اطلاعات درمورد کودک آزاری، آنچه باید بدانید
هر گونه آزار یا بدرفتاری ارادی نسبت به کودک زیر سن ۱۸ سال کودک آزاری تلقی می‌شود.
هر گونه آزار یا بدرفتاری ارادی نسبت به کودک زیر سن ۱۸ سال کودک آزاری تلقی می‌شود. کودک آزاری اشکال مختلفی دارد که اغلب به صورت همزمان بروز میکنند.
آزار فیزیکی
کودک آزاری فیزیکی هنگامی بروز میکند که کودک دچار آسیب جسمانی می‌شود یا توسط فردی دیگر در معرض صدمات بدنی قرار میگیرد.
آزار جنسی
کودک آزاری جنسی هر گونه فعالیت جنسی با کودک شامل دستمالی کردن، تماس دهانی - تناسلی، مقاربت جنسی یا قرار دادن کودک در معرض پورنوگرافی کودکان را شامل می‌شود.
آزار عاطفی
کودک آزاری عاطفی به معنی جریحهدار کردن عزت نفس یا حس سلامت عاطفی کودک است. این شامل هجوم عاطفی و کلامی - مثل تحقیر یا سرزنش کودک - و همچنین منزوی کردن، نادیده گرفتن یا پس زدن کودک می‌شود.
آزار پزشکی
وقتی کسی عامدانه کودکی را بیمار کرده نیازمند مراقبت پزشکی میکند، این وضعیت کودک را در معرض خطر جدی آسیب دیدگی و مراقبت پزشکی نالازم قرار خواهد داد. این نوع آزار رسانی ممکن است ناشی از یک اختلال روانی موسوم به اختلال صوری تحمیل شده بر دیگری مثل آزار یکی از والدین به کودک باشد.
- اهمال. اهمال در مورد کودک شامل کمکاری در تهیه غذای مناسب، سرپناه، محبت، توجه، آموزش و مراقبت پزشکی است.
در بسیاری از موارد کودک آزاری توسط فردی انجام می‌شود که کودک میشناسد و به او اعتماد دارد که اغلب یکی از والدین یا دیگر خویشاوندان است. اگر کسی به موردی از کودک آزاری مظنون باشد باید موضوع را به مقامات ذیربط اطلاع دهد.
علایم کودک آزاری
کودکی که مورد آزار قرار میگیرد ممکن است دچار احساس گناه، شرم یا حالت گیجی و سردرگمی شود. وی ممکن است از طرح موضوع آزار با دیگران بترسد به ویژه اگر آزار دهنده یکی از والدین، اقوام یا دوستان خانوادگی باشد. در واقع، کودک ممکن است آشکارا از والدین، مراقبان بزرگسال یا دوستان خانوادگی در هراس باشد. علت آنکه چرا توجه نسبت به علایم هشدار دهنده شامل موارد زیر حیاتی است همین است:
- کنارهجویی کودک از دوستان یا فعالیتهای معمول
- تغییرات رفتاری مثل حالت تهاجمی پیدا کردن، خشم، زودرنجی یا بیش‌فعالی یا بروز تغییرات در عملکرد تحصیلی
- افسردگی، اضطراب یا ترس غیر معمول یا از دست دادن ناگهانی حس اعتماد به نفس
- فقدان مشهود نظارت
- غیبتهای مکرر از مدرسه یا امتناع از سوار شدن به سرویس مدرسه
- بیمیلی نسبت به ترک فعالیتهای مدرسه چنان که گویی کودک اصلاً مایل به رفتن به خانه نیست
- کوشش برای گریختن
- رفتار یاغیگرانه یا سرکشی
- تلاش برای خودکشی
نشانهها و علایم بسته به نوع آزار ممکن است متفاوت باشد. این را به خاطر داشته باشید که نشانههای هشداردهنده صرفاً نشانههای هشدار هستند. وجود این نشانهها لزوماً به این معنی نیست که کودک مورد آزار قرار گرفته است.
