علت گریه نوزاد، روش های آرام کردن او

کمتر از ۵% گریه نوزادان دلایل پزشکی معینی دارند و در حقیقت کاربرد اصلی گریه ‌های نوزاد می‌تواند ایجاد ارتباط عاطفی بین مادر و فرزند باشد.

علت گریه نوزاد چیست؟
این گریه‌ها والدین را نگران، عصبانی، خسته و... کرده و آنها را در احساس وحشتناکی از درماندگی فرو می‌برد. گریه های نوزاد یکی از مهمترین دلایل مراجعه والدین به مشاور کودکان است.
خانواده‌ها همواره به دنبال بهترین روش پاسخ به این گریه‌ها هستند، سوالی که پزشکان هنوز هم به دشواری می‌توانند پاسخی برایش بیابند. بر اساس گفته دکتر ژیزل گرمو فژه در مرکز بیمارستانی-دانشگاهی برست: «اغلب این گریه های بی‌اندازه، هیچ دلیل پزشکی معینی ندارند، متخصصان اطفال به خاطر نداشتن توضیح، این گریه‌ها را اغلب به کولیک و یا رفلاکس معده نسبت می‌دهند در حالیکه در واقعیت کمتر از 5% این گریه‌ها دلیل آسیب شناسانه ی واقعی دارند».

وابستگی و ارتباط بین رشد نوزاد و گریه نوزاد
بر اساس مطالعات متخصصان اطفال، بین ۱۰ تا ۳۰ % نوزادان (به گفته والدینشان) بیش از حد گریه می‌کنند. این گریه های قابل تسکین معمولاً در آغاز هفته دوم تولد آغاز شده و بین ۶ تا ۸ هفتگی اوج می‌گیرند ( در این نقطه اوج یک چهارم نوزادان بیش از ۲۰۰ دقیقه در روز گریه می‌کنند) سپس در حدود ۵ ماهگی کاهش یافته و به تدریج از بین می‌روند، بدون آنکه اهمیتی در رشد آینده نوزاد داشته باشند.
دکتر فیلیپ گراندسن متخصص اطفال می‌گوید: «این گریه‌ها مربوط به یک مرحله طبیعی از رشد نوزاد هستند». دکتر استفان کلرژه روان پزشک اطفال می‌افزاید: «نوزاد انسان هنگامی که به دنیا می‌آید، بسیار نابالغ و وابسته است، او مانند دیگر پستانداران قادر به تنها ماندن نیست و بجز گریه راه دیگری برای بیان ناراحتی و اضطرابش ندارد».
گریه یک نشانه است، یک نوع اعلام خطر بیولوژیکی که مهمترین کاربردش جلب توجه و ایجاد حلقه‌های ارتباطی است.

روش های آرام کردن گریه نوزاد
در برابر بی‌قراری نوزادمان چه واکنشی نشان دهیم؟ والدینی که در برابر این پدیده گیج و مستاصل مانده‌اند برای رهایی از این گریه های ممتد، روش‌هایی مثل تکان دادن های آرام، از این طرف به آن طرف رفتن در خانه، به گردش بردن با ماشین یا کالسکه را مفید می‌دانند. برخی هم برعکس نوزاد را در حال گریه رها می‌کنند به این امید که خودش آرام شود. در واقع توصیه برخی از متخصصان اطفال به مادران این است که به کودک یاد بدهند خودش ساکت شود، به محض گریه نوزاد به سرعت مداخله نکرده و نسبت به گریه او بی اعتنا باشند.
در اواسط سال 1990، ریچارد فربر، پزشک آمریکایی متخصص اطفال، به منظور حل مشکلات خواب نوزادان بالای 4 ماه این متد «خشن» را رواج داد که بر اساس آن باید نوزاد در حال گریه را بدون آنکه در آغوش گرفته شود در رختخواب رها کرده و فقط به طور منظم او را دلداری داد. موفقیت کتاب‌های این دکتر نشان دهنده آشفتگی و سردرگمی والدین در برابر گریه و بی قراری نوزادانشان بود.
با این وجود این روش مدیریت خواب و بیداری‌های شبانه کودکان مورد اعتراض برخی پزشکان قرار گرفت. این پزشکان معتقد بودند که استفاده از این روش تاثیر ویران کننده‌ای در روابط بین نوزاد و والدین ایجاد می‌کند. دکتر "گرمو فژه" این قضیه را اینگونه بیان می‌کند؛ «گریه یک نشانه است، یک نوع اعلام خطر بیولوژیکی که مهمترین کاربردش جلب توجه و ایجاد حلقه‌های ارتباطی است».
از سویی دیگر یک مطالعه انجام شده در نیوزلند که در مجله رشد اولیه انسان، منتشر شد مشخص می‌کند که روش «بگذار گریه کند» محدودیت‌هایی را ایجاد می‌کند. محققان به مدت 5 روز میزان کورتیزول (هورمون استرس) را در بزاق نوزادانی که در این برنامه تحقیقاتی (در رابطه با خواب نوزادان بر اساس متد فربر)، شرکت کرده بودند را اندازه گرفتند. مادران نیز مجبور به ترک نوزادان خود شدند و در اتاقی مجاور آنها قرار گرفتند، این مادران قادر به شنیدن صدای گریه نوزادان خود بودند، ولی اجازه مداخله نداشتند. این شیرخواران که بین 4 تا 10 ماه داشتند، می‌بایست یاد می‌گرفتند که به استثنای ویزیت منظم پرستار، خودشان به تنهایی و بدون کمک به خواب روند.
در اولین روز برنامه، اکثر نوزادان حداقل به مدت ۲۰ دقیقه گریه کردند. میزان کورتیزول، نشانه استرس، در تمام نوزادان و همین طور مادرانشان افزایش یافت. در روز سوم گریه نوزادان متوقف شد، ولی سطح کورتیزول آنها همچنان بالا بود. این موضوع نشان می‌داد که نوزادان همچنان مضطربند، ولی از نشان دادن آن صرف نظر کرده‌اند و اما مادران به طور آشکاری به دلیل قطع گریه نوزاد آرامش یافته و تولید هورمون استرس در آنها متوقف شده بود.
بنابراین قطع گریه الزاماً به معنای آرامش کودک نیست. نویسندگان این تحقیق نتیجه می‌گیرند که «شیر خواران ذاتاً قادر به رفع اظطراب جدایی خود نیستند». به طور کلی‌تر طبق اظهارات دکتر ژیزل گرمو فژه: « روش‌هایی که دور نگه داشتن کودک از مادر و عدم واکنش سریع به گریه نوزاد را توصیه می‌کنند، باعث شدیدتر شدن و افزایش قابل توجه مدت زمان گریه نوزاد خواهند شد».