شیوه خواباندن نوزاد، بهترین راه

امروزه بسیاری از روانکاوان و کارشناسان مراقبت از کودک به خواباندن نوزاد در کنار والدین خود معتقدند ولی هنوز هم افراد صاحب نظری وجود دارند که با این عقیده مخالفت می کنند. از عصر حجر مرسوم بوده که نوزادان در کنار مادرانشان بیارامند و این امر تا چند دهه ی پیش در میان همه ی فرهنگها رواج داشته است اما با تحولات ایجاد شده در جامعه ی انسانی بی توجهی بسیاری نسبت به این مسئله صورت گرفته است.
رسم جدا خواباندن نوزاد از مادر در همه ی نقاط دنیا وجود ندارد بلکه در سال های اخیر فقط مردم برخی از کشورها به آن روی آورده اند و همان طور که همه ی والدین می دانند پذیرفتن این مسئله برای بیشتر نوزادان مشکل است.
برخی از پزشکان عقیده دارند که مادران باید نوزاد خود را در تخت خوابش تنها رها کنند و به گریه های او بی توجه باشند تا به این شیوه ی خوابیدن عادت کند.
این افراد با وجود آگاه بودن از نارضایتی نوزاد در جدا شدن از والدین همچنان بر این نکته تاکید می کنند که والدین هرگز نباید اسیر غرایز خود شوند. آنها به پدران و مادران آموزش می دهند که بدون توجه به گریه نوزادشان او را در تخت خوابش رها کنند تا نوزاد با گذشت زمان بیاموزد که هیچ کس به گریه ی او پاسخی نخواهد داد پس این کار را ترک می کند و به تنهایی به خواب می رود.
این عقیده در میان عوام مردم بسیار محبوبیت یافته بود. در واقع این روش سبب شد که عاقبت نوزادان به هنگام شب از گریه کردن و آزردن والدین خود دست بردارند . والدین متقاعد شده بودند که این شیوه ی خوابیدن کاملا مورد پذیرش و علاقه ی نوزادان است و به همین دلیل پدران و مادران نیز به روش آنها ایمان آورده بودند.
با این حال بسیاری محققان خلاف این گفته ها را اثبات کرده اند. آنان معتقدند که محروم کردن نوزاد از همراهی با مادر در طول شب آسیبی جدی به حس خودشناسی او وارد می سازد.
تین تونین کارشناس مراقبت از کودک می گوید: (( به نظر می رسد کودکی که در طول شب به تنهایی در اتاقش رها می شود و والدین به گریه های او توجهی نمیکنند کم کم به وضعیت جدید عادت می کند و می پذیرد که پدر و مادر به او کمک نخواهند کرد .
باور کردنی نیست اما به هر جهت تاثیر ناشی از حس رها شدن از سوی والدین و خشم و ترس در تمام طول عمر با او همراه خواهد بود)).
او به این نکته اشاره دارد که در طول قرنهای متمادی و در فرهنگهای مختلف تبعید کردن افراد از سرزمین مادریشان به عنوان شدیدترین تنبیه به شما می رفته است و جوامعی همچون رومیان باستان و استرالیا به چنین کاری دست می زدند.
ما انسان ها از لحاظ زیست شناختی به گونه ای آفریده شده ایم که همراه بودن با دیگران و زیستن در جامعه ی انسانی برایمان بسیار اهمیت دارد.
این موضوع در مورد کودکان و نوزادان نیز صدق می کند. حال تصور کنید که رها کردن و بی توجهی به نوزاد چقدر میتواند برماهیت وجودی او تاثیر بگذارد.
بعضی از نوزادان ترجیح می دهند که به تنهایی بخوابند. اگر کودک شما نیز این گونه است پس بهتر است به عقیده ی او احترام بگذارید تا دچار آسیب های روحی و روانی نشود. گاهی نیز ممکن است بعضی از والدین نتواننند در حضور فرزند خود خواب راحتی داشته باشند. در چنین مواردی بهتر است نوزاد تنها بخوابد.
درباره ی موضوع کنار هم خوابیدن والدین و نوزادان پنه لوپه لیچ می گوید : (( طی هفته های اول تولد با هم خوابیدن مادر و نوزاد روی میزان بیدار شدن نوزاد و شیر خوردن او در طول شب تاثیری نمی گذارد اما این موضوع سبب خواهد شد که بیدار شدن و شیر دادن به او کمتر موجبات ناراحتی مادر را فراهم کند ؛ چون مجبور نیست از بستر خارج شود و به سوی فرزندش بشتابد.
همچنین این شیوه باعث می شود نوزاد سریع تر و آسان تر به خواب رود. نوزادانی که از بدو تولد در کنار والدین خود می خوابند هرچه بزرگتر می شوند در طول شب کمتر بیدار می گردند و این موضوع را درک می کنند که بیدار کردن مادر لزومی ندارد.
روی هم رفته کودک نوپایی که کنار مادر به خواب می رود هرگز برای در آغوش گرفته شدن گریه نمی کند زیرا مادر همیشه در کنار اوست و خواسته هایش را برآورده می کند.