نشانهها و علایم آزار فیزیکی
- صدمات غیر قابل توجیه مثل کبودی، شکستگی یا سوختگی
- آسیب‌هایی که با توضیح مرتبط به آنها همخوانی ندارند
- مشکلات پزشکی یا دندانپزشکی نامرتبط
نشانهها و علایم آزار جنسی
- رفتار جنسی یا آگاهی در مورد مسائل جنسی که با سن بچه همخوانی ندارند
- بارداری یا عفونت واگیردار جنسی
- وجود آثار خون در زیرلباسی بچه
- بیان سوء استفاده جنسی از طرف کودک
- دشواری در راه رفتن یا نشستن یا شکایت از درد در ناحیه تناسلی
- آزار جنسی کودکان دیگر
نشانهها و علایم آزار عاطفی
- تأخیر در رشد عاطفی یا نامتناسب بودن رشد عاطفی
- از دست رفتن اعتماد به نفس یا عزت نفس
- کنارهجویی از دیگران یا فقدان علاقه یا اشتیاق
- افسردگی
- سردرد یا درد معده بدون هیچ علت پزشکی
- اجتناب از برخی موقعیتها مثل امتناع از رفتن به مدرسه یا سوار شدن به سرویس مدرسه
- تلاش ناامیدانه برای جلب محبت
- کاهش عملکرد تحصیلی یا فقدان علاقه به مدرسه
- از دست دادن مهارتهای رشدی پیشتر به دست آمده
نشانهها و علایم اهمال
- فقر رشد یا افزایش وزن
- ضعف بهداشت
- فقدان لباس یا وسایل مقتضای نیازهای فیزیکی
- برداشتن غذا یا پول بدون اجازه
- خوردن غذای زیاد در یک وعده یا مخفی کردن غذا برای بعد
- کارنامه ضعیف در مدرسه و تحصیل
- فقدان توجه مناسب به مشکلات پزشکی، دندانپزشکی یا روانشناختی یا فقدان مراقبتهای پیگیری لازم
- نوسانات عاطفی که نامتناسب بوده یا ربطی به موقعیت ندارند
- بیاعتنایی
رفتار والدین
برخی از اوقات سلوک یا رفتار یکی از والدین هشداری در مورد کودک آزاری است. نشانهها و علایم شامل یکی از والدین این است که:
- توجه کمی نسبت به بچه نشان میدهد
- به نظر میرسد که از درک پریشان‌حالی فیزیکی یا عاطفی در کودک ناتوان است
- نمی‌پذیرد که هر گونه مشکلی در خانه یا مدرسه وجود دارد، یا اینکه کودک را برای مشکلات موجود سرزنش میکند
- مداوماً کودک را ملامت، سرزنش یا تحقیر میکند یا بچه را با عبارات و مفاهیم نفی کننده مثل "بیارزش" یا "شیطان" توصیف مینماید
- انتظار دارد بچه نسبت به او توجه و حس مراقبت نشان دهد و به نظر میرسد که نسبت به دیگر اعضاء خانواده که مورد توجه کودک هستند حسادت میکند
- انضباط سفت و سخت فیزیکی را بر بچه تحمیل میکند یا از آموزگاران بچه انتظار دارد که چنین کنند
- سطح ناموجهی از عملکرد فیزیکی یا تحصیلی را از کودک توقع دارد
- تماس کودک با دیگران را به شدت محدود میکند
- توضیحاتی در مورد آسیب دیدگیهای بچه ارائه میدهد که متناقضند یا قانع کننده نیستند یا اینکه اصلاً در این موارد توضیح نمیدهد
اگرچه اغلب کارشناسان سلامت کودک خشونت به هر شکلی را محکوم میکنند، برخی مردم کماکان تنبیهات بدنی مثل با دست به کفل بچه زدن را به عنوان راهی برای ایجاد انضباط در کودک خود به کار میبرند. هر گونه تنبیه بدنی میتواند باعث ایجاد جراحات عاطفی شود. آن دسته از رفتارهای والدین را که باعث ایجاد درد یا آسیب فیزیکی میشوند حتی اگر به نام انضباط اعمال شوند میتوان کودک آزاری تلقی کرد.
چه هنگامی به دکتر مراجعه کنیم
اگر کسی ظن به آن داشته باشد که کودک وی یا کودک دیگری در معرض کودک آزاری قرار گرفته است، باید بلافاصله درخواست کمک کند.
در ایالات متحد آمریکا اگر کودک نیاز به کمک پزشکی فوری داشته باشد میتوان با شماره 911 با اورژانس منطقه تماس گرفت. بسته به موقعیت مردم میتوانند با پزشک کودکان، یک نهاد حمایتی محلی، پلیس، یا خط ویژه 24 ساعته کمک ملی برای کودک آزاری تماس بگیرند.
