پاسخ به پرسش های کودکان، میشه با دوستم بازی کنم؟

شاید متوجه شده باشید که کودکتان با اجتماعی تر شدن ، هر روز این سوال را از شما می پرسد ، خواه روز مدرسه اش باشد یا آخر هفته.

ویکتوریا به من گفت که دخترش کِیتی ( ۶ ساله ) هر روز صبح از خواب بلند میشود و قبل از اینکه دست و صورتش را بشوید از من می خواهد به او اجازه بدهم با دوستش بازی کند.

(( کِیتی می گوید ، می تونی به اندی تلفن بزنی بیاد بریم بازی ، با هِتِر یا جیمی ؟ تو رو خدا مامان ، تو رو خدا . تا زمانی که به او قول ندهم کسی را برای بازی برایش پیدا کنم ، دست از سرم برنمی دارد.))

شاید متوجه شده باشید که کودکتان با اجتماعی تر شدن ، هر روز این سوال را از شما می پرسد ، خواه روز مدرسه اش باشد یا آخر هفته . به نظر می رسد هیچ توجهی ندارد که آیا آن روز وقت بازی با کسی را دارد یا نه ، یا برنامه اش با شما یا والدین دوستش هماهنگ است یا نه.

با ورود کودکان به این مرحله از رشد ، حس بودن با دوستان قوی تر و قوی تر می شود. به نظر میرسد مزه زندگی اجتماعی را چشیده اند و از بودن با دوستان سیر نمیشوند.

این سوال یکی از اولین علائمی است که نشان می دهد کودکتان دارد به عنوان انسانی کاملا اجتماعی و مستقل رفتار میکند. فرزندتان در مدرسه و فعالیت های فوق برنامه ، دوستانی جدید پیدا میکند با دخالت کمتر والدین یا معلم ، روش دوست یابی و ایجاد رابطه با دوستان را یاد می گیرد.

او گرایش شدیدی برای ایجاد روابط دوستی خارج از مدرسه دارد ، لذا دائم این سوال را تکرار میکند.

بعضی بچه ها دوست دارند همه ی روز بیرون باشند و توپ بازی کنند ، در حالی که بعضی دیگر دوست دارند در اتاق خوابشان با دوستانشان گفتگو کرده و بازی های فکری کنند. ادامه رابطه با یک دوست نه تنها مهارت اجتماعی جدیدی است که بچه یاد می گیرد و از عهده آن برمی آید ، بلکه بازی با کسی غیر از والدین یا برادر و خواهر تجربه ای بسیار شیرین است.

این فرصتی برای یاد گرفتن بازی های جدید و گشت و گذار در ابعادی از شخصیت اش است که بروز آن در خانواده ممکن نیست. بچه ها دوست ندارند تنها بازی کنند ، خب داشتن یک همبازی به بچه اطمینان می دهد که حداقل برخی اوقات مجبور نیست تنهایی بازی کند ، به خصوص وقتی والدین و برادر و خواهرها در خانه مشغول کارهای دیگری هستند.

البته ، همانطور که همیشه یادآوری کرده ام ، در کودکان فعالیت اجتماعیِ نرمال همانند هر چیز دیگری دارای حد و حدودی است. کودکانِ سر به راه بسیاری وجود دارند که با یک یا دو دوست صمیمی روزگار خوشی دارند ، و دائما به ارتباطات اجتماعی وابسته نیستند و بعضی اوقات بعد از مدرسه از بازی تکی لذت می برند.

اگر کودک شما بیرون از مدرسه خواستار بازی با همسالانش نیست ، نباید بگویید که او مشکلی دارد مگر اینکه یک یا چند نمونه از رفتارهای زیر از او سر بزند. اگر این طور بود باید با روانشناس کودک که تجربه کار با کودکان را دارد ، مشورت کنید. شاید به این معنی باشد که کودکتان خجالتی است ، اما اگر نشانه های درگیری با زندگی اجتماعی در او پدیدار گشت ، هر چه زودتر مداخله کنید نتیجه بهتری می گیرید. این علایم عبارتند از :

از ارتباطات اجتماعی فراری است ؛ در حضور بقیه بچه ها ساکت یا مضطرب است.

