توجه به گریه نوزاد، تکنیک های درست در سنین مختلف

موضوع توجه به کودک یکی از مهمترین مسائلی است که والدین با جزئیات آن درگیر هستند.

موضوع توجه به کودک یکی از مهمترین مسائلی است که والدین با جزئیات آن درگیر هستند. مفهوم توجه در سنین مختلف کودک متفاوت است و البته تفاسیر و تعابیر متنوعی نیز از آن می شود.

یکی از نکاتی که حول توجه به کودک بیشتر ذهن والدین را به خود مشغول می کند این است که مستقل از نوع توجهی که در هر سن برای کودک قابل تجویز است، مرز این توجه کجاست تا تربیت بچه ها به اصطلاح عامیانه "خراب" نشود.

اگر از نوجوان ۱۵ ساله خود بپرسید که نمونه ای از خراب و مشکل دار بودن بچه های اطرافش را بگوید، احتمالاً پاسخ می دهد کسی که پول تو جیبی زیاد داشته و وسایل گران قیمت می خرد و یا کسی که در سن کم اجازه رانندگی با ماشین پدرش را دارد و … . تصاویر مختلفی از مصادیق سوءرفتار در ذهن بچه ها به عنوان خرابی تربیت لحاظ می شوند، ولی در هر صورت مساله مهم این است که اگر شما پدر یا مادر یک کودک هستید، باید این موضوع برایتان مهم بوده و رها شدن فرزندتان را تحمل نکنید.

بر خلاف ذهنیت غالب خیلی ها، کارشناسان رشد کودک اظهار می دارند که برای والدین مخصوصاً در دنیای امروزه غیرممکن است که بیش از حد بچه ها را کنترل نموده و دائماً به آنها توجه کنند، هرچند نوزادان از این امر مستثنی بوده و توجه به کودک در این سن معنای تقریبا متفاوتی می دهد. نوزادارن نیازمند توجه دائمی هستند تا پایه و اساس احساسی، فیزیکی و ذهنی آنها به شکلی صحیح رشد کند.

کوین ناگنت روانپزشک کودک و مدیر موسسه برزلتون در بیمارستان کودکان در بوستون می گوید: "یک چالش مهم نوزاد از بدو تولد، شناختن جهان به عنوان محلی قابل اعتماد و قابل اطمینان است و فقط اینگونه نیازهای اصلی او را برآورده می شود".

او می گوید پاسخ دادن به نشانه های کودک موجب خرابی تربیت آنها نیست، بلکه این مساله مربوط به نیازهای کودک است. فقط باید مرز نیاز را از زیاده خواهی آنها را شناخت. ذکر مصادیق این مبحث گسترده است ولی نقل برخی از نکات مهمتر خواهد بود :

حکایت اول توجه به کودک: بدون کم توجهی، اجازه بدهید نوزاد کمی گریه کند

نوزاد طبیعی در سه ماه اول سه ساعت در طول شب گریه می کند و این مقدار اگر کولیک داشته باشد، بیشتر هم خواهد شد و قاعدتاً این به این معنا نیست که او سعی در تحریک منفی شما دارد، زیرا او تا به حال هنوز یاد نگرفته که چطور این کار را انجام دهد. او گریه می کند زیرا گرسنه، خسته، تنها یا ناراحت است و این تنها راهی است که می تواند به شما اینها را بفهماند.

استادان گروه کودک می گویند: "یک کودک بد عادت داده شده و دارای تربیت خراب، عمداً شما را تحریک منفی می کند، اما چنین چیزی را بچه ها تا ۹ ماهگی نخواهند آموخت و گریه های کمتر از این سن، برای این است که می خواهند چیزی را برای آنها انجام دهید".

ده تکنیک ساکت کردن گریه نوزادان

پس از بررسی مطمئن شوید که کودک شما گرسنه نیست، نیاز به یک پوشک جدید ندارد و یا از لحاظ جسمی بیمار نیست، سپس این استراتژی های آرام بخش را امتحان کنید:

- او را در یک صندلی گهواره تکان داده و یا در آغوشتان این کار را انجام دهید.

- به آرامی سر، کمر و سینه او را نوازش کنید.

- او را در یک پتوی کودک قنداق کنید.

- با صدای آرام برای او لالایی بخوانید.

- موسیقی آرام برایش پخش کنید.

- او را در آغوش خود یا با یک کالسکه کمی راه ببرید.

- با او کمی با ماشین به آهستگی رانندگی کنید.