به خاطر داشته باشید که متخصصان مراقبتهای پزشکی از نظر قانونی موظف هستند تا هر مورد مظنون به کودک آزاری را به مقامات ذیربط اطلاع دهند.
ریسک فاکتورهای کودک آزاری
عواملی که میتوانند ریسک دگرآزاری را در فرد افزایش دهند عبارتند از:
- داشتن تاریخچه قرار گرفتن در معرض آزار یا اهمال در دوره کودکی
- بیماری فیزیکی یا روانی مثل افسردگی یا اختلال استرس پس از ضربه (PTSD)
- بحران خانوادگی یا استرس شامل خشونت خانگی یا مشکلات ازدواج، والد یا والده تنها بودن، یا بودن کودکان خردسال در خانواده به ویژه چند کودک زیر پنج سال
- بودن کودکی در خانواده که از نظر رشد ذهنی یا جسمی دچار ناتوانی است
- استرس مالی یا بیکاری
- جداافتادگی اجتماعی یا بودن در خانواده پرجمعیت
- درک ضعیف از رشد کودک و مهارتهای مربوط به والدین
- الکلیسم یا دیگر اشکال سوء مصرف مواد مخدر
عوارض کودک آزاری
برخی از کودکان، مشخصاً آنانی که دارای حمایت اجتماعی قوی هستند و میتوانند با تجارب بد خود را وقف داده یا بر آنها فایق شوند، بر اثرات جسمانی و روانشناختی کودک آزاری غلبه میکنند. به هر حال برای بسیاری از دیگر کودکان، کودک آزاری میتواند باعث ایجاد مشکلات فیزیکی، رفتاری، عاطفی یا روانی شود - که این موضوع حتی میتواند سالها بعد اتفاق بیفتد. در ادامه چند مثال در این مورد آمده است.
مشکلات جسمانی
- مرگ
- ناتوانی‌های فیزیکی و مشکلات سلامت
- ناتوانی‌های یادگیری
- اختلال بیش‌فعالی کمبود توجه (ADHD)
- سوء مصرف مواد مخدر
مشکلات رفتاری
- جرم و جنایت یا رفتار خشونتآمیز
- دگرآزاری
- انزاوجویی
- افکار مربوط به خودکشی یا خودآزاری
- رفتارهای جنسی بی‌پروا یا باردار شدن در دوره نوجوانی
- مشکلات تحصیلی
- محدود شدن مهارتهای اجتماعی و ارتباطی
مشکلات عاطفی
- کمبود عزت نفس
- دشواری در ایجاد یا حفظ روابط
- چالش داشتن در روابط صمیمی و اعتماد
- چشمانداز بد داشتن در مورد مسأله پدر یا مادر بودن میتواند باعث تکرار چرخه معیوب کودک آزاری شود
- ناتوانی در مقابله با استرس و ناامیدی
- پذیرش اینکه خشونت بخشی نرمال از روابط مردم است
اختلالات روانی
- اختلالات خوردن
- اختلالات شخصیتی
- افسردگی
- اضطراب
- اختلال استرس پس از ضربه (PTSD)
- اختلالات خواب
- اختلالات ارتباطی
پیشگیری از کودک آزاری
مردم میتوانند با چند قدم ساده کودک خود را در مقابل استثمار و کودک آزاری محافظت کنند و همچنین از کودک آزاری در سطح همسایگان و اجتماع پیرامون خود پیشگیری نمایند. هدف در این مورد فراهم کردن ارتباطاتی ایمن، پایدار و حامیانه برای کودکان است. برای مثال:
به کودک خود محبت و توجه نشان دهید
از کودک خود پرستاری کنید، برای رشد اعتماد و ارتباط خود به فرزند خویش گوش دهید و با وی تعامل کنید. به کودک خود یاد بدهید تا مشکلاتش را با شما در میان بگذارد. یک محیط خانوادگی و شبکه اجتماعی حمایتگر میتواند عزیت نفس و احساس باارزش بودن را در کودک پرورش دهد.
