سرگذشت بوسه، از دهان میمون‌ها تا دهان ما!

بوسه، روشی چندمنظوره بوده که انسان‌ها در تمدن‌ها و جوامع مختلف با آن محبت، صمیمیت، یا پیوند اجتماعی را نشان داده‌اند، و این کار اغلب با عرف یا آداب فرهنگی [جوامع] هماهنگ بوده است. اما چیزی که به تازگی کشف شده، بوسیدن در انسان‌ها، به‌منزله بیانی نمادین از عشق، تکامل یافته رفتارهای نظافتی میمون‌های بزرگ اولیه است.

بوسه از ۴۵۰۰ سال پیش تا حالا

چهار هزار و۵۰۰ سال پیش در منطقه بین‌النهرین بوسیدن «رفتاری رایج و شناخته‌شده» محسوب می‌شد.

هزاران لوح گِلی، که از فرهنگ‌های ابتدایی انسانی که میان رودهای دجله و فرات در عراق و سوریه امروزی زندگی می‌کردند به دست آمده، نشان می‌دهند که بوسه در آن زمان بخشی از صمیمیت عاشقانه بوده است.

با این حال، اینکه گونه ما این روش ابراز محبت را دقیقا چگونه شروع کرده است همچنان موضوع بحث است.

بوسیدن تکامل‌یافته غذا دادن به بچه‌ها

یک نظریه پیشنهاد می‌کند که بوسیدن تکامل‌یافته رفتارهای مراقبتی مانند پیش‌جویدن است، که در آن مراقبان غذا را به‌شکل ازپیش جویده‌شده به نوزادان می‌دهند.

نظریه دیگری این عمل را با نوعی آزمون سازگاری مرتبط می‌داند که در آن جفت‌های احتمالی از طریق چشیدن و نمونه‌گیری دهانی سلامت یکدیگر را ارزیابی می‌کرده‌اند.

میمون‌های پشمالو و بوسه

دانشمندان همچنین به شباهت‌های رفتاری در دنیای حیوانات پرداختند که در شکل و عملکرد مشابه [عمل] بوسیدن [در میان] انسان‌هاست.

پژوهشگران متوجه شدند که مرحله نهایی جوریدن و لیس زدن و تمیز کردن در اجداد پشمالوی میمونی ما، برجسته کردن لب‌ها و مکیدن ملایم برای زدودن آلودگی‌ها یا انگل‌ها است.

در حالی که انسان‌ها با موهای کمتری تکامل یافتند، این عمل نهایی که دانشمندان آن را «بوسه نهایی تیمارکننده [نظافت‌کننده]» می‌نامند، احتمالا به‌مثابه «رفتاری به‌جامانده» [از میمون‌های نخستین اما] بدون کارکرد بهداشتی‌اش باقی مانده است.

آن‌ها می‌گویند این عمل، که شامل برجسته کردن لب‌ها و مکیدن است، زمینه و کارکردی مشابه بوسیدن [در میان] انسان‌های امروزی دارد.

بوسه، مرحله نهایی تماس دهانی

رفتار اجتماعی میمون‌های بزرگ نشان می‌دهد که بوسیدن احتمالا مرحله نهایی باقی‌مانده از مرحله تماس دهانی در جریان نظافت است، که در آن تیمارکننده با لب‌های بیرون‌زده مو یا پوست نظافت‌شونده را برای جمع کردن آلودگی یا انگل می‌مکد.

آنچه روزگاری یک آیین زمان‌بر و طاقت‌فرسا برای تحکیم و تقویت پیوندهای اجتماعی نزدیک بود، به‌تدریج خلاصه شد و بوسه نهایی نظافت‌کننده به نماد ماندگار اعتماد و پیوند تبدیل شد.

دانشمندان احتمال می‌دهند که بوسیدن در میان اجداد [مشترک] انسان‌ها و میمون‌ها زمانی برقرار شد که آن‌ها دور از درختان شروع به گذراندن زمان قابل‌توجهی روی زمین کردند. این تغییر احتمالا «صرفا پس از» تغییرات اقلیمی باستانی رخ داده است که محیط زیست را از زیست‌گاه‌های جنگلی به مناطق خشک‌تر و بازتر تغییر داد.