جراحی پروتز پستان، نقاطی که می توان جاگذاری کرد

دکترکربلایی خانی، فوق تخصص جراحی پلاستیک ترمیمی و زیبایی: پروتز پستان را در دو نقطه مختلف می توان قرار داد: ۱) پشت پوست و بافت غدّه ای پستان یا روی عضله ۲) پشت پوست، بافت غدّه ای پستان و بافت ماهیچه ای (زیر عضله ای). هر روش مزایا و معایب خودش را دارد.

پروتز پستان را در دو نقطه مختلف می توان قرار داد:

1) پشت پوست و بافت غدّه ای پستان یا روی عضله 2) پشت پوست، بافت غدّه ای پستان و بافت ماهیچه ای (زیر عضله ای). هر روش مزایا و معایب خودش را دارد.

ماهیچه پکتورال بزرگ، ماهیچه ای ضخیم و صاف است که قسمت جلو و بالای قفسه سینه را می پوشاند و درست در پشت قسمت بالایِ بافت غده ای پستان قرار گرفته است. قسمت پایین بافت غده ای پستان بر روی ماهیچه دیگری است که ماهیچه سراتوس جلویی نامیده می شود. ماهیچه پکتورال بزرگ از بالا در استخوان ترقوه، از وسط در استخوان ستون فقرات و از پایین در استخوان های دنده ریشه دارد. رشته ها یا فیبرهای ماهیچه پکتورال رو به بالا هستند و به طور عرضی بر روی قفسه سینه قرار گرفته اند تا مرز جلویی زیر بغل شما را شکل دهند. سپس وارد قسمت بالای داخلی استخوان بازو می شوند.

پروتز پستان یک شیء طبیعی نیست، بلکه یک وسیله مصنوعی ساخته انسان است. برای همین هم همیشه ظاهر یا عملکردی 100% طبیعی ندارند. به همین دلیل کاشتن آن در قسمتی عمیق تر از بدن به پنهان ماندن نشانه های ظاهری غیرطبیعی آن کمک می کند. یکی از شگردهای محبوب برای کاشتن آن در نقطه عمیق تر از بدن، بلند کردن قسمت پایینی ماهیچه پکتورال بزرگ، ایجادحفره ای برای جا دادن پروتز در زیر عضله است. به این روش کاشت زیرعضله ای می گویند. این روش منجر به ایجاد وضعیت دوال(Dual plane) می شود، بدین معنا که قسمت بالای ایمپلنت در زیر ماهیچه پکتورال است در حالی که قسمت پایین در زیر بافت غده پستان چرا که پروتز به اندازه ای است که از پایین ماهیچه پکتورال بیرون می زند.

روش دیگر انجام این جراحی روش کاشت روی عضله ای است. در این روش پروتز در حفره ای در پشت بافت غده ای پستان و بر روی ماهیچه پکتورال بزرگ قرار می گیرد. مزایای این روش شامل این موارد است: 1) تداخلی در عملکرد ماهیچه پکتورال ایجاد نمی شود، 2) پس از عمل در صورت حرکت دادن بازوها، پستان ها جا به جا نمی شوند (در روش زیرماهیچه ای می شوند)، و 3) نیازی به کشیدن ماهیچه برای قرار دادن ایمپلنت در جایگاه ثابت اش نیست.

هر دو روش کاشت زیرماهیچه ای و زیرغده ای(روی عضله ای) برای انجام هر نوع جراحی پروتز پستان مناسب هستند. با این حال، با توجه به شکل بدن، سبک زندگی، ترجیح شخصی شما و نوع پروتزی که انتخاب می کنید، ممکن است انجام یک روش بهتر از روش دیگر برای شما باشد.

انجام روش کاشت زیرماهیچه ای با استفاده از ایمپلنت های آب نمک یا ژل سیلیکونی چسبان برای خانم های بسیار لاغر و با اندام باریک توصیه می شود. از آن جایی که ماهیچه بهتر می تواند ویژگی های ظاهری ایمپلنت را بپوشاند، احتمالا حاشیه ها و ناهمواری ها را بهتر پوشش خواهد داد. از آن جایی که ایمپلنت حاوی ژل سیلیکونی چسبان دچار ناهمواری یا چروک نمی شود، کاشتن آن در زیر ماهیچه برای پوشاندن ظاهری اهمیت کمتری دارد، اما به دلیل محکم تر بودن این روش انجام شود. اگر همزمان با این جراحی، جراحی «بالا بردن پستان» یا لیفت سینه نیز انجام شود، قراردادن ایمپلنت در زیرماهیچه باعث بهبود خون رسانی به بافت پستان می شود. از طرف دیگر، اگر پستان هایتان شل و افتاده هستند، روش زیرغده ای باعث بالا کشیده شدن پستان هایتان می شود. انجام روش کاشت زیرغده ای مانع از جا به جا شدن یا حرکت ناخوشایند ظاهری پروتزی می شود. حرکت پروتزی در روش کاشت زیرماهیچه ای در نتیجه انقباض ماهیچه پکتورال و حرکت بازو ایجاد می شود. خانم هایی که در مسابقات ورزشی شرکت می کنند یا زیاد حرکت های جسمانی بالا تنه دارند بهتر است از انجام روش کاشت زیرماهیچه ای خودداری کنند.

نکته دیگری را نیز باید در مورد فضای ایجاد شده در پشت پستان و چه بسا ماهیچه پشتی آن در نظر داشت. معمولا به این فضای ایجاد شده برای قرار دادن ایمپلنت حفره می گویند. موضع و اندازه حفره در این جراحی مهم است. توجه به ریزترین جزییات در این باره می تواند تأثیراتی مهم را در نتیجه عمل شما داشته باشد. اگر در هنگام جراحی قسمت پایین یا ورودی حفره زیادی باز شود، ممکن است ایمپلنت در نقطه پایین تری از حد استاندارد قرار بگیرد. اگر قسمت پایین یا ورودی حفره به اندازه کافی باز نشود، محل قرارگیری ایمپلنت ممکن است بالاتر از حد لازم باشد. اگر خود حفره پروتز زیادی بزرگ باشد، احتمال دارد ایمپلنت جابه جا شود. اگر اندازه حفره پروتز کوچکتر از حد لازم باشد، گوشه های پروتز ممکن است از جیب بیرون بزند و فشرده شدن پروتز در حفره پروتز منجر به ایجاد چروک در ظاهر بدن شود. اگر پروتز زیرماهیچه باشد و لبه داخلی ماهیچه پکتورال به اندازه کافی باز نشده باشد، میزان جا به جایی پروتز احتمالا زیاد خواهد بود و شاید پروتز به طور عرضی جا به جا شود و فضای خالی نازیبایی را در بین دو پستان ایجاد کند. اگر لبه داخلی ماهیچه پکتورال زیادی باز شده باشد، لبه داخلی پایینی پروتز ممکن است صرفا در زیر پوست بماند که این امر چروک ها و ناهمواری هایی را دقیقا در جایی ایجاد خواهد کرد که بیشتر خانم ها می خواهند شکافی جذاب و زیبا در زیر پستان شان داشته باشند. همچنین میزان ارتجاعی بودن پوست و ظرفیت کششی آن پس از عمل در نتیجه عمل شما تأثیرگذار است، گر چه کنترل این مورد دست شما نیست. به بیان ساده، به دلیل وجود عوامل مختلف، جراح شما باید حفره پروتز محل قرارگرفتن پروتز را با دقت زیاد طراحی و ایجاد کند.