با خشم جواب ندهید
اگر احساس میکنید از کوره بدر رفتهاید یا کنترلی بر خود ندارید، درنگ کنید. خشم خود را سر بچه خالی نکنید. در مورد راههای مقابله خود با استرس و فعل و انفعال بهتر با بچه با پزشک یا درمانگر صحبت کنید.
به نظارت فکر کنیدبچه را در خانه تنها به حال خود رها نکنید. در اجتماع، چشمتان به بچه باشد. در فعالیتهای مدرسه مشارکت کنید و بزرگسالانی را که زمانی را در کنار بچه شما میگذرانند، بشناسید. وقتی بچه به قدر کافی بزرگ شده باشد که بتواند به تنهایی بیرون برود، به وی سفارش کنید که از افراد غریبه دوری کند و بیشتر با دوستان خود باشد تا اینکه زمان را به تنهایی سپری کند و نیز به او بیاموزید تا شما را تمام وقت در مورد جایی که هست باخبر کند. از این موضوع باخبر باشید که چه کسی بر کار بچه شما نظارت دارد.
مراقبان بچه خود را بشناسید
منابع را برای مراقبان و پرستاران بچه به دقت مرور کنید. به شکل نامنظم اما مکرراً و بیخیر به محل سر بزنید تا بدانید که چه چیزی در آنجا جریان دارد. در صورتی که جانشین مراقب بچه خود را نمیشناسید اجازه ندهید تا وی به مراقبت از بچه بپردازد.
زمان نه گفتن را روشن کنید
مطمئن شوید که بچه شما درک کرده است که وی مجبور نیست تا هر کاری را که آزار دهنده یا ناراحت کننده به نظر میرسد انجام دهد. به بچه بیاموزید که به فوریت موقعیتهای ترسناک یا تهدیدگر را بشناسد و از آنها دوری کند و از یک فرد بزرگسال قابل اعتماد کمک بگیرد. اگر اتفاقی رخ میدهد کودک را تشویق کنید که با شما یا بزرگسال معتمد دیگری در مورد وضعیت حرف بزند. بچه را مطمئن کنید که مشکلی در حرف زدن وجود ندارد و وی در این مورد دچار مشکلی نمیشود.
بچه را در مورد سلامت فضای آنلاین آموزش دهید
کامپیوتر خانگی را در فضایی در دسترس همه اعضاء خانواده قرار دهید و نه داخل اتاق خواب کودک. از قفل کودک برای محدود کردن سایتهایی که کودک میتواند بازدید کنید استفاده کنید، تنظیمات خصوصی بچه را در مورد سایتهای مربوط به شبکههای اجتماعی بازبینی کنید. اگر بچه در مورد فعالیتهای آنلاین پنهان‌کاری میکند این موضوع را زنگ خطر تلقی کنید. قوانین خانگی وضع کنید مثل این مورد که اطلاعات شخصی نباید در اختیار دیگران قرار گیرد؛ به پیامهای نامناسب، مضر یا ترسناک نباید جواب داده شود؛ و بچه نباید بدون اجازه والدین با کسی وارد تماس آنلاین شود. به بچه بگویید که در صورت تماس فرد ناشناس در شبکههای اجتماعی باید شما را باخبر کند. در صورت لزوم موارد نامناسب یا ستوهآوری را که در قالب پیام فرستاده میشوند به سرویس دهنده و مقامات محلی اطلاع دهید.
ارتباط برقرار کنید
خانوادههای ساکن در همسایگی خود شامل والدین و بچهها را ببینید. وقتی پیوستن به یک گروه حمایتی را در دستور کار قرار دهید در این صورت مکان مناسبی برای به خروج از ناامیدی و یأس برای خود ایجاد میکنید. یک شبکه حمایتی متشکل از خانواده و دوستان ایجاد کنید.
درمان کودک آزاری
گفتاردرمانی که رواندرمانی نیز نامیده می‌شود میتواند:
- به کودکی که در معرض آزار قرار داشته کمک کند تا دوباره به زندگی عادی برگردد
- به کودک در مورد رفتار و روابط نرمال آموزش دهد
- به کودک مدیریت وضعیتهای بغرنج و تقویت عزت نفس را بیاموزید
انواع مختلف درمان شامل موارد زیر میتواند مفید باشد:
- درمان شناختی رفتاری متمرکز بر تروما. این نوع درمان به کودک دچار شده به کودک آزاری کمک میکند تا احساسات پریشانحال کننده خود را مدیریت کرده و با خاطرات مرتبط به ضربه ناشی از کودک آزاری مقابله کند. در نهایت والدین غیر کودکآزار و کودک با یکدیگر دیده میشوند بنابراین کودک میتواند امکان آن را ایجاد کند که والدین دقیقاً از آنچه اتفاق افتاده باخبر شوند.
