عوامل موثر در چندقلوزایی، روشهای کمک باروری موثرند؟
محققان پژوهشگاه رویان به بررسی روشهای کمک باروری و بارداریهای چند قلو پرداختند که مشخص شد میزان موفقیت درمان ناباروری و بارداری چندقلویی با سن مادر ارتباط معنا داری دارد.
محققان پژوهشگاه رویان به بررسی روشهای کمک باروری و بارداریهای چند قلو پرداختند که مشخص شد میزان موفقیت درمان ناباروری و بارداری چندقلویی با سن مادر ارتباط معنا داری دارد.
- میترا سعیدی کیا: محققان پژوهشگاه رویان به بررسی روشهای کمک باروری و بارداریهای چند قلو پرداختند که مشخص شد میزان موفقیت درمان ناباروری و بارداری چندقلویی با سن مادر ارتباط معنا داری دارد.
بارداریهای چند قلو یکی از مهمترین چالشهای روشهای درمان ناباروری است. برای بالا بردن احتمال موفقیت در این روشها معمولا بیش از یک جنین به رحم انتقال مییابد که در پارهای موارد منجر به بارداری چند قلو شده و مشکلاتی را ایجاد میکند.
به منظور تعیین عوامل تأثیرگذار در بارداریهای چند قلو، پژوهشگران پژوهشگاه رویان، پژوهشی گذشته-نگر را طراحی کردند که طی آن بیمارانی که از روش تزریق اسپرم درون سیتوپلاسم تخمک (ICSI)، بین اکتبر ۲۰۱۱ تا ژانویه ۲۰۱۲ در پژوهشگاه رویان بهرمند شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند.
بیماران هدف زوجهایی بودند که ۲ یا ۳ جنین آنان به رحم انتقال یافته بود. از میان هزار زوجی که اطلاعات آنان در بازه زمانی مورد نظر ثبت شده بود، ۶۰۶ زوج دارای شرایط لازم جهت ورود به این پژوهش بودند.
نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Fertility & Sterility به چاپ رسیده است، نشان داد، کیفیت جنینهای انتقال یافته و سن مادر بیشترین اثر را در ایجاد بیش از یک «ساک حاملگی» در بیماران مورد بررسی داشتهاست. در واقع ارتباط معنیداری بین سن، میزان موفقیت درمان ناباروری و بارداری چند قلو در بیماران دریافت کننده ICSI وجود دارد.
بر اساس یافتههای این پژوهش، میتوان توصیه کرد، برای زنان کمتر از ۳۵ سال که جنینهای با کیفیت عالی از ICSI به دست آوردهاند و احتمال باروری بالایی دارند، میتوان تنها یک جنین را به رحم انتقال داد و سایر جنینهای حاصل را با روش انجماد نگهداری کرد تا در صورت عدم موفقیت مجدداً انتقال یابند. گرچه برای نهایی کردن این روش پژوهشهای بیشتری لازم است.
این پژوهش توسط دکتر سامانی، دکتر عبداللهی، دکتر اسکندری، دکتر صالحی و همکارانشان در پژوهشگاه رویان، دانشگاه تربیت مدرس، دانشگاه علامه طباطبایی و دانشگاه علوم پزشکی ایران انجام گرفته است.
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