گریه زیاد کودک، رفتار درست والدین

وقتی کودک گریه می‌‌کند، با رفتارتان به او پاداش ندهید. هرگز تسلیم گریه‌های کودک نشوید و خواسته‌های نادرست او را برآورده نکنید. چون این کار به طور غیر مستقیم به کودک ما یاد می‌‌دهد که همیشه با این شیوه کارهایش را پیش ببرد.

همچنین گریه‌های کودک را در یکی از این دسته‌بندی‌ها قرار دهید و متناسب با آن رفتار کنید: گرسنگی، خستگی و بی حوصلگی. ‏

به خواسته‌های منطقی کودک سریعتر توجه کنید و اجازه ندهید کودکتان بخاطر انتظار کشیدن گریه و زاری کند. ‏

هر زمان که می‌‌توانید کودک را با فعالیت‌ها و بازی‌های مناسب سرگرم کنید.‏

اگر به کودک قولی داده‌اید آن را عملی کنید. اگر قول بازی کردن یا نقاشی کشیدن یا خانه ساختن داده‌اید قول‌تان را عملی کنید. اگر هم همه درخواست‌‌های کودکتان را انجام نمی دهید حتما برایش برایش علت آن را توضیح بدهید. مثلا بگویید الان حتما باید بخوابی تا فردا با هم به مسافرت یا مهد کودک یا... برویم بنابراین دیگر نمی‌توانی تلویزیون نگاه کنی.

اگر کودکتان برای چیزی که غیر منطقی است اصرار کرد اغلب نشان‌دهنده نیاز او به توجه شما است. کمی کودک را به آغوش بگیرید، کنارش بنشینید، برایش کتاب بخوانید و باهم حرف بزنید. همین توجه‌های کوچک برای آرام شدن کودک کافی است تا دیگر به دنبال بهانه‌گیری و گریه و زاری نباشد. ‏

وقتی کودک ما زیاد گریه می‌‌کند

وقتی کودکمان زیاد گریه می‌‌کند معمولا از خود می‌پرسیم چرا چنین است و چرا کودکان دیگر تا این اندازه گریه نمی‌کنند؟

یکی از دلایل گریه زیاد کودک این است که او هنوز یاد نگرفته است از راهی غیر از گریه که مربوط به نوزادی او است توجه شما را جلب کند. برای مثال مادری تعریف می‌‌کرد که از نوزادی هر وقت فرزندش صبح از خواب بیدار می‌‌شد گریه می‌‌کرد. وقتی هم که بزرگتر شده بود یعنی دو سال‌ونیم‌اش بود همین کار را می‌‌کرد. تا این که یک روز صبح مادر به او می‌‌گوید دخترم وقتی صبح بیدار می‌‌شوی به جای گریه کردن مرا صدا بزن و بگو مامان، تا من بیایم. از فردا صبح دختر کوچولو به جای گریه کردن مادرش را صدا می‌‌زد. بنابراین در چنین حالتی وظیفه والدین است که رفتار درست و جایگزین را به کودکشان بیاموزند.

وقتی فرزندتان گریه می‌‌کند به او با تحکم یا پرخاش یا عصبانیت نگویید: «دیگه گریه نکن» چون کودک دستورتان را اجرا نمی‌کند.حتی وقتی باتحکم و عصبانیت شما روبه‌رو می‌شود بیشتر و بلندتر گریه می‌کند. از او بپرسید «چی می‌خوای؟»‌، «چرا گریه می‌کنی؟»، «به من بگو چی شده». همین که جملات شما مثبت، مهربانانه و تسکین دهنده باشند کودکتان گریه را فراموش می‌کند. ‏

با انعکاس دادن کلامی، به کودک کمک کنید تا احساساتش را بشناسد. برای مثال به فرزندتان بگویید الان تو فقط برای یه لیوان آب خیلی ناراحت هستی و گریه می‌‌کنی! این کار کمک می‌‌کند که کودک‌تان به‌تدریج خود و احساسات خود را بیشتر بشناسد چون خیلی وقت‌ها ممکن است خودش هم نداند چرا گریه می‌کند. آگاهی از احساسات به او کمک می‌کند تا در نوجوانی و بزرگسالی هم بتواند خودش را آرام کند و از مرز عصبانیت و ناراحتی با سهولت بیشتری عبور کند.

اگر گریه‌های کودک به دلیل گرسنگی، نیاز به خواب، بیماری، خستگی و... است تنها راه درست برای آرام کردن او، فراهم کردن نیازهای کودک است. سعی کنید همیشه مطابق با برنامه‌های روزانه پیش بروید بهانه گیری و گریه‌های بی وقفه کودک کمتر و کمتر می‌‌شود. ‏

گاهی رشد و بزرگ شدن در کودکان تغییرات روانی ایجاد می‌کند و این تغییرات باعث می‌‌شود نیاز به توجه، تغییر رفتار، نیاز به استقلال‌طلبی بییشتر بشود. بنابراین در طول رشد هم کودکان، ممکن است کمی بی‌تابی، بهانه‌گیری و گریه‌های ناگهانی را تجربه کند. بنابراین از هر گریه ای نترسید و دستپاچه نشوید.

بعضی از کودکان حساس ترند. اگر احساس می‌کنید کودکتان روحیه حساسی دارد اصول تربیتی سخت‌گیرانه را کنار بگذارید. برای این دسته از کودکان تن صدای معمولی برای فهماندن یک موضوع کافی است و نیازی نیست صدایتان را بلند کنید. چند تذکر ساده برای کودک شما کافی است. او نیازی به هیچ سطحی از خشونت و تهدید ندارد. ‏حتی اگر کودکتان چندان هم حساس نیست نیاز به داد و فریاد ندارید.

همدردی با کودک گریان

با کودکانتان که کمی بزرگتر شده‌اند همدردی کنید. بگویید احساساتش را درک می‌کنید: «من خوب می‌فهمم که تو خیلی ناراحتی بخاطر کاری که دوستت کرد خیلی ناراحت شدی». به او راه را نشان بدهید و بگویید چه کارهایی می‌تواند به جز گریه کردن انجام بدهد تا ناراحتی‌اش را ابراز کند. یادش بدهید که مثلا قبل از اینکه بغضش بترکد تا ۱۰ بشمارد یا نفس عمیق بکشد و یک لیوان آب خنک بنوشد. یادش بدهید تا هر زمان ناراحت شد خودش را با کاری مشغول و سرگرم کند و اشک‌هایش را کنترل کند. ‏سعی کنید هرگز کودک را بخاطر گریه کردن سرزنش نکنید.

اگر کودکتان پسر است نگویید «مرد‌ها گریه نمی‌کنند» یا «چرا مثل بچه‌ها زدی زیر گریه» هیچ وقت با انتقادهایتان درد جدیدی برای کودکتان فراهم نکنید و باعث گریه بیشتر او نشوید. همین احساس درک نشدن می‌تواند ناراحتی کودک را چندین برابر کند. ‏گریه کردن یک هیجان عادی و طبیعی است.

هر کودکی باید گریه کند اما اگر گریه‌‌ها شدید و زیاد شد یا حس کردید کودکتان افسرده یا مضطرب است می‌‌توانید از روانشناس کودک هم کمک بگیرید. اما توجه داشته باشید که خود شما هم می‌‌توانید از اشتباهات ساده کودک بگذرید و او را تحت فشار قرار ندهید تا همیشه سالم و سرحال باشد.