به تمیز کردن فرش یا جمع کردن غذاهای ریخته کنید، در حدود 5 دقیقه او را تنها بگذارید .

حتی می‌توانید بدون هیچ کلامی کمی از او فاصله بگیرید. از پنجره به بیرون خیره شوید یا لباس‌هایتان را از روی بند رخت جمع کنید. مهم نیست دقیقا چه می‌کنید، بلکه مهم این است که به او زمانی را می‌دهید تا خود را مورد بررسی قرار دهد و به دنبال راهی برای شروع دوباره گفتگو و ارتباط با شما باشد .

آخرین گام این است که به دنبال راهی برای سرگرم کردن خودتان باشید، حتی اگر این کار در حد درست کردن چای برای خوردن با یک دوست باشد .

به یاد داشته باشید که وقتی در مدتی ارتباط کلامی با کودک نداشته باشید به اندازه کافی متوجه ناراحتی شما می‌شود