وظایف والدین نسبت به فرزندان، چیست؟

وقتی صحبت از مشورت می‌شود، اولین چیزی که به نظر می‌رسد این است که کسی مشکل یا مسئله‌ای دارد و درباره آن با کسی که بیشتر می‌داند صحبت می‌کند تا مشکلش حل شود.

تبیان: وقتی صحبت از مشورت می‌شود، اولین چیزی که به نظر می‌رسد این است که کسی مشکل یا مسئله‌ای دارد و درباره آن با کسی که بیشتر می‌داند صحبت می‌کند تا مشکلش حل شود. مشورت را به معنی صلاح اندیشی و کنکاش درباره یک موضوع هم می‌دانند و مشاوره به معنی باهم مشورت کردن به کار می‌رود.

به طور کلی مشاوره در فرهنگ‌ علوم رفتاری به این ترتیب تعریف شده است:«بحث و بررسی عمیق مشکلاتی که فرد با آن‌ها مواجه است.» معمولا فرد پس از گفتگو درباره مشکلاتش با مشاور به راه حلی دست می‌یابد. مشکل فرد نیز ممکن است در زمینه‌های مختلف باشد.

آیا می‌شود با فرزند هم مشورت کرد؟

ممکن است به ذهن برسد که مگر فرزند می‌تواند در مقام مشاور قرار گیرد؟ یا مگر فرزند می‌تواند کمک کند تا مشکل ما حل شود؟ اصلا ببینیم مشکل یا مسئله یعنی چه و بعد درباره این پرسش‌ها گفتگو کنیم. مشکل یا مسئله به هر وضع پیچیده حقیقی یا ساختگی می‌گویند که حل آن مستلزم فعالیت فکری است. بنابراین حالا می‌توانیم به این پرسش که «آیا می‌شود با فرزند مشورت کرد؟» بهتر پاسخ بگوییم.

وظیفه والدین در قبال مشورت با فرزندان

والدین معمولا در برابر مشکلاتی قرار می‌گیرند که به طور حقیقی و واقعی یا به صورت ساختگی و بنا به مصلحت می‌تواند از طریق مشورت با فرزند حل شود و این مشورت علاوه بر حل مشکل فایده‌های دیگری نیز در بردارد. والدین، مربیان و همه کسانی که به نوعی با کودک و نوجوان سروکار دارند برای کار و زندگی و رابطه با کودک یا نوجوان به اموری برمی‌خورند که نیاز به تصمیم‌گیری دارد. طبیعی است که بزرگترها اگر به نقش و اهمیت مشورت یا کوچکترها پی نبرده باشند، می‌توانند به راحتی برای آن‌ها تصمیم بگیرند.

اما آیا همیشه این تصمیم‌گیری‌ها بهترین و درست‌ترین تصمیم‌هاست؟ حتی اگر چنین باشد، آیا این حرکت، اعتماد به نفس و رشد شخصیت فرزند را دچار اختلال نمی‌کند؟ یعنی آیا فرزند به جایی نمی‌رسد که احساس کند هیچ نقشی در زندگی خود ندارد و دیگران برای او تصمیم می‌گیرند؟ پس والدین و بزرگترها بایستی بدانند که مشورت با فرزند را جدی بگیرند و آن را عامل مهمی در رشد شخصیت او بدانند.

نکات مهم در مورد مشورت

مشورت باید با توجه به سن فرزند، میزان تجربه و اطلاعات او صورت گیرد. یعنی اموری که مربوط به او نیست یا او اطلاعات لازم را برای اظهار نظر درباره‌اش ندارد با او در میان نگذارید.

در اصولی که به آن باور دارید و نمی‌توانید تغییری در عقیده خود بدهید مشورت نکنید.

خود را آماده پذیرش نظر فرزندتان بکنید. پس به جای نظرخواهی به طور مطلق او را در برابر دو امر مساوی قرار دهید تا یکی را انتخاب کند. مثلا نپرسید:«به نظر تو در تعطیلات چه کار کنیم؟» بلکه دو کار را که می‌توانید در تعطیلات انجام دهید مطرح کنید و از او بخواهید یکی را انتخاب کند.