میتواند با بزرگسالان ارتباط اجتماعی برقرار کند ، ولی با هم سن و سال های خود دمساز نیست.

هیچ دوستی ندارد و غالبا مورد بی توجهی ، تمسخر یا ضرب و شتم واقع میشود.

در قبال کودکان دیگر از لحاظ فیزیکی پرخاشجو ، از لحاظ زبانی بی ادب ، بدخلق یا عصبانی است.

در گروه های دو یا چند نفره هیچ اشتیاقی برای دوست یابی نداشته و از ارتباطات اجتماعی کناره می گیرد.

علاقه مند به یافتن دوست است اما نمی داند چگونه این کار را انجام دهد. با وجود کمک شما یا معلم ، هنوز بلد نیست چطور سراغ بقیه بچه ها رفته و با آنان ارتباط برقرار کند تا او را بپذیرند.

بهترین روش جواب دادن

دو مسئله است که هنگام پاسخ دادن به این سوال باید مدنظر داشته باشید. اول اینکه باید سعی کنید عامل نق زدن را کاهش دهید تا اعصابتان سر جایش بماند. دوم اینکه برای برآورده کردن نیاز کودک به برقراری ارتباط اجتماعی او را یاری کنید.

وقتی پای روابط اجتماعی در میان است ، بسیار خوب است همین الان که کودکتان تازه قدم به دنیای اجتماع می گذارد قوانین تان را وضع کنید ، چرا که ایجاد قوانین برای بچه های بزرگتر بسیار مشکل است. برای کمک به کودکتان جهت یادگیری قوانین ارتباط اجتماعی ، باید برخی از کارها را پیشاپیش انجام دهید. قوانینِ شما باید دارای مولفه های زیر باشد:

۱ . قبل از برنامه ریزی برای هر گونه بازی ، باید تکالیف مدرسه و دیگر فعالیت های ضروری انجام شود.

۲ . قبل از اینکه کودکتان زمانی را برای بازی با دوستش تعیین کند، باید از شما اجازه بگیرد ( نه اینکه فقط به شما بگوید). این قانون مهمی است چرا که برخی از کودکان ، به خصوص دخترها ، در سنی بسیار پایین شروع به برنامه ریزی زندگی اجتماعی خودشان می کنند.

۳ . کودکتان باید حداقل یک روز یا بیشتر به شما زمان داده تا وقتی را برای بازی با دوستش تعیین کنید ، و اگر نشد نباید عصبانی یا ناراحت شود. باید به او بگویید که نمیتوانید برنامه زندگی دیگران را کنترل کنید. به کودکتان بگویید که عکس العمل بد او ممکن است عواقب بدی برای او داشته باشد.

همین که قوانین وضع شد ، پاسخ به این سوال بسیار آسان تر است . به کودکتان بگویید : (( بله ، به مامان هِتِر زنگ می زنم ببینم فردا یا پس فردا می تونه بیاد سراغت یا نه. یادت باشه که نمیشه همین الان واسه امروز برنامه ریزی کرد. وقتی امروز از مدرسه برگشتی بهت می گم قرارمون درست شده یا نه. اما یادت باشه نمیدونم برنامه هِتِر چیه ولی تلاشمو می کنم ، اما اگه نشد نباید از دست من عصبانی باشی . ))

اگر برنامه ریزی درست از آب درنیامد و بچه عصبانی شد ، تنبیهی که تعیین کرده بودید را اجرا کنید. برای مثال بگویید : (( یادت میاد گفتم اگه قرارمون درست نشد و تو از دستم عصبانی شدی ، از دستت ناراحت میشم؟ نباید الان جیغ و داد کنی. حالا به مدت ۴ روز حق نداری با کسی بازی کنی.)) حتما یادتان باشد تنبیهی که در نظر گرفته اید را اعمال کنید وگرنه او دیگر از شما حساب نخواهد برد.