فیبروم رحم در زنان، روش های درمانی

فیبروم‌های رحم، تومورهای غیر سرطانی است که در دیواره رحم رشد می‌کند. زنان زیادی در طول زندگی خود دچار این بیماری می‌شوند، اما از آنجا که اغلب درد یا علائمی ندارد، بسیاری افراد متوجه آن نمی‌شوند. این اختلال معمولا بین زنان با میانگین سنی ۳۰ تا ۴۰ سال رخ می‌دهد. اندازه آن‌ها متغیر است؛ بعضی آنقدر کوچک بوده که حتی پزشکان نیز با چشم غیر مسلح نمی‌توانند آن‌ها را ببینند، بعضی نیز به قدری بزرگ است که روی اندازه و ظاهر رحم تاثیر می‌گذارد.

علائم فیبروم رحم
علائم فیبروم رحم شامل قاعدگی طولانی مدت، خونریزی شدید در زمان پریود، احساس سنگینی در شکم یا لگن، یبوست، درد مقاربت و تکرر ادرار می‌شود. فیبروم رحم ممکن است باعث بروز ناباروری در زنان یا مشکلات بارداری شود. پزشکان هنوز دلیل قطعی بروز این بیماری را نمی‌دانند، اما دلایل احتمالی آن می‌تواند شامل نامتعادل شدن هورمون‌ها و عوامل ژنتیکی باشد.

نقش ژنتیک در فیبروم رحم
استروژن و پروژسترون دو هورمونی است که تخمدان‌ها تولید می‌کند؛ وجود این هورمون‌ها باعث می‌شود دیواره رحم پس از هر عادت ماهیانه دوباره ترمیم شود. زمانی که ترشح این هورمون‌ها در زمان یائسگی کاهش پیدا کند، فیبروم‌ها از بین می‌روند. محققان دریافتند ژنتیک می‌تواند نقش مهمی در ابتلا به فیبروم رحم داشته باشد. باردار ی نیز باعث افزایش سطح استروژن و پروژسترون در بدن می‌شود؛ بنابراین ممکن است فیبروم رحم در این دوره زمانی تولید و یا بزرگ شود.

روش‌های تشخیص بیماری
چندین روش برای تشخیص این بیماری وجود دارد. برای مثال، در آزمایش سونوگرافی، مولد اشعه فراصوت داخل واژن یا روی شکم قرار داده شده و امواج با فرکانس بالا از رحم و شکم منعکس می‌شود؛ اگر فرد به فیبروم رحمی مبتلا باشد روی صفحه نمایش نشان داده می‌شود. چنانچه این آزمایش اطلاعات کافی در اختیار پزشک قرار ندهد، به MRI نیاز است؛ MRI لگن تصاویر دقیقی از رحم، تخمدان‌ها و دیگر اعضای درون لگن در اختیار پزشک قرار می‌دهد.
"هیستروسالپنوگرام"، نوعی آزمایش است که طی آن یک ماده حساس به اشعه از راه واژن و دهانه رحم تزریق می‌شود و با عکسبرداری‌های مخصوص، وجود فیبروم تشخیص داده می‌شود. با استفاده از روش سونوگرافی "هیستروگرام"، مایع مخصوصی به داخل رحم تزریق شده و سپس سونوگرافی انجام می‌شود تا فیبروم‌های رحمی را مشخص کنند. "هیستروسکوپی" نیز آن دسته از فیبروم‌های رحمی را نشان می‌دهد که از داخل رحم بیرون زده‌اند، اما در این روش فیبروم‌های موجود روی دیواره رحم نشان داده نمی‌شود.

درمان فیبروم رحم
استفاده از بعضی داروها می‌تواند به کوچک کردن فیبروم‌ها و تنظیم‌کردن هورمون‌های ترشح‌شده توسط تخمدان‌ها کمک کند. داروهای ضد التهابی مانند ایبوپروفن یا مفنامیک اسید برای کاهش دردهای قاعدگی مورد استفاده قرار می‌گیرد. قرص‌های ضد بارداری نیز به کاهش خونریزی رحمی و رفع گرفتگی عضلات کمک می‌کند. همچنین استفاده از دستگاه درون رحمی (IUD) هورمونی باعث تقلیل دفع خون دوران قاعدگی می‌شود. داروهایی نظیر کابرگولین و دانازول نیز می‌تواند اندازه فیبروم‌های رحم را کاهش دهد.
در صورتی که چندین فیبروم رحم وجود داشته باشد یا اندازه آن‌ها افزایش پیدا کرده باشد از روش جراحی به نام "میومکتومی" استفاده می‌شود، در این عمل جراح برشی روی شکم به وجود آورده و فیبروم را خارج می‌کند؛ در بعضی موارد نیز به توصیه پزشک از عمل جراحی هیسترکتومی استفاده می‌شود که در آن رحم به طور کامل خاج می‌شود.