رابطه والدین با کودک، بحث درمورد فیلم و موسیقی

هرچه کودکان بزرگتر می شوند، در مورد پر کردن اوقات فراغت و سرگرمی های متنوع با والدین خود بحث و گفتگو می کنند.

صدای موسیقی خیلی بلند است! ... تلویزیون را خاموش کن! ... آن فیلم خیلی خشن و ترسناک است! ... اینترنت را قطع کن ... .

هرچه کودکان بزرگتر می شوند، در مورد پر کردن اوقات فراغت و سرگرمی های متنوع با والدین خود بحث و گفتگو می کنند.

کودکان وقتی تلویزیون تماشا می کنند، آرام می شوند و کنجکاوی خود را با دیدن فیلم های متعدد بروز می دهند، به آهنگ های مختلف گوش می کنند، چیزهای تازه در اینترنت پیدا می کنند و ساعت ها به بازی های ویدئویی مشغول می شوند تا عاقبت برنده شوند.

از دیدگاه یک کودک، این برنامه ها سرگرم کننده و لذت بخش است. او همۀ بازی ها و سرگرمی های جالب را از دوستانش یاد می گیرد و خود را با آنها مشغول می کند. سعی می کند که از بعضی چیزها سر در بیاورد، اما به ارزش این سرگرمی ها فکر نمی کند. او دوست دارد وقت خود را با سرگرمی های متعدد بگذراند.

والدین در این مورد نگران هستند. آنها می بینند که فرزندشان ساعت ها مشغول دیدن تلویزیون، بازی های ویدئویی و بازی های رایانه ای می شود و متوجه می شوند که کودکان از تکالیف مدرسه، فعالیت های بدنی، روابط اجتماعی، مطالعه و سرگرمی های خلاق خود می کاهند تا به این نوع سرگرمی ها بپردازند.

همچنین نگران این موضوع هستند که تماشای خشونت، دشنام ها، الکل، مواد مخدر و مواد ضد اخلاقی از طریق تلویزیون و رایانه اثر بسیار مخربی بر رفتار، کردار و حیات فرزندشان بگذارد.

مهم ترین چیزی که والدین باید دربارۀ آن تصمیم گرفته و در این مورد پافشاری کنند، این است که زمان تماشای تلویزیون را مشخص کنند و در مورد سرگرمی های دیگر، نیز محدودیت ایجاد کنند و به آنها بفهمانند که نمی توانند وقت زیادی را برای این نوع فعالیت ها تلف کنند.

اما والدین تا حدودی باید انعطاف پذیر باشند و به مقدار کافی به بچه ها آزادی بدهند تا آنها مجبور نشوند دور از چشم والدین به این سرگرمی ها بپردازند.

اگر مقررات خاصی را دربارۀ تماشای تلویزیون به اجرا گذاشته اید، در بعضی مواقع آن را تغییر دهید و از سخت گیری بیش از حد پرهیز کنید، مثلاً شب های بارانی، برنامه های خاص تلویزیون، شب هایی که تکالیف خانه را زودتر انجام داده اند یا زمانی که دوستانش برای مهمانی به خانۀ شما آمده اند.

اگر بازی جدید یارانه ای خریده است و می خواهد با دوستش آن را ببیند، به او اجازۀ این کار را بدهید. شاید او می خواهد فیلمی از دوستش را که به امانت گرفته را ببیند، اما از نظر شما این فیلم ارزش دیدن ندارد، سعی کنید با هم آن را تماشا کنید و بعد از دیدن فیلم در مورد آن گفتگو کنید. بعضی اوقات اجازه بدهید صدای موسیقی را بلند کند و به آن گوش دهد (البته وقتی برای کسی مزاحمتی نداشته است).

می توانید فعالیت ها و سرگرمی های دیگری را جایگزین این سرگرمی ها کنید. علایق و خواسته های فرزندتان را در نظر بگیرید، او را در کلاس های خاص ثبت نام کنید، مشوقش باشید تا در انجام فعالیت های فوق برنامه کوشا باشد، برای او وسایل نقاشی، کتاب های مفید و مجلات علمی تهیه کنید و به او یادآوری کنید که حتماً مطالعه کند.

سعی کنید بعضی از سرگرمی ها را با هم انجام دهید، ساعت بیکاری خود را تنظیم کنید و با هم برای دیدن موزه، اثار تاریخی یا فروشگاه ها و پارک بروید و می توانید به او اجازه بدهید تا دوستانش را به خانه بیاورد.

با استفاده از غریزۀ خود، بهترین و صحیح ترین برنامه ریزی را انجام دهید. شما می دانید که چه چیزی برای فرزندتان مناسب است و چه مدت زمانی برای انجام تکالیفش نیاز دارد و چه ساعتی فعالیت بدنی انجام دهد و چه وقت به استراحت و خواب نیازمند است.

شما باید بدانید که چه مواقعی به او اجازۀ تفریح و سرگرمی بدهید و در چه مواردی مصمم باشید و به او نه بگویید. مسلماً نباید تحت تاثیر گفته های فرزندتان قرار بگیرید که می گوید بچه های دیگر اجازه دارند این کارها را انجام دهند، چون خانواده ها معمولاً دربارۀ ارزش های زندگی، عقاید متفاوتی دارند.

