آموزش خویشتن داری به کودک، چگونه است؟

مهارت خویشتن داری یا مهار نفس مهارتی اکتسابی است که باعث می‌شود افراد بتوانند ارضای خواسته‌های خود را به تعویق بیندازند و رفتارهای عجولانه نشان ندهند. تقویت مهارت خویشتن داری تاثیرات مفید فراوانی همچون افزایش اعتماد به نفس، انعطاف‌پذیری، همدلی و غیره برای فرد به همراه دارد. بهتر است که خویشتن داری از کودکی به افراد آموزش داده شود چرا که در این صورت در فرد نهادینه شده و تبدیل به یک ویژگی می‌شود. والدین می‌توانند از روش های متعددی برای آموزش خویشتن داری به فرزندانشان استفاده کنند. این مهارت با بکارگیری برخی تکنیک‌ها تقویت می‌شود. در ادامه مقاله به بررسی کامل مهارت خویشتن داری و آموزش آن به کودکان می‌پردازیم. ضمن اینکه درمورد مهارت‌های فرزندپروری می‌توانید از مشاوره تربیت کودک کمک بگیرید.

خویشتن داری به چه معنی است؟
خویشتن داری یک مکانیسم درونی است و باعث می‌شود که هر فکر و عمل زیان آوری به عمل تبدیل نشود. خویشتن داری یکی از مهارت های زندگی به افراد یاد می‌دهد که رفتارهایشان را کنترل کنند و خود را با محیط و واقعیت تطبیق دهند. خویشتن داری بر اعتماد به نفس تاثیر بسیار زیادی می‌گذارد و معمولا افرادی که دارای مهارت خویشتن داری هستند، از اعتماد به نفس بالایی نیز برخوردارند. خویشتن‌داری یکی از ویژگی‌هایی است که در تست نئو NEO نیز مورد توجه قرار می‌گیرد. اگر مساله شما تقویت خویشتن‌داری است می‌توانید با روانشناس خود راجع به آن مشورت کنید. ضمن اینکه در طرحواره درمانی نیز روانشناس متخصص به خویشتن‌داری و محدودیت‌های واقع‌بینانه می‌پردازد.

ویژگی های افراد خویشتن دار
افراد خویشتن دار معمولا احساس خوبی نسبت به خود دارند و از اعتماد به نفس بالایی برخوردار هستند. این افراد شایسته و با کفایت هستند و از نظر کارایی متکی به توانایی‌های خود. این گونه افراد در موقعیت‌های مختلف انعطاف‌پذیر هستند و در مواجه با مشکلات و سختی‌ها، فشار روانی کمتری را تجربه می‌کنند و به ندرت تسلیم فشارها می‌شوند. افراد خویشتن‌دار از همدلی بالایی برخوردار هستند و می‌توانند در شرایط دشوار به دیگران کمک کنند.

آموزش مهارت خویشتن داری به کودکان
خویشتن‌داری مهارتی است که بیشتر در دوران کودکی در فرد نهادینه می‌شود. نظر به اهمیت مساله آموزش خویشتن داری به کودکان، در اینجا چند روش کاربردی آن را توضیح می‌دهیم.
الگو برداری از والدین
گام اول برای آموزش خویشتن‌داری این است که والدین الگو و سرمشق خوبی برای کودکان باشند. کودکان همواره در حال تماشای والدین هستند و بدون آن که متوجه باشند از رفتارهای آن ها الگوبرداری می‌کنند. پس بهتر است والدین نیز برای تقویت مهارت خویشتن‌داری در خود تلاش کنند.
نه شنیدن
کودکان باید محدودیت‌های واقع‌بینانه را بشناسند و با کلمه نه از طرف والدین مواجه شوند. آن ها باید بیاموزند که در برخی شرایط لازم است که خواسته‌های خود را به تعویق بیندازند. نه گفتن می‌تواند با موضوعات کوچکی شروع شود. مثلا اگر کودک می‌خواهد که بیش از مقدار معین شده شکلات بخورد، به این خواسته او نه بگویید. برای اطلاع از دیگر روش های نه گفتن به کودک خود کلیک کنید.
پاداش دهی
چشم پوشی از کارهایی مانند خوردن شکلات یا دیدن تلویزیون برای کودکان بسیار سخت است. والدین می‌توانند برای تقویت این مهارت به کودکان پاداش دهند. این پاداش حتی می‌تواند کلامی باشد. مثلا والدین میتوانند پس از انجام یک کار مثبت، کودک را تشویق کنند و به او بگویند "آفرین که خویشتن داری کردی و تلویزیون نگاه نکردی" این موضوع به تدریج برای کودک تبدیل به یک قانون و شعار می‌شود و می‌آموزد که قبل از انجام هرکاری درنگ کرده و در مورد آن فکر کند. برای اطلاع از بهترین روش های دادن پاداش و تشویق کودکان کلیک کنید.

روش‌های عملی
همان طور که گفته شد خویشتن داری مهارتی است که با انجام برخی کارها در فرد تقویت می‌شود. تقویت این مهارت به جوانان برای کنترل و ارضای نیاز جنسی در مجردی نیز موثر است. برخی از راهبردهای عملی برای تقویت خویشتن‌داری انجام موارد زیر است :
-ایجاد تعهد در فرد که البته این تعهد باید متناسب با توانایی فرد باشد
-مسئولیت پذیری در قبال اعمال و رفتار
-اجتناب از موقعیت هایی که منجر به ارضای سریع خواسته ها می‌شود
-ترک موقعیت های وسوسه انگیز
-پاداش دادن به خود برای به تاخیر انداختن ارضای خواسته ها
-صبر کردن و فکر کردن برای انجام هر کاری
-تخلیه هیجان ها به روش های مثبتی همچون ورزش و پیاده روی
-تکرار جملات مثبت
-مدیتیشن (مراقبه) و مدیریت ذهن
-ارضای خواسته های نامناسب را به عنوان یک پاداش برای فعالیت های سخت قرار دهید