زمین خوردن کودکان، حواستان کجاست؟

کودکان خیلی راه می روند و می دوند و به زمین خوردن های خودشان توجه ندارند.

کودکان خیلی راه می روند و می دوند و به زمین خوردن های خودشان توجه ندارند. گاهی اوقات کودک آنقدر مشغول بازی است که وقتی زمین می خورد و گریه اش درمی آید، چند دقیقه بعد این مسئله را فراموش می کند و دوباره می رود سراغ بازی اش.

عکس العمل بچه ها وقتی زمین می خورند بستگی به این دارد که در آن لحظه چه کسی کنار آنها باشد. بچه ها راحت تر می توانند احساسات خودشان را با پدر و مادرشان در میان بگذارند.

بسیاری از بچه ها وقتی زمین می خورند گریه نمی کنند، ولی تا چشم شان به پدر یا مادرشان می افتد، شروع می کنند به گریه کردن. گریه کردن کودک به خاطر جلب توجه است، کودک می خواهد مادر یا پدرش او را ساکت کنند.

اگر در این زمان مادر یا پدر کودک کنار او نباشند او یا آرام می شود یا از کودکان اطرافش کمک می گیرد. بزرگترها هم همین طور هستند. وقتی شما در خانه به چیزی برخورد می کنید و دردتان می گیرد این مسئله را ابراز می کنید، ولی اگر کسی بیرون از خانه آسیبی ببیند، اغلب این مسئله را از دیگران پنهان می کند.

بسیاری از بچه ها وقتی آسیب می بینند، دوست دارند روی زخم شان چسب بزنند. آنها فکر می کنند که اگر روی زخم شان را چسب بزنند، زود خوب می شوند، والدین باید چسسب را در دسترس بچه ها قرار دهند تا هر وقت آنها زخمی شدند بتوانند روی زخم شان چسب بزنند، البته گاهی بچه ها روی زخم های قدیمی خودشان که به تازگی آن را دیده اند نیز چسب می زنند، این کار آنها اشکالی ندارد.

پدر و مادران بچه ها هم نیز وقتی آنها آسیب می بینند عکس العمل های متفاوتی نشان می دهند. عده ای از آنها وقتی کودک آسیب می بیند، به او می گویند: اشکالی نداره عزیزم. گریه نکن، خوب میشی. عده ای نیز محل آسیب دیده را نوازش کرده و می بوسند.

بچه ها دوست دارند وقتی آسیب می بینند کسی آنها را ساکت کند، اما وقتی می بینند والدین آنها در مقابل صدماتی که دیده اند، بی تفاوت اند، ناراحت می شوند. بچه ها دوست دارند هر وقت آسیب دیدند والدین شان به آنها توجه کنند.

اما والدین نباید بیش از حد نسبت به آسیب هایی که فرزندشان می بیند از خودشان واکنش نشان دهند. این دسته از والدین وقتی کودکشان آسیب می بیند، سراسیمه پیش می آیند و از او می پرسند: حالت خوبه؟

کودک که آشفتگی والدینش را می بیند تعجب می کند و احساس می کند واقعاً اتفاق بدی برایش افتاده و بعد شروع می کند به گریه کردن، چنین کودکانی هر وقت آسیب می بینند، احساس ناتوانی می کنند و حتی برای صدمات و آسیب های جزئی نیز به کمک والدین شان نیاز دارند.

بعضی از پدر و مادرها وقتی می بینند کودکشان زمین خورده و گریه می کند، خیلی ناراحت می شوند و به او می گویند: تو بچۀ بزرگی شدی و نباید گریه کنی، این یه زخم کوچیکه.

عده ای از والدین فکر می کنند که پسرها نباید گریه کنند، ولی آنها باید به خاطر داشته باشند که فرزندشان چه دختر و چه پسر باشد ممکن است آسیب ببیند و آنها باید در این شرایط کودکشان را آرام کنند.

وقتی کودکتان مشغول بازی است معمولاً در مورد خطراتی که ممکن است برای او پیش آید برایش توضیح می دهید و مثلاً می گویید: از اونجا بالا نرو و گرنه می افتی. و اگر کودک این کار را انجام دهد، همدردی کردن با او برایتان سخت می شود.

در این شرایط به او می گویید: دیدی بهت گفتم اگه از اونجا بالا بری زمین میخوری؟. کودک در این شرایط متوجه نمی شود که شما به خاطر خودش این حرف ها را به او می زنید و از دست شما عصبانی می شود، بهتر است کودکتان را آرام کنید و برایش توضیح دهید که کار خطرناکی انجام داده است.

گاهی نیز کودکتان آسیب های جدی می بیند و شما باید او را به دکتر ببرید. معمولاً هم والدین و هم خود بچه ها از این نوع آسیب می ترسند. به خصوص اگر هر دوی آنها دستپاچه نیز شده باشند. به کودکتان بگویید: می دونم دستت درد می کنه، برای همین میخوام ببرمت دکتر تا دستت بهتر بشه.

سعی کنید خونسردی خودتان را حفظ کنید و از پزشک بخواهید برای فرزندتان توضیح دهید که قرار است چگونه او را درمان کند. اگر قرار است دست او را گچ بگیرید و این کار کمی دردناک است، به کودکتان این مسئله را بگویید.

چاره ای نیست، کودک باید این درد را تحمل کند. اگر می توانید همراه کودک باشید تا کار معالجات او تمام شود. برای خودتان نیز سخت است که شاهد بی قراری ها و درد کشیدن فرزندتان باشید.

بنابراین در صورت امکان دوست، همسایه یا آشنایی را همراه خودتان به بیمارستان ببرید تا او به شما کمک کند. مادری که می بیند پزشکان فرزندش را بخیه می زنند، خیلی نگران و ناراحت می شود و بهتر است کمی با او همدردی کنید.

منبع: کودک آنلاین