شاید شما و فرزندتان دربارۀ دیدن بعضی از فیلم ها با هم جر و بحث کنید. توجه داشته باشید که او به چیزهایی علاقه مند است و سعی کنید در مورد فیلم ها، اطلاعاتی به دست بیاورید. با کسانی که آن فیلم ها را می شناسند، حرف بزنید.

اگر متوجه شدید فیلمی ارزش دیدن دارد، توصیه کنید تا تماشا کند اما اگر فکر می کنید تماشای این فیلم ممکن است آسیب روحی و روانی به او برساند و او را بترساند، دیدن آن را ممنوع کنید؛ چون ممکن است در این نوع فیلم ها، نهایت هیجان، ترس و وحشیگری به نمایش گذاشته شود و افکار و ایده های کودکان ناخودآگاه با خشونت همراه شود.

فیلم های ویدئویی را که از بیرون تهیه می کنید و می خواهید آن را تماشا کنید، با دقت انتخاب کنید. اگر فیلمی برای فرزندتان مناسب نیست، نباید بگذارید آن را ببیند.

دیدن فیلم های تلویزیونی یا کانال هایی که مناسب سن او نیست را محدود کنید. می توانید از امکانات موجود استفاده کنید و بعضی از کانال هارو ببندید. برای فرزندتان توضیحی دهید که چه نوع فیلم هایی را می تواند ببیند و چه فیلم هایی را نمی تواند تماشا کند، حتی وقتی که در خانۀ دوستش است و با هم فیلم می بینند.

تماشا کردن تلویزیون و دیدن برنامه هایی که بی ضرر هستند و از نظر شما خوب هستند، اشکالی ندارد. سریال هایی که مناسب سن آنها می باشد را با هم تماشا کنید، بگذارید به کلیپ های موسیقی که به آن علاقه مند است، گوش دهد.

بهتر است در مواردی دربارۀ محتوای آنها بحث و گفتگو کنید. از امکانات کنترل الکترونیکی استفاده کرده، و وقتی در منزل نیستید آنها را قفل کنید. تلویزیون باید سرگرمی فرعی باشد نه اصلی که مدت زیادی از وقت فرزندتان را تلف کند.

کودکان باید بیاموزند که تماشای تلویزیون باید سرگرمی کوتاه مدت باشد و بین فعالیت های مهم زندگی آنها قرار بگیرد نه اینکه همۀ وقت خود را به آن اختصاص دهند.

بازی های ویدئویی مسلماً مدت زیادی از وقت بچه ها را می گیرند اما بهتر است اجازه دهید فرزندتان بعضی اوقات، چند ساعت سرگرم بازی ویدئویی شود. اما باید بین بازی چند دقیقه ای استراحت کند و به طور مداوم بازی نکند.

از نزدیک آنها را کنترل کنید و سعی کنید با آگاهی و خواندن مطالبی در مورد فیلم، تصمیم به خرید آن بگیرید. مادری به پسر ده سالۀ خود گفت: تو می توانی یک بازی ویدئویی بخری، در صورتی که شکنجه و کشتن در آن نباشد.

ممکن است در مورد انتخاب نوع موسیقی و گوش کردن به آن با هم بحث و گفتگو کنید. سعی کنید در این مورد انعطاف بیشتری به خرج دهید. بعضی اوقات با او موسیقی گوش کنید و اجازه دهید که موسیقی مورد نظر او در ماشین پخش شود.

او از علاقه مندی شما به موسیقی شادمان می شود و شما هم در مورد سلیقه و طرز فکر فرزندتان چیزهایی یاد می گیرید. به هر حال بگذارید به آن نوع موسیقی که او دوست دارد، گوش دهد، اما اجازه ندهید سی دی هایی بخرد که شما شدیداً با آن مخالفت می کنید.

اگر رابطۀ شما با فرزندتان خوب و شایسته است، در مدرسه وضعیت تحصیلی خوبی دارد و با همسالانش مشکلی ندارد، نباید در مورد تاثیر منفی موسیقی بر روحیۀ او نگران باشید.

به جای اینکه موسیقی را در خانه به کلی حذف کنید، کوشش کنید تغییرات جدیدی در زندگی او به وجود بیاورید. اگر در این مورد برایش محدودیت ایجاد کنید، فقط باعث می شوید که او راحت تر دروغ بگوید.

هنگامی که حد و مرزی برای فعالیت ها و سرگرمی های اوقات فراغت فرزندتان ایجاد می کنید، سعی کنید با آرامش با او صحبت کنید و ایده ها و انتخاب های او را مورد تمسخر قرار ندهید.

شما می خواهید یک برنامه یا فیلمی را مورد انتقاد قرار دهید، نه اینکه فرزندتان را تحقیر کنید. به جای اینکه با تحکم و داد و بیداد بگویید: فقط یک آدم احمق وقتش را برای این چیزهای بیهوده تلف می کند، به آرامی بگویید: فکر نمی کنی تماشای این فیلم باعث می شود که دخترها و زن ها احمق به نظر بیایند؟ من دوست ندارم فیلم هایی ببینی که این گونه پیام ها را منتقل می کنند. اگر شما نظر محترمانۀ خود را بیان کنید، او هم تمایل بیشتری پیدا می کند تا به افکار شما احترام بگذارد.

منبع: کودک آنلاین