کودکی با نشانه های اوتیسم، قابل درمان است؟

اگر شما در مورد رشد کودک خود نگران هستید، بلافاصله آن را با پزشک خود در میان بگذارید و یک ارزیابی اولیه انجام دهید.

اولین نشانه های اوتیسم و درمان های مهم را بشناسید، زیرا داشتن اطلاعات بیشتر در مورد اولین نشانه های اوتیسم، نحوه درمان آن و اینکه چرا دخالت اولیه برای کمک به بهبود فرزند شما اهمیت دارد، ضروری است.

تشخیص اوتیسم

در ابتدا، لنس به نظر یک بچه معمولی بود. او لبخند می زد، می نشست و راه می رفت. او می توانست پنج یا شش کلمه بگوید، مانند مامان، بابا و … و تمام علائم رشدش به نظر طبیعی بود.

اولین نگرانی ها در مورد احتمال وجود یک نارسایی در ۱۸ ماهگی وجود داشت، اما هیچگاه چیزی قطعی نشد. لنس که در حال حاضر ۳ سال و نیمه است، کاملاً عقبگرد داشته است. او واقعاً ساکت است و نه تنها هیچ حرفی نمی زند، بلکه هیچوقت صدایی از او در نمی آید. مهارت های دیگر او نیز از بین رفته اند.

او دیگر به چیزی اشاره نمی کند و دستش را به علامت خداحافظی تکان نمی دهد. مادرش وقتی متوجه شد که لنس دیگر پاسخ صدا کردن اسمش را هم نمی دهد، او را به تست شنوایی برد، اما مشکلی وجود نداشت. این موارد ادامه داشت تا زمانی که مادرش یک برنامه تلویزیونی را مشاهده کرد و فهمید که لنس احتمالاً مبتلا به اوتیسم است. یک متخصص به زودی تشخیص فوق را تأیید کرد، شنیدن این خبر واقعاً تکان دهنده بود.

لنس یکی از کودکانی است که از هر ۱۵۰ کودک در ایالات متحده تا ۸ سالگی به اوتیسم مبتلا می شوند. اما اوتیسم چیست؟ اولین نشانه های اوتیسم چگونه است؟ آیا درمانی برای آن وجود دارد؟

اوتیسم چیست؟

اوتیسم یا به طور دقیق تر اختلالات طیف اوتیسمی، شامل طیف گسترده ای از علائم و درجه شدت آنها، به عنوان یک دسته از مشکلات مؤثر بر توانایی رشد کودک در برقراری ارتباط با دیگران است که همچنین باعث می شود بچه ها رفتارهای تکراری مانند تکان دادن دست داشته باشند.

گاهی اوقات این اطفال ساعتهای متوالی روی اشیاء خاصی مانند چرخ های یک ماشین اسباب بازی تمرکز می کنند. این کودک می تواند تاخیر زیادی در زمینه های ارتباطات و تعامل اجتماعی داشته و رفتارهای تکراری از خود بروز دهد. چندین مورد دیگر نیز هست که بعنوان عوارض اوتیسم در نظر گرفته می شوند، اما جزء دسته بندیهای علائم آن به حساب نمی آیند.

بعضی از بچه ها قبل از ۱۲ ماهگی، اولین نشانه های اوتیسم را بروز می دهند؛ اما به نظر می رسد برخی در حال رشد طبیعی هستند و سپس به طور ناگهانی در حدود ۱۸ تا ۲۴ ماهگی این علائم را نشان می دهند. بنا به دلایلی ناشناخته، اوتیسم در پسران چهار برابر دختران است.

در طی دو دهه گذشته، میزان اوتیسم ده برابر افزایش یافته است. اما هیچکس مطمئن نیست که چه عاملی در پشت قضیه است. هر چه کارشناسان بیشتر مفهوم اوتیسم را درک می کنند، ممکن است موارد ابتلای بیشتری تشخیص داده شود. البته می دانیم که یک رابطه ژنتیکی قوی وجود دارد و خطر ابتلا در بچه هایی که یک برادر مبتلا به اوتیسم دارند، به میزان ۱۵ تا ۲۰ درصد بیشتر از دیگران است. در میان دوقلوهای یکسان، اگر یکی مبتلا به اوتیسم باشد، به احتمال ۹۰ دیگری نیز اوتیسمی است.

در همین حال، یک عامل که کاملاً رد شده است هر گونه ارتباط آن با واکسیناسیون است. مطالعات متعدد نشان می دهند که در بچه های واکسینه نشده خطر ابتلا به اوتیسم کمتر از بچه های واکسینه شده نیست.

اولین نشانه های اوتیسم

آکادمی اطفال آمریکا (AAP) توصیه می کند که تمام بچه ها در ۱۸ ماهگی و ۲۴ ماهگی بازبینی شوند. اما بعضی از بچه ها در ۹ ماهگی نیز اولین نشانه های اوتیسم را نشان می دهند.

اگر شما در مورد رشد کودک خود نگران هستید، بلافاصله آن را با پزشک خود در میان بگذارید و یک ارزیابی اولیه انجام دهید. منتظر نمانید. یک پنجره کوچک زمانی قبل از ۴ یا ۵ سالگی کودک وجود دارد که طی آن مغز کودک هنوز در حال رشد است و در طی این زمان، مداخلات اولیه واقعاً می تواند در آموزش دادن بچه ها به نحوه برقراری ارتباط، تعامل و بازی با دیگران و کاهش رفتارهای غریبی که از آنها بعنوان اوتیسم تعبیر می شود، تاثیرگذار باشد.

