روابط کودک با اطرافیان (۲)

تنها در خانه دیگران!
گاهی شرایطی پیش می‌آید که والدین ناچار می‌شوند کودک را در منزل اقوام تنها بگذارند. توصیه می‌شود در این شرایط خانواده‌ها کسی را انتخاب کنند که به او کاملا اعتماد دارند و مطمئن هستند که به اندازه خودشان مراقب کودک خواهد بود و از همه مهم‌تر اینکه فرد سالمی است و کودک هم دوستش دارد. معمولا پدربزرگ و مادربزرگ اما در شرایط عادی نباید اجازه داد این اتفاق بیفتد؛ مثلا کودک پیش خاله می‌ماند و خیلی به او خوش می‌گذرد اما ناگهان بحث و جدلی بین او و شوهرش درمی‌گیرد که باعث اضطراب کودک می‌شود یا مثلا همسر خاله فیلم ترسناکی می‌بیند که والدین در خانه خودشان اجازه دیدنش را به کودک نمی‌دهند. برای همین می‌تواند با حضور والدین هرقدر دلش خواست خانه خاله بماند ولی باید شب همراه والدینش به خانه خودشان بازگردد.


او را وارد بازی خودتان نکنید
تصور نکنید فرزندتان یکی از دارایی‌های شماست که خودتان به تنهایی برایش تصمیم می‌گیرید و تعیین می‌کنید که با چه کسی در ارتباط باشد. همانطور که گفتیم، اعضای فامیلی که کودک دوست‌شان دارد و در کنارشان احساس آرامش می‌کند، نباید به‌خاطر خوشامد شما از فرزندتان دور بمانند. اگر با مادرشوهرتان رابطه خوبی ندارید یا از خواهرشوهرتان دل خوشی ندارید، نمی‌توانید فرزند خود را از معاشرت با آنها محروم کنید. کودک‌تان حتی در صورت حل نشدن اختلاف‌های شما، حق دارد در جشن تولد پسرعمه‌اش حاضر شود یا در ‌مهمانی در آغوش عمه‌ای که دوستش دارد و به او محبت می‌کند، بنشیند.

مهد کودک، اجتماع کوچک
بعضی مادرها خیال می‌کنند اگر بچه‌شان را مهد بگذارند، روابط عاطفی‌شان مختل می‌شود و دیگر کودک به مادر دلبسته نخواهد بود پس کودک را پیش خودشان نگه می‌دارند و می‌گویند خودم شعر و بازی به او یاد می‌دهم. چنین تصوری کاملا اشتباه است؛ اول اینکه مادر نباید برای کودک نقش معلمی را بازی کند چون وظیفه مادر این است که بی‌دریغ به کودک عشق و امنیت دهد.

معلمی نیاز به قاطعیت و نظم ویژه‌ای دارد و وقتی پدر و مادر نقش معلم را می‌پذیرند رابطه والدین و فرزندی خراب می‌شود. درواقع تشخیص و تفکیک این دو نقش برایش طاقت‌فرسا خواهد بود. کودک باید بعد از سه‌سالگی تا شش‌سالگی مهد کودک را تجربه کند و در فضای مهد نظم را بیاموزد یا با سلسله مراتب آشنا شود. کودک در کنار همشاگردی، مربی، مدیر، آبدارچی، راننده سرویس و. . . یاد می‌گیرد چطور با دیگران تعامل داشته باشد و مشکلاتش را حل کند.

وقت بزرگ شدن است
یک بزرگسال در اجتماع فقط در محیط آموزشی خانواده قرار نمی‌گیرد و در طول روز با طیف‌های مختلفی از افراد سروکار دارد. برای اینکه کسی در برقراری ارتباط‌های اجتماعی موفق شود، باید از دوران کودکی آموزش دیده و تمرین کرده باشد؛ به همین دلیل باید از همین سال‌های کودکی برای تقویت مهارت‌های اجتماعی کودک‌تان تلاش کنید.

بچگی‌اش را بهانه نکنید و او را از روبه‌رو شدن با بزرگ‌تر‌ها محروم نکنید تا در آینده بتواند روابط موثر‌تری با آدم‌های پیرامونش برقرار کند؛ مثلا کودک باید به همسایه‌ها سلام کند و با صدای رسا جواب احوالپرسی‌شان را بدهد. پس از او بخواهید این کار را انجام دهد و توقع داشته باشید در ملاقات‌های بعدی، اشتباهات قبلی‌ ارتباطی‌اش را مرتکب نشود. اگر این کارها را درست انجام داد از او پیش دیگران تعریف و تمجید کنید و نشان دهید که رفتار شایسته و بجا از نظر همه قابل ستایش و احترام است.

کودک تنها قرار نیست با همسایه‌ها، مربی مهدکودک یا آشنایانی که به خانه‌شان می‌روید، ارتباط برقرار کند. او حتی باید بلد باشد چطور با بقال صحبت کند و خرید کردن را یاد بگیرد پس با خودتان او را به خرید ببرید و در راه بگویید باید چطور رفتار کند و برای خواسته‌اش از چه جملاتی می‌تواند استفاده کند.

بعد از چند بار با هم خرید رفتن می‌توانید خودتان بیرون مغازه بایستید و از کودک بخواهید به تنهایی داخل برود و خرید کند. بعد هم باید درباره این اتفاق با هم صحبت کنید و اگر خریدش موفقیت‌آمیز بود، در جدول ستاره‌ها یک ستاره به او بدهید. به کودک‌تان یاد دهید برای بزرگ شدن، تنها نباید قد بکشد بلکه باید به شیوه بزرگ‌تر‌ها ارتباط برقرار کند و به‌درستی از پس حل مشکلات ارتباطی‌اش بربیاید.