- رواندرمانی والد - کودک. این درمان بر بهبود ارتباط میان کودک و والدین و نیز بر ایجاد اتصال قویتر میان آنان متمرکز می‌شود.
رواندرمانی میتواند کمک کند تا والدین:
- ریشههای آزار را کشف کنند
- راههای مؤثر مقابله با ناامیدیهای ناگزیر زندگی را بیاموزند
- راهکارهای ظاهر شدن در نقش والدین سالم را یاد بگیرند
اگر کودک کماکان در محیط خانه باشد سرویسهای خدمات اجتماعی باید بازدیدهای مکرری به عمل آورند تا در مورد تأمین نیازهای اساسی مثل غذا مطمئن شوند. کودکانی که برای مراقبت به دلیل فضای بسیار خطرناک خانه خود تحت مراقبت غیر قرار گرفته‌اند اغلب نیاز به خدمات بهداشتی و درمانگر دارند.
جاهایی برای مراجعه جهت کمک
اگر شما به دلیل اینکه در ریسک آزار کودک هستید یا فکر میکنید که کس دیگری کودکی را آزار داده یا تحقیرش کرده، نیاز به کمک دارید، سازمانهایی برای کمک و ارجاع برای شما در دسترس است.
مقابله و حمایت
اگر کودکی به شما میگوید که مورد آزار قرار دارد، موضوع را جدی بگیرید. ایمنی کودک بسیار مهم است. در زیر آنچه از دست شما برمیآید فهرست شده است:
- کودک را تشویق کنید تا آنچه را که اتفاق افتاده بازگو کند. آرامش خود را حفظ کنید تا کودک بتواند در مورد تجربهای که داشته است صحبت کند؛ حتی اگر کسی به بچه تعرض کرده آرام بمانید. با تمرکز و حواس جمع گوش دهید، تحقیق نکنید. پرسش‌های جهتدار مطرح نکنید، اجازه دهید کودک آنچه را اتفاق افتاده تعریف کند و پرسش‌های مشروح را به متخصصان واگذار کنید.
- به کودک یادآوری کنید که او مسؤول آزاری که اتفاق افتاده نیست. مسؤولیت کودک آزاری متوجه کودکآزار است. باز و باز تکرار کنید، "تقصیر تو نیست".
- آرامش ایجاد کنید. باید به بچه بگویید، "من خیلی متأسفم که تو ناراحت شدی"، "خوشحالم که موضوع را به من گفتی"، و "هر کاری از دستم بربیاید برای کمک به تو میکنم". اجازه دهید کودک بداند که شما به آسانی برای صحبت یا گوش دادن به حرفهایش در دسترس هستید.
- موضوع را گزارش دهید. موضوع را به مقامات ذیربط گزارش دهید. مقامات مسؤول گزارش را بررسی کرده و در صورت لزوم قدمهای لازم را برای امنیت بچه برخواهند داشت.
- دنبال کمک پزشکی باشید. در صورت لزوم بچه را به کمکهای پزشکی برسانید. اگر بچه آثاری از صدمه دیدن یا حالت عدم هشیاری داشته باشد کمک اورژانسی بخواهید.
- کمک کنید تا بچه در امنیت باشد. با جدا کردن بچه از فرد کودک آزار بچه را در وضعیتی ایمن قرار دهید و اگر فرد آزار دهنده کودک در محل حاضر باشد از بچه مواظبت کنید.
- کمک اضافی را در نظر بگیرید. شما باید کمک کنید تا بچه به مشاور یا دیگر درمانگران سلامت روانی دسترسی پیدا کند. گروههای حمایتی متناسب با سن نیز میتوانند مفید باشند.
- اگر آزار در محیط مدرسه اتفاق افتاده است، مطمئن شوید که مدیر مدرسه از موقعیت باخبر شود، و در عین حال موضوع را به مقامات محلی مرتبط خبر دهید.
پ
منبع:
مهرین
برای ارسال نظر کلیک کنید
▼