دعوای بچه ها در خانه، دخالت نکنیم!
«مامان داداشی عروسکم را برداشته و نمی دهد». مشابه چنین جملاتی معمولا بین تمام خواهر و برادرها یا دوستان مدرسه و مهد کودک دیده می شود.
روزنامه کیهان: «مامان داداشی عروسکم را برداشته و نمی دهد». مشابه چنین جملاتی معمولا بین تمام خواهر و برادرها یا دوستان مدرسه و مهد کودک دیده می شود.
«مامان داداشی عروسکم را برداشته و نمی دهد». مشابه چنین جملاتی معمولا بین تمام خواهر و برادرها یا دوستان مدرسه و مهد کودک دیده می شود. بچه ها همان قدر که یکدیگر را دوست دارند و با هم بازی می کنند، بعضی اوقات نیز با هم اختلاف نظر پیدا می کنند که گاه نیز به دعوا و گریه و زاری ختم می شود.
شاید این مسئله به خودی خود چندان عجیب و پیچیده نباشد، اما رفتار درست بزرگترها در این میان بسیار مهم است. بزرگترها در درجه اول باید ناراحتی خود در این زمان را به خوبی با صبر و حوصله مدیریت کنند.
دعواهای خواهر و برادری همیشگی، غیر قابل اجتناب و حتی بهتر است بگوییم لازم و سازنده است. هنگام بگو و مگو و دعوا، بچه ها ابراز ناراحتی می کنند و به دنبال پیدا کردن جایگاه خود در خانواده هستند.
می توان گفت که یکی به دو کردن ها به نوعی پیش گرفتن راهی نادرست برای رسیدن به هدف است. اما والدین نیز در این میان نقشی دارند. دخالت پدر و مادر برای بچه ها مهم است، چون آنها این میانجیگری را راهی برای خلاص شدن از گرفتاری و پایان زد و خوردها می دانند و می توانند به هدف خود نیز برسند. مسلما به این معنا نیست که با شنیدن اولین سرو وصدای بچه ها والدین سر برسند، بلکه در برخی موارد حضور آنها لازم خواهد بود.
محافظت از جسم و روح بچه ها
زمانی که دعوای بچه ها از حد عادی فراتر رود و امکان دارد یکی از آنها چه از لحاظ جسمی و چه از نظر روحی (به خاطر فحش و توهین) صدمه ببینند، والدین حتما باید وساطت کنند. شخصیت و اعتماد به نفس بچه ها با همین روابط خواهر و برادری است که شکل می گیرد، اما باید توجه کنیم که یکی از بچه ها احساس خرد شدن و تخریب احساسات نکند.
اگر در دعوا دخالت نکنیم چه می شود؟ نبود میانجی در دعوا ها به منزله دادن برگ برنده به بچه هاست که هر کاری می خواهند انجام دهند و در قالب نقشی که در آن هستند، باقی بمانند که اصلا با شخصیت آنها هماهنگی ندارد.
در نتیجه بچه ای که در دعوا برنده می شود، احساس می کند هر کار بخواهد می تواند انجام دهد و خود را در موقعیت حاکمیت و برتری بر بقیه می بیند. احساس محکوم به قبول خواسته های دیگران نیز در کودکی که هر بار بازنده می شود، شکل می گیرد.
نقش میانجی
بهتر است هنگام دعوای بچه ها از عهده گرفتن نقش «قاضی» دوری کنیم. نکته مهم در این زمان، شنیدن صحبت های بچه هاست. به هرکدام اجازه دهید که حرف ها و ناراحتی هایش را بزند و طرف دیگر نیز به او گوش دهد. حالا نوبت شماست که قوانینی مانند کتک زدن، فحش دادن و ممنوع را به آنها بیاموزید.
خوبی های یک رابطه آرام، بی دردسر و اوقات خوشی را که با هم خواهند داشت را به آنها گوشزد کنید. مسلما همه چیز با یک چوب دستی جادویی و در یک لحظه حل نمی شود؛ باید چند روز بعد هم راجع به این مسئله با هم گفتگو کنید.
دعواهای بچه ها در مدرسه
در دعواهای دوستان غالبا شرط بندی کاملا مشخصی پنهان است: امتحان کردن محبتی که هرکدام نسبت به دیگری دارد. در این شرایط نیز شما نقشی مهم به عهده دارید. اما مسئله اینجاست که شما آنجا نبوده اید و همه چیز را زمانی می فهمید که فرزندتان با چشمانی غمگین و چهره ای درهم به خانه برمی گردد. در این زمان چند توصیه برای دلداری دادن به فرزندتان را فراموش نکنید:
به ناراحتی هایش گوش دهید؛ زیرا مطمئنا تمام شدن یک رابطه دوستانه برای او آسان نیست. با سخنان نرم، کمی غم و غصه ماجرا را کم کنید.
به فرزندتان اطمینان خاطر و اعتماد به نفس بدهید که «گرچه دوستت با تو قهر کرده، اما دلیل نمی شود که تو بچه خوبی نباشی. تو هم ویژگی های مثبتی داری که برای دیگران شناخته شده است.»
او را متوجه کنید که جر و بحث و اختلاف نظر در هر رابطه دوستانه ای وجود دارد و هیچ وقت به خاطر این مسائل به هم نمی خورد و دوستان همدیگر را ترک نمی کنند.
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