- او را در معرض یک نویز ریتمیک یا لرزش، مانند یک ماشین لباسشویی یا فن قرار دهید.

- بگذارید آروغ بزند تا حباب های گاز محبوس در شکمش آزاد شوند.

- او را به حمام گرم ببرید (این مورد برای همه بچه ها صدق نمی کند).

با توجه کردن به گریه های کودک، صرفاً نیازهای فیزیکی کودک نیست که ارضاء می شود. دکتر دبورا کمپبل، مدیر بخش نوزادان در مرکز پزشکی مونته فیوره در نیویورک می گوید: "نوزادان احساس امنیت، آسایش، پرورش و گرما را از مادر می گیرند" که به نوبه خود به آنها کمک می کند تا در محیط اطراف خود بهتر جستجو کرده و یاد بگیرند.

در حقیقت، مطالعات نشان می دهد که نوزادانی که در سال اول زندگی خود احساس امنیت را از مراقبان خود دریافت می کنند، در سنین بالاتر مستقل تر، دارای اعتماد به نفس بالاتر و شادتر خواهند بود.

ناگنت، پدر دو فرزند ۱۸ و ۲۱ ساله و استاد مطالعات دوران کودکی و خانوادگی در دانشگاه ماساچوست در آمهرست، می گوید: " نوزادان حتی در چند ماه اول زندگی خود می توانند نبود پدر و مادر را احساس کنند و این باعث یک غم و اندوه واقعی در آنان می شود، به نحوی که تصور می کنند که هیچ چیز برای رشد آنها کار نمی کند".

اما از سوی دیگر، اگر به او اجازه دهید که گریه کند، به او آسیب های جبران ناپذیر وارد نخواهد شد.

در اولین سال، همیشه آنچه را که می توانید، برای کودک انجام دهید حتی اگر احساس می کنید که خسته شده اید و می خواهید از پنجره بیرون بپرید. گاهی او را زمین گذاشته و از اتاق خارج شوید، اما بدانید این طبیعی است که احساس خستگی کنید.

دکتر هاوارد می گوید: وقتی کودک ۹ ماهگی را پشت سر می گذارد و شروع به یادگیری هنرهای تجسمی می کند، گریه های متنوع تری دارد و والدین در پاسخ به گریه ها گزینه های بیشتری دارند، زیرا کم کم گریه کودک نیز دیگر همواره از سر نیاز نیست.

او می گوید: "مهمترین چیز این است که پس از این دوران کودک تصور نکند که راهی برای دریافت هر چه می خواهد دارد و باید همواره گریه کند. آنها چنین راهکاری را بسیار سریع یاد می گیرند".

حکایت ۲: زودرس ها را بیشتر در دامانتان نگه دارید

با تکنیکی موسوم به "مراقبت کانگورویی از نوزادان"، محققان متوجه شده اند که در آغوش نگه داشتن کافی یک کودک زودرس، ممکن است منافع بسیاری داشته باشد. دمای بدن مادر نه تنها باعث گرم شدن نوزاد می شود، بلکه گریه های نوزاد را کاهش می دهد، به تنظیم تنفس و ضربان قلب او کمک می کند و افزایش وزن و رشد بهتر او را در پی دارد.

همین نظریه البته در مورد نوزادان کامل نیز کاربرد دارد.

دکتر کمپبل می گوید: "هنگامی که کودک را در آغوش خود حمل می کنید، باعث می شوید آنها احساس امنیت بیشتری کنند. کودک احساس گرما را از بدن والدین دریافت می کند، ضربان قلب والدین را می شنود و برای مادر نیز اگر به فرزندش شیر خود را می دهد، بسیار آسان است که کودک را به آرامی و راحتی شیر داده و در عین حال کار خود را نیز انجام دهند".

نزدیکی به هم نیز باعث تعامل و ارتباط بیشتر بین والدین و کودک می شود و برای شناختن یکدیگر مفید است. در واقع، متخصصان اغلب پیشنهاد می کنند که پدران نوزادان خود را در آغوش بگیرند تا ارتباط نزدیکتری برقرار کنند، مخصوصاً که آنها همانند مادران در طی نه ماه توسط کودک لمس و حس نمی شوند.

