دلیل گریه نوزادان، شش هفته اول

کارگزاران: گریه کردن اولین راه برقراری ارتباط کودک با مادر است. هنگامی که کودک متولد می شود تا ۶ هفته پس از تولد، در حدود ۱ تا ۵ ساعت از شبانه روز را گریه می کند. پس از ۶ هفتگی گریه نوزاد شما کمتر خواهد شد. گریه به مادران هشدار می دهد که کودک یا گرسنه است و یا جایش را خیس کرده، یا درد دارد و یا تنهاست و مواردی از این قبیل. پس ابتدا سعی کنید نوع گریه کودک خود را شناسایی کنید. مثلا اگر گریه نوزاد شما به آرامی شروع شد و سپس شدیدتر و بلندتر شد، بدانید که او گرسنه است و با خوردن غذا گریه او پایان می یابد. البته همیشه باید این نکته را در نظر داشته باشید که هیچ گاه به کودک خود به زور غذا ندهید چون خود این امر او را آزار می دهد و گریه جدیدی را آغاز می کند.


اگر نوزاد شما ناگهان شروع به گریه با صدای بلند کرد، باید بدانید که از چیزی ناراحت است مثلا از تنهایی و یا ترس گریه می کند. همین طور که کودک شما بزرگ تر می شود این نوع گریه را هنگام برخورد با فرد غریبه، از سرمی گیرد.

گاهی کودکان از دیدن عکس العمل مادرشان هنگام گریه ناراحت و عصبانی می شوند و بدتر گریه می کنند. بنابراین هنگامی که کودک شما شروع به گریه کرد، سر او داد نزنید و با صدای بلند با او صحبت نکنید، سعی کنید شعر مورد علاقه اش را بخوانید و یا اسباب بازی مورد علاقه اش را به او بدهید. در مورد بچه های کمی بزرگ تر می توانید کارتون مورد علاقه را برایش به نمایش بگذارید. گاهی اوقات نوزادان از دردی رنج می برند و شروع به گریه می کنند. این نوع گریه با یک شیون بلند آغاز می شود و با گریه های طولانی ادامه می یابد که بسیار آزاردهنده است و مادران را عصبانی می کند.

اما شما با شنیدن این گریه باید بدانید که کوچولویتان دچار مشکلی شده است مثلا حشره ای او را گاز گرفته و یا مژه ای داخل چشمش رفته، تار مویی دور انگشت پایش پیچیده و هزار و یک چیز کوچک دیگر... البته گاهی این نوع گریه نشانه بیماری است که باید حتما در این موارد با پزشک کودک خود مشورت کنید. گاهی اوقات کودکان به علت خستگی بسیار زیاد نیز گریه می کنند به ویژه هنگامی که به بهانه بازی کردن آنها را بسیار تکان می دهیم.

در هر حال فراموش نکنید که هیچ گاه نباید از گریه کودک خود عصبانی شوید یا برای ساکت کردن او را به هوا پرت کنید. نباید دست و پایش را با عصبانیت تکان دهید. هر وقت احساس کردید عصبانی شده اید او را در مکان امنی بگذارید، خودتان به اتاق دیگری بروید و خود را آرام کنید و دوباره برای آرام کردن او تلاش کنید. گاه نیز می توانید از یکی دیگر از افراد خانواده خود کمک بگیرد.