علائم بسیار زودرس این مشکل عبارتند از :

- لبخند نزدن و واکنش نشان ندادن به صدا زدن اسمش

- اشاره نکردن به اشیاء، عدم تعامل و تلاش برای در میان گذاشتن تجربیات با شما

نشانه های حادتر و دیرتر شامل :

- هیچ صدایی در نیاوردن و ژست خاصی نداشتن تا ۱۲ ماهگی

- هیچ حرفی نزدن تا ۱۶ ماهگی

- عدم درک احساسات

- از دست دادن زبان یا مهارتهای دیگر در هر زمان

- بازی کردن به طور غیرعرف با اسباب بازی ها، مانند تکرار بیش از حد یک حرکت یکسان

- تمرکز دائم بر روی دهان یا چشمانتان هنگامی که صحبت می کنید

- رفتارهای تکراری مانند چرخش و تکان دادن

اگر متخصص اطفال شما چنین تشخیصی نداد، نظر دیگران را نیز جویا شوید. ممکن است برخی از آنها شما را بیش از حد حساس تلقی کنند، در حالیکه کودک شما واقعاً مشکل داشته باشد.

در اینجا یک درس مهم وجود دارد : اگر شما احساس می کنید چیزی درست نیست، همانطور که می خواهید بشنوید که هیچ مشکلی وجود ندارد، در اسرع وقت برای بررسی شرایط اتیسم اقدام کنید. البته اگر متخصص اطفال می گوید کودک شما نیاز به ارزیابی بیشتر دارد، لزوماً به این معنی نیست که کودک شما اوتیسم دارد.

وین فیشر، دکترای، متخصص اتیسم در مرکز پزشکی دانشگاه نبراسکا، در اوماها می گوید: "بسیاری از تشخیص مثبت های کاذب نیز وجود دارد و حدود نیمی از بچه هایی که برای اوتیسم به ما مراجعه می کنند، مبتلا به اوتیسم نیستند و در عوض بیماری های دیگری مانند ADHD دارند."

تلاش برای درمان

در حالی که منتظر تشخیص قطعی هستید که این می تواند تا ۶ ماه طول بکشد، AAP توصیه می کند که پس از دیدن اولین نشانه های اوتیسم ابتدا مداخله و تلاش های اولیه را شروع کرده تا از فرصت موجود تا قبل از ۵ سالگی استفاده کنید. حداقل، کودک شما به طور هفتگی باید ۱۵ تا ۲۰ ساعت درمان داشته باشد و البته ۲۵ تا ۴۰ ساعت بهتر است.

درمان اوتیسم هزینه بر است و والدین می توانند برای کاهش هزینه ها، برخی از درمان ها را در خانه انجام دهند.

تلاشها معمولاً شامل سخنرانی و کار درمانی و همچنین درمان اضافی مانند تجزیه و تحلیل رفتاری کاربردی است که توسط AAP، برای آموزش برقراری ارتباط، بازی و یادگیری کودکان توصیه شده است.

سایر موارد درمانی نیز وجود دارد که باید با یک مرکز اوتیسم تماس بگیرید تا مشخص شود که فرزند شما به چه خدماتی نیاز دارد.

آیا اوتیسم قابل درمان است؟

اوتیسم یک اختلال ژنتیکی است، بنابراین یک کودک مبتلا به اوتیسم شانس زیادی برای ادامه طبیعی زندگی نخواهد داشت، اما در بعضی از بچه های مبتلا، شاید ۱۵ تا ۲۰ درصد آنها که شروع درمان زودهنگام در سن ۳ یا ۴ سالگی داشته اند، در نهایت بهبود نسبی حاصل می شود.

برای جولی کول از انتاریو، کانادا، به این معنی است که پسرش، مک، ۹ ساله که در سن ۳ سالگی اوتیسمی تشخیص داده شد، در حال حاضر دوستانی دارد، یک دانش آموز درجه B است و در بیشتر موارد در کنار همسالانش قرار دارد.

دکتر فیشر می گوید: "بعضی از این بچه ها به نقطه ای با نمرات طبیعی IQ می رسند و به طور علمی با همتایان خود در ارتباط هستند. اما حتی بچه هایی که واقعاً خوب عمل می کنند ممکن است هنوز نشانه هایی داشته باشند، اگر چه ممکن است برخی رفتارها را دیگر در آنها نبینیم."

متاسفانه، هیچ راهی برای تعیین اینکه کدام کودک بین آن ۱۵ تا ۲۰ درصد هست، وجود ندارد. بنابراین والدین لنس، در یک عدم اطمینان زندگی کرده و می گویند که نمی دانستند که آیا لنس دوباره صحبت خواهد کرد یا نه. او از سیستم کارت تصویر که یک روش درمانی نوین است، استفاده کرده و حالا ۲۵ تا ۳۰ کلمه را می گوید که این امر والدینش را به شدت هیجان زده کرده است.

منبع: سرسره