تنهایی کودک در خانه، چه سنی مناسب است؟

اکثر بچه های ده تا سیزده ساله روزانه ساعتی را در خانه تنها به سر میبرند. معمولا بچه های ده تا سیزده ساله میتوانند در خانه تنها باشند. اما یک بچه ی ده ، یازده ساله هنوز کوچک تر از آن است که دائم یا برای مدت زیادی در خانه تنها بماند.
در تعدادی از کشورها مقرراتی در مورد تنها ماندن کودکان در این سنین در نظر گرفته اند و مدت زمانی را که بچه ها میتوانند بدون مراقبت بزرگتر ها در خانه بمانند را محدود کرده اند.
در عین حال اکثر پدر و مادرهای شاغل مجبورند فرزند خود را در خانه تنها بگذارند چون پرستار کودک کم است یا جایی برای نگهداری و مراقبت از این کودکان بعد از برگشتن از مدرسه پیدا نمی کنند و برای خدمتکار یا پرستار دائم هم هزینه ی زیادی باید صرف کرد.
بعضی از والدین معمولا خودشان را قانع میکنند که شرایط فرزندشان مناسب است و بعضی دیگر هر روز خود را سرزنش کرده و احساس گناه میکنند که فرزندشان تنهاست و آنها در محل کار خود هستند.
تعداد اندکی از بچه ها حتی بچه های سیزده ساله به طور دائم تنها ماندن در خانه را انتخاب میکنند. اکثر بچه ها دوست دارند بعد از برگشتن از مدرسه از آنها استقبال شود و والدین با روی خوش منتظر آنها باشند و از امکاناتی که بزرگسالان برایشان مهیا کرده اند برخوردار شوند.
کودکانی که تنها در خانه می مانند خسته و ترسو بار می آیند. ممکن است صداهای عجیب و غریب بشنود یا از اتفاقاتی که در اخبار تلویزیون دیده اند نگران شوند.حتی تذکراتی که والدینش به او داده اند مانند (( از خانه بیرون نرو)) ، (( وقتی تنها هستی به زنگ در جواب نده )) ، (( وقتی کسی تلفن میزند نگو در خانه تنها هستی. ))در این موقعیت او را دچار اضطراب و نگرانی میکند.
کودکی به مادرش گفت : (( از اینکه همیشه باید تنها بمانم متنفرم اما مجبورم تحمل کنم و ابراز ناراحتی نکنم.)) اما اکثر کودکان در این باره حرف نمیزنند آنها حس میکنند به اجبار باید تنها بمانند و شاید از این که والدینشان ناراحت شوند می ترسند.ممکن است کودک باخودش فکر کند والدینش نمیخواهند بدانند که او در این مورد چه احساسی دارد.
تعداد زیادی از والدین از فرزند خود سوال نمیکنند که تنها ماندن در خانه را تحمل میکند و از این می ترسند که اگر فرزندشان در این مورد صحبت کند باعث شود آنها احساس گناه کنند و معمولا از گفت و گو درباره ی این موضوع خودداری میکنند.
وقتی که کودک از تنها ماندن در خانه گله و شکایت میکند ممکن است پدر و مادرش بگویند که او خودخواه یا نادان است : (( ما برای تو کارهای زیادی انجام میدهیم نمیتوانی این کار کوچک را انجام بدهی و در خانه بمانی و مواظب خودت باشی؟)) معمولا والدین فکر میکنند که دلایل آنها عاقلانه و منطقی است : (( وقت خوبی است که تکلیفت را انجام دهی)) ، (( میتوانی تلویزیون تماشا کنی )) ، (( میتوانی کارهای مورد علاقه ات را انجام دهی .))
سعی کنید فرزندتان را به طور دائم تنها نگذارید ولی اگر مجبور به این کار هستید بهتر است مدت زمان تنها ماندن او را به حداقل برسانید ترتیبی دهید تا هنگام برگشتن از مدرسه به همراه دوستانش باشد. میتوانید از یکی از همسایه ها یا دوستی خواهش کنید که هرروز چند دقیقه به او سر بزند.
برای وقت بیکاری او در بعد از ظهر کلاس های ورزشی یا هنری در نظر بگیرید. با یکی از والدین دوست فرزندتان یا فرد دیگری هماهنگ کنید تا فرزندتان را به جای مورد نظر برساند احتمالا شما هم برای جبران کار آنها خدماتی به آنها ارائه خواهید کرد مثلا نگهداری از فرزند آنها در تعطیلات آخر هفته و غیره.
با فرزندتان صحبت کنید که آیا دوست دارد زمان بیشتری در مدرسه بماند تا به معلمش کمک کند؟ یا دوست دارد در کارهای کتابخانه و فعالیت های فوق برنامه همکاری کند؟
اگر فکر میکنید که فرزندتان به قدر کافی فهمیده و مسئولیت پذیر شده میخواهد دوستش را به خانه دعوت کند به او اجازه ی این کار را بدهید در صورتی که دوستش هم عاقل و بالغ باشد و والدین او هم اطلاع داشته باشند که شما در خانه حضور ندارید.
در عین حال اگر در این مورد شک دارید : (( کارهای احمقانه ای از آنها سر نزند)) ، (( اگر آنها کار خطرناکی انجام دهند؟)) ، ((خراب کاری نکنند؟)) میتوانید صبر کنید کودکتان بزرگتر شود.کودکان در این سن فکر میکنند پدر و مادرشان متوجه نمیشوند و کارهایی که دوست دارند انجام می دهند: (( ما میتوانیم کمی اسکیت بازی کنیم)) ، (( بیا با هم ماکارانی درست کنیم .))
به هر حال اگر فرد قابل اعتمادی را پیدا نکردید میتوانید سرگرمی های هنری و فکری برایش ایجاد کنید کتاب داستان و مجله برایش تهیه کنید بازی های فکری و جورچین برایش بخرید یادداشتی توأم با مهر و محبت بنویسید و غذاهای ساده برایش آماده کنید.
پس از رسیدن او به خانه با او تماس تلفنی بگیرید و از او بپرسید که در مدرسه چه کارهایی کرده و اگر مشکلی برایش پیش آمد به یکی از اقوام مورد نظر شما زنگ بزند. شماره تلفن دوستانش را داشته باشید تا اگر لازم شد با آنها تماس بگیرید.شاید به او بگویید مقداری از کارهای خانه را انجام دهد اما ممکن است او ناراحت شود چون احتیاج به آرامش دارد و ترجیح میدهد کارهای مورد علاقه خود را انجام دهد.
اگر با همه ی این تفاصیل باز هم ناچارید که او را تنها بگذارید با او صحبت کنید.نظر او را در مورد تنها ماندن بپرسید سعی کنید سخنرانی نکنید اگر به او بگویید : (( من اجبارا باید کار کنم تا خرج زندگی را تأمین کنم )) شاید از این که احساساتش را در این مورد بیان کند خودداری کند و فکر کند که برای والدینش زحمت ایجاد کرده و احساس گناه کرده و خود را سرزنش کند بگذارید احساسات خود را راحت به شما بگوید.
واضح است که وقتی در مورد تنها ماندن با یکدیگر حرف می زنید ، هر دوی شما به تفاهم می رسید و فشار روانی کمتری به هر دو طرف وارد میشود.