تماشای صحنه اعدام، کودکان و والدین بی‌مسوولیت!

نی‌نی‌بان: متن زیر نوشته فائزه کیارش‌پور یکی از همراهان صمیمی نی‌نی‌بان است که پس از برخی از اتفاق‌های اجتماعی اخیر نوشته است. شما هم اگر دوست دارید نظرتان را درباره موضوعات مختلف بیان کنید، نی‌نی‌بان با افتخار آن را منتشر می‌کند.
***

راستش وقتی شنیدم برای اعدام قاتل آتنای کوچک، تعداد کسانی که بچه هایشان را با خودشان برده اند کم نبوده، بسیار متاثر شدم.
از خودم متنفر شدم که من در مورد فرهنگ دیدن فیلم های خشن بدون کودکان مینویسم، در حالی که در تاریکی هوا، به گونه‌ای با زیلو به دنبال بهترین جا برای دیدن مراسم اعدام میگردند، که انگار برای در کردن سیزده فروردین، رفته اند.
راستش نمی‌توانم آن‌ها را پدر و مادر بنامم، زمانی که کودکانشان را روی شانه هایشان میگذارند تا یکی از خشن ترین صحنه های زندگیشان را به صورت زنده و واضح در طلوع صبح یکی از روزهای آخر شهریور ببیند.
صبح یکی از روزهای شهریوری که گذشت، در ترافیک خیابان انقلاب به سمت محل کار، غرق در افکارم بودم که مرورگر موبایلم را ناخودآگاه باز کردم و به دنبال مطلبی پزشکی گشتم. با تایپ کردن دو حرف اول کلمه مورد نظرم، پیشنهادات گوگل بسیار عجیب بود. برای نمونه روی اولین کلمه پیشنهادی گوگل کلیک کردم و طبق معمول با تیترهای جذابی روبرو شدم که مخاطب را به خواندن مطلب، یا دیدن عکس و فیلم دعوت می‌کرد. محتوایی که حتی نیاز به فیلترشکن هم ندارد.
به سرعت مرورگر را بستم و به کودکان سرزمینم اندیشیدم، کودکانی که حالا با اینترنت، موبایل، تبلت و لپ‌تاپ غریبه نیستند. کودکانی که در 7 سالگی یا حتی زودتر از آن، وقتی با خواندن و نوشتن آشنا می‌شوند، چقدر تشنه خواندن تمام تابلو سر در مغازه‌ها، پوسترها و بیلبوردهای شهر در ترافیک هستند. عکس العمل طبیعی همین بچه‌ها در مواجهه با زیرنویس "خبر فوری" در تلویزیون یا حتی شنیدن ناسزایی در خیابان که معنیش را نمی‌دانند، و یا موضوعی که بین اعضای خانواده مطرح می‌شود، چیست؟
اگر آن قدری با شما راحت نباشند که از شما سوال کنند، یا جواب قانع کننده ای از شما نشنوند، فقط کافیست دسترسی به اینترنت برایشان فراهم باشد، تا مثل من فقط دو حرف اول کلمه را تایپ کنند و خدا می‌داند وارد چه دنیایی می‌شوند.
من بعد از 32 سال، حالا میدانم که توان دیدن چه عکس یا فیلم‌هایی را ندارم، میدانم که نباید کدام لینک ها را باز کنم حتی اگر تیترهای جذابی داشته باشند. اما ابزار کنترلی ما برای کودکان معصومی که هنوز شناختی از خود ندارند چیست؟
ما در قبال فرزندانمان مسئولیم.