یائسگی و تاثیر آن بر پوست صورت

پیری صورت در درجه اول تحت تاثیر کلاژن، پروتئین ساختاری اصلی درم است که مسئول خاصیت ارتجاعی و انعطاف پذیری پوست است. مطالعات نشان می دهد که مردان در طول زندگی بزرگسالی خود غلظت کلاژن بالاتری نسبت به زنان دارند. علاوه بر این، با افزایش سن، میزان کلاژن و کیفیت آن کاهش می‌یابد و روند پیری را بدتر می‌کند. زنانی که به یائسگی رسیده اند، کاهش قابل توجهی در سطح کلاژن، به ویژه در پوست و استخوان صورت، به دلیل تحلیل استخوان در فک پایین را تجربه می کنند.

چربی زیر بافت

فراتر از کلاژن، توزیع چربی زیر جلدی نیز نقشی اساسی در شکل دادن به خطوط صورت دارد. در مقایسه با مردان، زنان چربی زیر جلدی ضخیم‌تر و نابرابرتری دارند، به ویژه در ناحیه میانی گونه. با این حال، با افزایش سن، کاهش قابل توجه در ضخامت بافت نرم با از دست دادن عضله و کوتاه شدن پیشرونده عضله همراه می شود که منجر به پتوز میانی صورت می شود.

این مطالعه بیشتر تغییرات پیچیده در ویژگی های خاص صورت را با افزایش سن بررسی کرد. لب‌ها تحت یک سری تغییرات، از جمله افزایش خشکی و نازک شدن قرار می‌گیرند، در حالی که گوش‌های خارجی افزایش تدریجی قد را نشان می‌دهند که در درجه اول به افزایش قد جهانی نسبت داده می‌شود.

مطالعه ای که اخیراً در مجله آمریکایی انسان شناسی فیزیکی منتشر شده است گام مهمی در جهت درک پیری صورت است. این مکانیسم‌های بیولوژیکی را که به این پدیده کمک می‌کنند، روشن می‌کند. با کشف پیچیدگی‌های پیری، چنین تحقیقاتی راه‌هایی را برای توسعه مداخلات نوآورانه برای حفظ و بهبود زیبایی‌شناسی صورت در جستجوی زیبایی جاودانه باز می‌کند.