اگر از یک راحتی یا صندلی مخصوص نوزاد استفاده کنید، کودک شما بیشتر هم یاد می گیرد. دکتر هاوارد می گوید: "بچه ها دوست دارند تمام وقت در آغوش باشند، مخصوصاً قبل از اینکه بتوانند خودشان راه بروند". آنها می توانند به اطراف نگاه کنند، آنها می بینند که والدین چه کاری انجام می دهند، حس می کنند که چه چیزهایی کاملاً جذاب هستند و این برای رشد ذهنی آنها خوب است.

با صحبت کردن با نوزاد خود در راه رفتن های اتاق به اتاق، شما زمینه توسعه زبان آنها را فراهم می کنید. دکتر کامپبل که دارای دو فرزند ۱۲ و ۱۴ ساله است می گوید که صحبت کردن با والدین باعث ایجاد درک زبان می شود. کودکانی که مهارت های زبانی خوبی دریافت نکنند، مهارت های بیانی خوبی نیز ندارند.

خوشبختانه بچه ها به جهت رشد مهارتهای حرکتی خود به قرار گرفتن روی زمین نیز نیاز دارند. دکتر هاوارد می افزاید: " اما آنها هرچه در کودکی، در دسترس بودن شما را در حین تنها بودنشان بیشتر حس کرده باشند، بیشتر نیز احساس امنیت نموده و راحت تر می پذیرند که گاهی در آغوش نباشند".

حکایت ۳: برنامه ریزی، هرچه زودتر بهتر

پزشکان اطفال حداقل برای سه ماه اول زندگی یک نوزاد می گویند که والدین باید بی کم و کاست نیازها و انتظارات آنها را برآورده کنند و برنامه یا روال دیگری وجود ندارد. او حاکم خانه است و روال را او تعیین می کند و این همان چیزی است که باید هم باشد. البته بعضی از نوزادان از برخی دیگر بیشتر نیازمند توجه هستند، اما به هر حال بخشی از کار والدین جدید، رصد و برآورده کردن نیازمندیهای کودک، شخصیت و خلق و خوی اوست.

ناگنت می گوید: "کودک شما تنها راهنمای شماست. اگر می بینید او در آنچه که شما ارائه می کنید، در حال رشد مناسبی است، پس رویه خوبی دارید. اما اگر او هنوز احساس شادی و رضایت ندارد، باید روالتان را تغییر دهید. همه چیز از پلک زدن تا گریه بلند او بخشی از واژگان کوچک کودک است که به شما بگوید: " من هم هستم".

توجه به تغذیه از نیازهای ضروری کودک است. همه نوزادان، حتی نوزادان نارس، معمولاً زمانی که گرسنه می شوند غذا می خورند و وقتی سیر شوند، دست می کشند. تغییرات سریع در عادات تغذیه نیز مورد انتظار است. نوزادان معمولاً طی فرآیند رشد در ۲ تا ۳ هفتگی، ۲ تا ۳ ماهگی و ۶ ماهگی جهشهای تغذیه ای دارند. دکتر کمپبل می گوید : " کودک در این مقاطع بیشتر خورده و وزن بیشتری می گیرد".

یک مورد حساس دیگر در مبحث توجه، ارائه یک الگوی مناسب خواب شبانه است. بعد از ۳ ماهگی، زمانی که نوزادان به طور معمول دیگر نیازی به تغذیه شبانه ندارند، اطمینان حاصل کنید که آنها را به طور منظم به خواب می سپارید، این کار به نوزاد کمک می کند تا ساعت های داخلی خود را تنظیم کند و به آنها نظم و ترتیب دهد.

به طور کلی، شما نمی خواهید تربیت یک نوزاد جدید را خراب کنید. دکتر هاوارد می گوید که پدر و مادرهای امروزی اغلب موفقیت گرا بوده و نگران این هستند که کودکانشان بیشتر وابسته به خود شده و کمتر بتوانند در جامعه رقابتی برای موفقیت داشته باشند، اما ما باید به موازات آن به نیازهای روحی کودک نیز توجه داشته باشیم. دنیای ما بیش از حد بر روی عقل و استقلال متمرکز شده است و آنچه که ما نداریم، همبستگی و همدلی با کودک است و متاسفانه از همان بدو تولد شروع می شود. شیوه ای که بچه ها بتوانند با آن با حسن نیت نسبت به دیگران ارتباط برقرار کنند، به مهربانی دریافتی آنان بستگی دارد.

در انتها شایان ذکر است که نوزادان تنها تحت تاثیر عشق و محبتی که از والدینشان می گیرند، رشد عاطفی خواهند داشت.

منبع: سرسره